De Beste Albums van 2002

Origineel gepubliceerd op 4 januari 2003

Ook ik doe mee met de alleraardigste bezigheid van het samenstellen van lijstjes aan het eind van het jaar. Niks mis mee ook. Persoonlijk vind ik wel moeilijk om echt een volgorde aan te brengen: is het ene album echt beter dan het andere? Desondanks toch een lijstje van favoriete muziekalbums in 2002. Let op: de albums hoeven zeker niet in 2002 te zijn uitgekomen.
Leuk Om Te Weten: Britten zijn gek op lijstjes -- een heel normale vraag in de kroeg is daar 'noem de 3 beste Fawlty Towers afleveringen'. Of zo doet het NRC Handelsblad van 28 december me geloven. Zo heeft een slimmerik daar een boekje uitgebracht met alleen maar dit soort nutteloze lijstjes en feiten: Ben Schott - Schott's Original Miscellany.

The Clash - London Calling

Dit is best een oud album, maar mensen, het rockt! Erg afwisselend, met allerlei invloeden bovenop de 'do-it-yourself' punk: ska, reggea, maar ook pop. Favoriete nummers: London Calling, Clampdown (met de mooie zin "We will teach our twisted speech /To the young believers"), Revolution Rock en Koka Kola. Terwijl bijna alle teksten politiek getint zijn, kan ik er vaak niet wijs uit — te lang geleden, te ver van m'n bed. Jammer, maar de diversiteit van de songs maakt het tot een goed album. Voor iedereen die denkt dat punk het aanslaan van 3 akkoorden en wat brullen is.

The Pogues - The Best Of

Nogal makkelijk om een 'best of' in een 'best of' te zetten, maar de Pogues waren een heuse ontdekking door mij. Het album bevat dan ook klassiekers, zoals het vrolijke Fiesta, het gritty The Boys From County Hell en de kerstsong Fairytale Of New York, een duet met Kirsty MacColl.

I could have been someone
    Well so could anyone
    You took my dreams from me
    When I first found you
I kept them with me babe
I put them with my own
Can't make it all alone
I've built my dreams around you

De teksten zijn heel poetisch, maar gaan tegelijkertijd over hele 'gewonemensendingen'. Het swingt, het heeft wat Ierse inslag, en het is melancholisch. Chalk one up for me.

Ozark Henry - This Last Warm Solitude

Tja, Ozark. Ozark 'Als je haar maar goed fout zit' Henry is de man met de mooie, integere popsongs die goed in het gehoor liggen. Zijn optreden op de TU/e afgelopen jaar was erg mooi, met het beste geluid ooit op een concert gehoord. Piet Goddaer is denk ik Mr Funky 2002. Nuff said.

Leftfield - Leftism & Morcheeba - Big Calm

Ik zal deze twee albums maar even bij elkaar pakken. Beide vallen ze volgens mij onder de noemer 'trip-hop' maar dat zal allemaal wel. Leftfield hoorde ik voor het eerst bij Jurgen op z'n dakterraske na een CDbeursje op het stadhuisplein. Lekker in de zomerzon. Morcheeba volgde een week of wat daarna denk ik toen Jurgen me vroeg om twee albums van Morcheeba te kopieren voor Anne. Het album is minder dans en meer melodieus, met een prachtige stem geeft Morcheeba mij dat warme, veilige gevoel. Aanrader is voor mij het openingsnummer The Sea.
Leuk Om Te Weten Als Nutteloos Feitje: Release The Pressure, het openingsnummer van Leftism wordt gebruikt door een zeker telecom-bedrijf in haar reclames.

Sixteen Horsepower - Folklore

Donkere swamprock. Minder dynamisch dan Low Estate, maar meer contemplerend. Het heeft ook een zekere ' gothic feel' die dan opeens wordt opgebroken door het vrolijke Single Girl en de walts La Robe A Parasol. De nummers zijn vooral goed qua sfeer, al zijn ze hierdoor wel wat minder goed uit elkaar te houden.

Eden - Seafood

Ach, is al veel over gezegd. Catchy popsongs met engelenzang en licht ondeugende teksten. Perfecte powerpop. Ik verwijs u door naar het artikel van Steven.

