Dit jaar stuurde ik een mailtje naar de Zeeuwen met als titel "Led Zeppelin: meer heb je niet nodig". Het doel was om Steven uit zijn tent te lokken maar dat mislukte. En hoewel het als grapje bedoeld was zit er voor mij wel degelijk een kern van waarheid in.

Na de zoveelste herluistering van de soundtrack van Almost Famous besloot ik om toch maar eens wat meer op te zoeken van Led Zeppelin. Al snel kwam ik er achter dat Led Zep eigenlijk de blauwdruk schreef waarop mijn muziekgoden zich later op baseerden. Zonder Led Zep geen Iron Maiden, Pearl Jam, Smashing Pumpkins of andere rock. Alles zat er toen al in! Lang uitgesponnen nummers maar ook korte spitse songs. Veel dynamiek daarbinnen waarbij de gitaren altijd een centrale rol innemen. Gebouwd op een basis van blues maar ook gebruik makend van andere invloeden. Bombastisch wellicht, maar JA! Dit is rock!

Na deze verheerlijking van Led Zeppelin een album met een uiterst capabele cover van "Stairway To Heaven". Ontdekt op Lowlands 2007 brengen deze Mexicanen een stel prachtige uitgebreide songs met alles er op en er aan. Stuwend, melodieus, grommend en soms lieflijk. En dat allemaal door twee mensen en twee gitaren. Percussie, zang, toetsen, bas: het is allemaal niet nodig om goede muziek te maken.

Net als Rodrigo Y Gabriela heb ik Tool op Lowlands gezien en wellicht is het ook daarom dat dit album hier vernoemd staat. Het optreden was net zo indrukwekkend maar nog veel meer vervreemdend dan de albums. 10,000 Days is het laatste album van Tool, al uitgebracht in 2006. Het bevat maar 12 songs terwijl het bijna tachtig minuten duurt. Toch wordt het nooit saai of eentonig. Deze enorme songs hebben de tijd nodig om op te bouwen, en die tijd wordt ook genomen. De dynamiek binnen de songs is gelukkig groot waardoor het zelfs voor iemand met zo'n korte attentiespanne als mij nog te behappen valt. De waanzinnige ritmes zorgen voor de basis, het uitstekende gitaarwerk zorgt voor de textuur.

Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar de nummers over gaan, want de weinige teksten die ik heb gelezen zijn onbegrijpelijk. Dit staat me niet echt tegen. Hierdoor is het wel meer een 'voel' album: het zorgt voor een sfeer, een gevoel. In veel gevallen een onbehagelijk, unheimisch gevoel.

Is het nieuwste album van de Pumpkins geweldig? Komt het ook maar in de buurt van Mellon Collie of Siamese Dream? Nee! Helaas niet. Er staan een handvol goede, sterke songs op en de rest doet me eigenlijk maar bar weinig. Het lijkt alsof Billy Corgan en Jimmy Chamberlin dan toch echt te weinig Pumpkins zijn om een goed album af te leveren. Of zou het kunnen dat ze wat stil hebben gestaan in hun ontwikkeling? Een titel als "Zeitgeist" en een hoes als deze (7 verschillende versies, verzamel ze allemaal!) beloven heel wat. Als dit dan een weerspiegeling van 2007 is, dan is 2007 een erg onsamenhangend en zichzelf herhalend jaar geweest. En misschien was het dat wel eigenlijk.

Desondanks... die paar goede songs zijn echt wel heel goed en zorgen ervoor dat dit album dan toch, tegen willens en wetens, op de lijst komt.

Nine Inch Nails heeft me sinds Stijn me er op wees altijd wel kunnen bekoren. Mijn eerste albums waren de Quake soundtrack en And All That Could Have Been. Erg goed, maar ik was er nog net niet helemaal. Tijdens de weken voor Lowlands heb ik ook de andere albums geluisterd en dat hielp. Omdat het wat goedkoop is om weer een hele oevre te noemen dan maar de laatste twee albums. Niet toevalligerwijs ook de twee albums die ik ook echt helemaal van begin tot eind goed vind. Dit in tegenstelling tot eerdere studioalbums, waar ik toch wat te veel zwakke nummers tussen vind zitten.

