Bespreking van WoW

Laatste versie op 16 januari 2007. Gepubliceerd in Spel! 10.3 onder de titel "Een bespreking van World of Warcraft. Het betreft hier een deel uit een artikel wat ik samen met Maurice Strubel heb geschreven. Het volledige artikel, inclusief inleiding en Maurice's stuk over EVE Online staat hier.
Wat screenshots uit het spel om het artikel op te vrolijken. [wow-pictures.zip, 3.9 MB]. De meeste screenshots heb ik zelf gemaakt, maar degene met de vrouwelijke gnome komen van Stijn Hoop. De gnome aldaar is zijn character Ioanna.

Meer dan twee jaar geleden (in Europa op 11 februari) werd World Of Warcraft uitgebracht door Blizzard. Met meer dan acht miljoen spelers is dit spel een fenomeen. Het heeft haar eigen fictie-boeken, een atlas, verschillende kunstboeken, haar eigen rollenspel, haar eigen kaartspel, en haar eigen bordspel. Hoog tijd voor een introductie.

Azeroth

WoW is gebaseerd op de eerdere spellen uit de Warcraft serie, van Warcraft: Orcs & Humans tot Warcraft III: The Frozen Throne. Deze strategie spellen waren overduidelijk geïnspireerd door de Warhammer Fantasy wereld, maar hadden ook hun eigen kwaliteiten. (Blizzard is begonnen aan Warcraft als een demo voor Games Workshop, om zo het maken van een Warhammer strategiespel binnen te slepen.) WoW bouwt verder op de historie die gepresenteerd is in de eerdere spellen, en verandert deze op sommige punten. De wereld heet Azeroth en bevat allerlei fantasie rassen, zoals orcs, tauren (een soort minotaurs), night en blood elves, gnomes en undead. De meeste rassen zijn lid van één van de twee grootste allianties: de Horde of de Alliance. Traditioneel is de Horde een de underdog. De twee fracties zijn al tijden in conflict met elkaar, en met de vele andere, niet-speelbare groeperingen zoals goblins, furbolgs, draken etc.
Na het kiezen van je groepering en ras kies je het geslacht van je personage. Dit heeft geen enkel effect op je capaciteiten maar alleen op je uiterlijk. Dit uiterlijk kun je trouwens ook nog beperkt aanpassen (o.a. haarstijl en -kleur, gelaatsuitdruikking). Vervolgens komt de belangrijkste keuze: klasse. Niet elk van de rassen kan elk van de 9 klassen kiezen — zo kan een dwerg nooit een druïde worden.
Elk van de klassen speelt anders, en heeft haar eigen expertises en nadelen. Mages zijn bijvoorbeeld erg goed in het doen van schade, maar is erg kwetsbaar. Rogues zijn bedreven in het sluip- en gluipwerk, paladins en warriors in het incasseren van klappen, priests zijn de genezers, en druids zijn de manusjes-van-alles. Je personage begint op level 1 en kan level 60 worden, of level 70 als je de kersverse uitbreiding The Burning Crusade hebt aangeschaft. Vanaf level 10 krijg je elk level een zogenaamd "talent point" die je kan inzetten om je klasse te individualiseren. De hunter die punten heeft gestoken in de Beastmaster talenten kan weer andere dingen dan de hunter die punten steekt in Marksmanship.
Vervolgens heeft elk personage de mogelijkheid om 2 hoofdberoepen te beoefenen, en 3 bijvakken. De 11 hoofdberoepen zijn dingen als Mining, Blacksmithing, Enchanting en Herbalism. Het geeft je personage de mogelijkheid om grondstoffen te verzamlen en/of dingen te maken. De 3 bijvakken zijn Cooking, First Aid en Fishing.

Succes

Allemaal leuk en aardig, maar wat maakt WoW tot zo'n groot succes?

Ten eerste heeft het spel een lage moeilijkheidsgraad. De eerste tien levels zijn min of meer een tutorial waarin je het spel en je klasse leert kennen. Je krijgt wat simpele opdrachten in je begindorpje. Heb je deze volbracht, dan wordt automatisch doorgestuurd naar een iets moeilijker gebied. Op level 10 word je naar je hoofdstad gestuurd, en weer vanaf daar kom je steeds in nieuwe, moeilijkere gebieden. Iedereen, ook niet-fanatieke spelers, kan het spel spelen. Er zijn geen enorme "straffen" als je dood gaat. In andere MMORPGs, zoals Ultima Online, werd bij doodgaan je zuurverdiende wapenuitrusting afgepakt. In WoW raakt deze alleen wat beschadigd en dit kan eenvoudig weer gerepareerd worden.
Het grootste gedeelte van het spel is in je eentje te spelen. Het is volledig mogelijk om level 60 te worden zonder ook maar één keer te "groupen". Nu moet ik hier wel aan toevoegen dat het spelen met een groep mensen enorm veel toevoegt. Zonder mijn gilde was ik waarschijnlijk al gestopt.