Choeurs Des Moines De Chevetogne - Chants De La Liturgie Slavonne

Mijn CD voor als het allemaal te druk, te stressig, te opdringerig en te veel wordt. Prachtige zang die je helemaal doet relaxen. Af-en-toe erg noodzakelijk om door de moeilijkere dagen te komen.
Leuk Om Te Weten: komt uit de collectie van mijn moeder.

Tool - AEnima

Er is vast iets grondig mis met de jongens van Tool. Tool maakt namelijk ontzettend duistere muziek, vol met donkere tonen en gekwelde zang. Desondanks is zijn de nummers goed opgebouwd, voldoen ze aan mijn zg. 'meerdere-lagen-muziek' eis. De songs zijn soms erg lang, maar nooit eentonig. Episch is het nog niet te noemen, maar met titels als Die Eier Von Satan en Cesaro Summability kom je een heel eind :-) Het is echt een album, erg volledig, met een goede opbouw (al wordt er in het begin wat veel kruit verschoten met Stinkfist). De mix van metal en electronica werd zelden zo overtuigend gebracht, al komt Rammstein in de buurt. Jammergenoeg mikt Rammstein meer op de glam, terwijl Tool juist meer voor de introverte songs gaat.

Diverse Uitvoerenden - Buffy: Once More With Feeling

Ja, das lachen heh, Buffy in de CD topzoveel van 2002. Maar, aflevering 7 van seizoen 6 was geweldig. In deze aflevering die toepasselijk Once More, With Feeling wordt genoemd, komt er een demon naar Sunnydale. Deze veroorzaakt dat typische musicalgedrag: praten gebeurd amper meer, iedereen begint te zingen. De nummers zijn op zich niet zo heel erg geweldig, en de uitvoeringen ook niet. (Hoewel er soms onvermoede talenten zitten in die acteurs.) Nee, wat het album zo goed maakt is dat alle songs heel goede teksten hebben, die heel goed verweven zijn met wat er in de serie is gebeurd / gebeurt. Bovendien heeft elk karakter een eigen soort nummer: de vampier de rock ballad, het koppel de jaren vijftig-meezinger, enzovoort. Niet voor iedereen, maar zeker de moeite waard. Hij wordt natuurlijk nog beter als je de aflevering ziet.

Robbie Williams - Swing When You're Winning

U zag het al op oudejaarsavond, ik ben helemaal om: Robbie Williams is de man. De kerel heeft zo veel lef, zoveel entertainership, zoveel marketing benul, en zoveel goede mensen om zich heen: petje af. Zijn stem kan natuurlijk niet tippen aan Ol' Blue Eyes, maar het komt dicht in de buurt. Hij is ook een gentleman, maar tegelijkertijd een ondeugende levensgenieter. Zijn duetten (met o.a. Nicole Kidman) geven aan dat hij ook de juiste mensen om zich heen kan verzamelen (maar daar twijfelde ik eigenlijk niet meer aan nadat hij in de videoclip van Kids met Kylie in bad stapte...) En voordat u denkt dat ik heel de CD alleen beoordeel op zijn pose, zijn attitude: luister, en u zult zien dat hij het materiaal meer dan beheerst. Swing when you're winning, indeed.

Ryan Adams - Gold

Singer/songwriterschap ten top. Een mooie mengeling van Springsteen (of in ieder geval wat ik me daarbij voorstel) en Bob Dylan, geupdate naar de jaren '00. Goede, melodische nummers met prachtige teksten. De opener New York, New York is lekker upbeat, maar eigenlijk erg droevig.

I remember Christmas in the blistering cold
In a church on the upper west side
Babe, I stood there singing, I was holding your arm
You were holding my trust like a child
Found a lot of trouble out on Avenue B
But I tried to keep the overhead low
Farewell to the city and the love of my life
At least we left before we had to go

Echte Americana, maar dat mag wel eens als het zo goed wordt gebracht.