With Teeth staat gewoon als een huis, wellicht geholpen door het uitstekende drumwerk van mijn held Dave Grohl. Het is hard, het is streng, het is scherp. Er staan enkele meebrullers op, en zoals altijd bij Trent is het perfect geproduceerd.

Die perfectie wordt vrolijk doorgezet op Year Zero, hoewel "vrolijk" een wel heel verkeerd adjectief is. Het is een conceptalbum en werd voorafgegaan door een vreemde marketing campagne. Allemaal erg interessant en eindelijk iemand die wat verder gaat dan album/interviews/toer/DVD van de toer. Uiteindelijk gaat het, zoals ook AllMusic aangeeft, om de muziek. En die is nog beter dan With Teeth, met meer variatie, betere hooks en betere songs.

300 is gebaseerd op de "graphic novel" van Frank Miller, u weet wel, van Sin City. Miller liet zich inspireren door The 300 Spartans en dat is (natuurlijk) gebaseerd op de slag bij Thermopylae. Kunt u het nog volgen? Het komt er eigenlijk op neer dat de originele inspiratie al enkele keren vervormd was voordat we bij deze film uitkomen.

Net als Rodriguez (regisseur van Sin City) heeft Snyder erg goed gekeken naar de plaatjes in zijn bronmateriaal. Dat zijn stuk voor stuk krachtige composities waar het testosteron van afspringt. "Realisme is voor mietjes" moet Miller gedacht hebben, "als je maar stijl hebt." De film is bekritiseerd als onrealistisch, overdreven, een plotloze fantasie. Nu is dit allemaal heel erg waar, maar dat is precies wat de film wilde zijn. Kortom: missie gelukt, en wel op een overdonderende wijze. De film is grotendeels voor een "blue screen" opgenomen, wat enorme mogelijkheden schept qua weergave, kleuring, filtering, special effects, enzovoorts. Daar is volledig gebruik van gemaakt en dit geeft de film, durf ik het te zeggen, ja, mythische proporties.

Er wordt gewerkt aan een film in het Warcraft universum door hetzelfde bedrijf als de maker van 300: Legendary Pictures. Als ze in de buurt komt van de "overdrevenheid" van deze film mogen we tevreden zijn.

Wat mij betreft een grote verrassing. Tuurlijk, Meryl Streep kan acteren. Maar dat was dan ook het enige wat deze film pluspunten bezorgde van te voren. Mode? Daar heb ik erg weinig mee. Haute couture, high fashion? Nog minder. Anne Hathaway? Och, ziet er leuk uit.

Korte samenvatting: Andy (Anne Hathaway) is net afgestudeerd in journalistiek en zoekt een baan. Is ontzettend groen, kan niks vinden, en soliciteert ten einde raad bij Miranda Priestly (Streep) — hoofdredactrice van een toonaangevend modeblad. Andy wordt aangenomen en wordt van lelijk eendje met idealen en ethiek omgetoverd tot modieuze bitch.

De film is niet verrassend en zelfs bij vlagen voorspelbaar. Maar het grappige is dat je wel op de kleren van iedereen in de film begint te letten. En ik betrapte me erop dat ik ook minder sympathie kon opbrengen voor Andy's vrienden naarmate de film vordert, net als Andy zelf. Kortom, ik identificeerde me met de hoofdrolspeelster — iemand die lichtjaren van me verwijderd staat. Dan doe je als film toch iets goed. De ietwat puntige humor helpt ook.

Die gekke Tarantino toch. Is zo gek van het concept "grindhouse" dat hij zelf met zijn maatje Rodriguez een zogenaamde "double feature" maakt. Kortom, een hommage aan het fenomeen, maar voegt het nog wat toe?

In het geval van Quentin zelf: jazeker! Death Proof is een wazige film. Het zijn eigenlijk twee films, net zoals Grindhouse ook twee films is. Het eerste deel is eigenlijk veel geouwehoer van mooie meiden en de introductie van onze vriend Kurt Russell. Het tweede deel begint met hetzelfde soort geouwehoer van andere mooie meiden, maar opeens is daar een totale ommekeer. Oh, en een meesterlijke achtervolgscène van ongeveer een half uur.

Misschien heeft Quentin heel goed gekeken naar zijn bronmateriaal (ik zou het niet weten, ik ken het hele fenomeen niet) maar hij heeft er ontegenzeggelijk ook zijn eigen stempel op weten te drukken. Dit is, ondanks al het opzichtige gedweep met de jaren '70, toch vooral een Tarantino.