De eisen die WoW aan je computer stelt zijn erg bescheiden. Dat waren ze al in 2005, en nu zeker. Dat wil niet zeggen dat het spel er slecht uitziet. Blizzard heeft heel bewust niet gekozen voor een zo-realistisch-mogelijke weergave van haar wereld, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Everquest 2 en Guild Wars. In plaats daarvan heeft ze heel veel nadruk gelegd op stijl, sfeer en consistentie. Alles in het spel heeft dezelfde kunststijl, die vaak cartoonachtig en overdreven is. De spieren van de heren zijn enorm, de dames zijn erg voluptueus, de wapenuitrustingen barok (vooral de schouderstukken) en de wapens gigantisch. Het gebruik van kleuren is erg verfijnd, en de verschillende gebieden hebben allemaal een eigen sfeer. Doordat de stijl erg consistent is doorgevoerd, is de wereld van Warcraft toch één geheel.

Dat is maar goed ook, want de wereld is groot, en is nog groter geworden door de uitbreiding. Er zijn tientallen gebieden, duizenden quests, miljoenen vijanden. Zoals gezegd zijn er twee fracties, acht rassen (tien met de uitbreiding), negen fundamenteel verschillende klassen (die allemaal uitermate gebalanceerd zijn) en elf beroepen. De herspeelbaarheid is enorm, want elke fractie/klasse speelt anders. Je kan twee personages tot level 60 spelen, en maar een klein gedeelte van de queestes die je onderneemt hoeft te overlappen. Bovendien blijft de wereld groeien. Gemiddeld wordt er elke twee maanden een "patch" uitgebracht, met correcties, herbalancering, nieuwe quests en nieuwe gebieden.

Hoewel je in WoW ook tegen andere spelers kan vechten (het zogenaamde Player-Versus-Player, PvP) is dit zeker niet verplicht. Speel gewoon op een PvE (Player-Versus-Environment) server en PvPen is volledig optioneel en gebeurt alleen maar als zowel jij als je tegenstander het willen. Ook heeft het spel roleplay servers (zowel PvE als PvP varianten) hoewel de kwaliteit van de aangetroffen RP nogal varieert. De mogelijkheid tot roleplayen is aanwezig, maar als je er even geen zin in hebt en gewoon beesten in elkaar wil meppen dan kan dat ook.

Nadelen

WoW is echter niet perfect. De grootte is voor sommige spelers overweldigend, vooral voor completisten. Het is feitelijk onmogelijk om het spel "uit te spelen".
Bovendien is de kracht van je personage voor een groot deel afhankelijk van de wapenuitrusting die hij draagt. De beste spullen liggen in zogenaamde "raid instances", waar je met veertig man naar toe moet om een kans te maken. Hiervoor worden aparte gilden en samenwerkingen tussen gilden opgezet, die veel organisatie en tijd kosten. Mocht je hier niet bij willen, of kunnen, dan zul je deze stukken van het spel nooit zien. Het mooie is wel dat als je niet "raid", je ook geen raid spullen nodig hebt om het spel te kunnen spelen. Aan de andere kant kun je deze raiders wel tegenkomen in PvP, en berg je dan maar.
Blizzard lijkt begrepen te hebben dat veertig man plus reserves bij elkaar houden erg lastig is, en afleidt van het spel. Daarom voegt de uitbreiding geen veertig-man kerkers toe: het maximum is vastgesteld op 25. Bovendien zijn er relatief veel meer "gewone" vijf-mans instances.
Een ander nadeel is denk ik inherent aan MMORPGs: met zoveel mensen online, zitten er altijd wel idioten tussen waar je niks mee te maken wil hebben. Spelers die erop uit lijken te zijn om hun medemens zoveel mogelijk te zieken, spammers, mensen die geen samenhangende zin kunnen uitbrengen, onbeleefde blaaskaken... Ik probeer deze aspecten te negeren, en nogmaals, een eigen gilde helpt hierbij enorm.

Conclusie

In mijn ogen is het succes van World of Warcraft zeker verdiend. Het spel is makkelijk te leren, maar moeilijk te beheersen. Met zoveel verschillende combinaties van groepering, ras en klasse is er altijd wel iets nieuws te spelen, en de wereld is enorm. De herspeelbaarheid is groot. Dat was tegelijkertijd lange tijd voor mij juist het probleem, die omvang: als ik mezelf geen "doelen" stelde, raakte ik verdwaald. De grootste kracht van het spel is wel dat het weinig eisen stelt aan de computer, maar er wel uitstekend uitziet. Misschien niet realistisch (voor zover je realistisch kan zijn waar je als 1 meter grote gnome een draak in elkaar timmer met vuurballen en bliksemflitsen), maar wel consistent en sfeervol.