Linkin Park - Hybrid Theory & Lost Prophets - The Fake Sound Of Progress

Linkin Park wordt bestempeld als 'nu-metal' en dat is al snel denigrerend bedoeld. Lekker belangrijk, want het is gewoon een lekker album. Raggende gitaren, lekkere bas, scherpe drums, en twee zangers waarvan de een rapt en de ander ont-zet-tend goed kan schreeuwen. Simpel recept, lekkere kost. Voor als het allemaal niet mee zit.
The Lost Prophets lijken veel op Linkin Park, maar er zijn wat verschillen. Ze zijn minder galmend&groot, en proberen het minder hard. De songs zijn over het algemeen sneller en scherper, maar blijven minder hangen en zijn iets te gepolijst denk ik. In mijn optiek net iets minder, maar ook de moeite waard.

Within Temptation - Mother Earth

Of was dit, net als Linkin Park wellicht, afkomstig uit 2001? Boeie. Goede symphonische rock, met prachtige zang en goed opgebouwde songs. Niet zo goed als, zeg, The Gathering, maar zeker goed. Jammer dat de eerste twee nummers op het album (Mother Earth en Ice Queen) tevens de beste zijn. Het mierzoete In Perfect Harmony en het galmende Deceiver Of Fools zijn echter ook de moeite waard.

Millionaire - Outside The Simian Flock

Van deze CD is mijn mening echt behoorlijk veranderd. Eerst vond ik het een grote groezelige drab kraakjes en piepjes, waar ik amper muziek in kon herkennen. Jammer dacht ik, maar goed. Toch naar het concert in de Effenaar gegaan, en blij toe. Het album werd opeens duidelijk: Uitstekende rock 'n roll met geweldige gitaren en keiharde hipheid. Tim Vanhamel is de man! Als Ozark Mr Funky was, dan is Vanhamel Mr Hard&Funky.

The Fuckin' DeWaele Brothers - 2 Many DJ's (As heard on radio soulwax pt. 2)

U wilt toch niet zeggen dat u deze mannen weeral vergeten was? Over deze CD ga ik kort zijn: De broertjes DeWaele regeren grote tijd, en laten zien dat het mixen van nummers ook tot kunst kan worden verheven. De partyplaat van 2002 — leg 'm op de draaitafel en je bent weer klaar voor een uurtje met DJen.

In de categorie 'jammer maar net niet'

The Hives - Your New Favourite Band

Bewijs dat rock 'n roll niet dood is, maar nog net niet koel genoeg. Beetje irritante sound ook — het klopt allemaal net niet.

An Pierle - Helium Sunset

Technisch erg goed, maar 2 of 3 echt goede nummers op een album is niet goed genoeg. Ook al zit de zangeres op een skippybal en had ze heel goede audience interaction op Virus. Beste nummer: Sing Song Sally.

Nine Inch Nails - And All That Could Have Been

Mooie live verzamelaar, en volgens mij ook een erg goede introductie tot Nine Inch Nails. Maar ook hier: niet goed genoeg. (Dan is de soundtrack voor het alom bekende computerspel Quake I, die ook door Nine Inch Nails werd geschreven, eigenlijk nog beter.)

Daan - Bridge Burner

Toegegeven, Daan is ook goed bezig, en het liedje Swedish Designer Drugs is een geweldig nummer. Ik vind het echter allemaal net iets minder dan Ozark.

Godspeed You Black Emperor! - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven

Leuk hoor, de soundscapes die deze band creeert. Goed om als achtergrond muziek te gebruiken bij een RPGsessie. Maar: te weinig coherent, te lang uitgesponnen, te arty.

In de categorie 'Parental Advisory: niet luisteren! erg slecht!'

Blind Guardian - A Night At The Opera

F*ck, wat een slecht album. Afgaand op de recensie in de Oor leek me dit wel leuk. Wow, muziek geinspireerd door Tolkien! Wat krijg je: stereotiepe symphonic metal die alle slechte elementen combineert: snel en hard, maar oneindig repetitief en saaaaaaai. Bah.

Ik ben vast wel wat albums vergeten, maar ja: als ik er nu niet aan denk, dan was het vast niet heel erg belangrijk. Commentaar? Correcties? Fouten? Ik hoor het graag.