En dat kan ik eigenlijk niet zeggen van Planet Terror, het andere deel van het tweeluik. Het is een zwalkend gedrocht van een zombie film, waar enige vorm van logica bruut de nek om is gedraaid in een spetterende en kwijlende orgie van geweld en "gore". Kortom, Rodriguez is erg dicht in de buurt van zijn bronmateriaal gebleven. Misschien wel te dicht, want dit voegt helaas weinig toe.

Aan de andere kant is het nog steeds een hilarische film die met duidelijk plezier in elkaar is gezet. Alleen al het beeld van de één-benige Rose McGowan met aan haar rechterbeen een geweer als prothese verklaart haar opname in de lijst.

Ik mag 'm ook graag contrasteren met 30 Days Of Night, een horrorfilm die zichzelf wel heel serieus neemt en echt op bijna alle vlakken faalt.

Jaren geleden, toen ik nog jong en onbezonnen en puber was, zag ik een aflevering van My So-Called Life op de Nederlandse TV. Jammer genoeg was dat een van de laatste afleveringen. Het sprak me aan, maar ik kon niet zeggen waarom precies.

Dankzij de wonderen van breedband internet heb ik alsnog de hele serie kunnen zien en ik weet nu waarom het zo'n indruk maakte. Nou ja, afgezien van Claire Danes -- dat was toen al heel erg duidelijk een knappe meid. Het was een serie over pubers, net als ik toen zelf puber was. Ze droegen dezelfde ongelofelijke jaren '90 kleren, hadden dezelfde ontzettende jaren '90 kapsels en luisterden naar dezelfde jaren '90 muziek. Achteraf gezien, 13 jaar later, komt het allemaal wat kneuterig over wellicht. Maar My So-Called Life behandelde het hele tiener-gebeuren met een serieusheid en realisme wat me blijkbaar nogal raakte. Het ging over de verwarrende tienerjaren, was erg realistisch en toch net ver genoeg van je bed om het als entertainment te zien.

Daar is ze weer, ons Claire! Stardust was voor mij de juiste film op het juiste moment. Even geen moeilijk drama, geen dubbele lagen, maar gewoon een aangename film met humor, aansprekende personages en een warme sfeer. Het heeft eigenlijk precies dezelfde sfeer als The Princess Bride en het verhaal is precies zo leeghoofdig en romantisch. Maar het was al 20 jaar geleden sinds The Princess Bride dus het mocht wel weer. Bovendien krijgt de film bonuspunten voor de bijrollen van Michelle Pfeiffer en Robert DeNiro. Vooral de laatste krijgt een wel heel onkarakteristieke rol.

Ik kende natuurlijk wel wat van Pratchett. Ooit heb ik de Nederlandse vertaling (*schaam*) van de eerste vier of vijf Discworld boeken gelezen. Grappig, maar niet heel veel meer. Ook heb ik Good Omens meerdere keren gelezen. Daar zat al wat meer in dan alleen humor.

Doordat mijn broer en Matthijs zulke ontzettende fans zijn ben ik van het jaar toch maar eens begonnen aan het lezen van wat Discworld boeken. In het Engels wel te verstaan.

Pratchett heeft heel duidelijk zichzelf ontwikkeld. De eerste zoveel boeken waren niet veel meer dan kapstokken voor grappen. Leuke, scherpe grappen, dat wel. Pas later zijn de personages meer bordkarton en het plot meer dan "en toen en toen en toen". (Hiermee doe ik zelfs de eerste boeken geen recht maar je begrijpt mijn punt.) Hoe later in de serie, hoe meer Pratchett zijn eigen stijl ontwikkelt. De personages krijgen motivaties, het plot wordt ingewikkelder, de grappen verfijnder. Mijn advies is dan ook om snel bijv. The Light Fantastic te lezen, daarna wat spul over te slaan, en daarna in de "Guards" verhaallijn te springen.

Addendum: Steven's reactie

Het lijkt erop dat de aanhouder wint. Steven heeft alsnog gereageerd op mijn uitlokking over Led Zeppelin. Hij gaf me toestemming om zijn mailtje hier te reproduceren. Lees het hier.