Verslagje Lowlands 2009

Dit jaar was de line-up van Lowlands eigenlijk best wel slecht. Echt grote namen waren er amper. Headliners op vrijdag, zaterdag en zondag: The Prodigy, Kaiser Chiefs en Arctic Monkeys. Doet niet echt veel, is het wel? Ik kon er eerst dus ook niet echt om wakker liggen dat ik geen kaartje had kunnen bemachtigen.
Maar ja, de reden waarom Lowlands zo leuk is is niet zozeer de lineup als wel de sfeer. Na een tijdje begon het alsnog te kriebelen. Toen Them Crooked Vultures min of meer werd aangekondigd, wilde ik toch echt wel gaan. En toen belde Wichard dat zijn collega nog een kaartje over had. Rock! Zo kon ik me alsnog bij Wichard, Stijn, Martijn en Matthijs (en zo'n 55.000 anderen) voegen.

Dag 0: donderdag 20 augustus

Dit jaar gingen we met de trein heen. Op zich prima georganiseerd, met een speciaal NS retour-all-in-one-kaartje, langere treinen naar 't Harde en pendelbussen van 't Harde naar het festivalterrein. Extra sfeer in de trein werd verzorgd door een enorm onweer waar nota bene het weeralarm voor was afgegaan. Achteraf gezien was dat wat overdreven, maar het was goed om te zien dat de Lowlands snel reageerde met extra reisadviezen en het vroegen opengooien van de campings.
Daardoor viel de chaos op 't Harde bij de bussen extra op. Niks werd daar geregeld, waardoor iedereen als een gek naar de bus rende zodra er weer één binnenkwam. Iedereen wilde erin, de bagage moest er ook nog in. Mensen gooiden hun spullen in het bagageruim en konden vervolgens zelf niet meer de bus in. Chauffeurs die dan zeiden "haal je bagage er dan maar weer uit", etc. Het schoot totaal niet op. Leek ons toch niet zo moeilijk. Fuikje bouwen, mensen aftellen, hopsakee.

Uiteindelijk waren we rond 22 uur op het terrein geloof ik. Camping opgezocht, waarbij we maar gelijk aan de "verre" kant van de loopbrug zijn gaan zoeken, want we dachten dat alles dichterbij het terrein wel vol zou staan. Scheelde veel gedoe want op camping 5 was nog heel veel plek. Zo moesten we wel elke dag iets verder heen en terug lopen maar dat was maar één keer per dag -- ruimschoots goedgemaakt door de relaxte plek op de camping.
Verder: alvast muntjes aangeschaft. Muntjes kostten twee euro veertig. Bier en fris was een muntje per beker. Groot bier was anderhalf muntje. Een hamburger twee muntjes, een pannenkoek ham+kaas+stroop of een burrito drie muntjes. Zoals elk jaar moet je dus heel snel gaan denken in muntjes en niet in euro's omdat je anders zwaar ongelukkig wordt van de kosten.

Dag 1: vrijdag 21 augustus

Roosbeef

Euh, iets Nederlands wat zwaar gehyped is in de pers maar niet overtuigde. En we moesten naar:

Stijn

Stijn de performer, niet Stijn de vriend, wel te verstaan. Stijn hadden we voor het eerst gezien op Lowlands en toen stond ie op de Higher Ground. Daarna hadden we hem nog eens gezien op Virus maar dat optreden werkte niet. Drie maal is scheepsrecht want dit keer (in de Lima) was het weer een echt feest. Electro/disco gebracht door een sympathieke Vlaming die wel degelijk een erg goede stem heeft: mooi timbre, erg warm, groot bereik.

Delain

Elk jaar moet er gewoon één symfonische metal band op Lowlands staan. Vorige jaren waren dat Within Temptation, After Forever en Nightwish; dit jaar was het Delain. Daarmee was de cirkel mooi rond want Delain is opgericht door Martijn Westerholt, voorheen keyboardist van Within Temptation.
Nou, Delain heeft nog wat te leren en was eigenlijk wat te licht voor de Grolsch. (Aan de andere kant hielp het ook niet dat ze de eersten op dat podium waren om 14u15.) Het was het allemaal "net niet helemaal": bijvoorbeeld dat de charmante zangeres Charlotte Wessels af en toe vergat te acteren. Lieverd, als je tussen het zingen door van A naar B loopt op het podium, doe dat niet op z'n jan-boeren-fluitjes. Ook dan kijken mensen naar je, ook dan moet je de spanning vasthouden. Desalniettemin was de show erg goed. Sharon van Within Temptation kwam ook even langs om op een nummer mee te zingen, wat het allemaal wat extra sjeu gaf en min of meer een stempel "OK" gaf.

Anvil! The Story of Anvil

U kent natuurlijk allemaal This Is Spinal Tap. "But... this one goes to eleven." Tap pakt alle rock clichés (of ze nu ergens op gebaseerd zijn of niet) en dikt ze aan in een nep documentaire.
Anvil! is ook een documentaire over een rockband: Anvil, één van de eerste (en invloedrijkste) trashmetal bands. "Wie?", vraagt u, "Anvil? Nooit van gehoord." Klopt, om de een of andere manier is Anvil nooit doorgebroken. Ze speelden ooit met Scorpions en Jon Bon Jovi, Lars Ulrich (Metallica) en Slash (Guns 'N' Roses, Velvet Revolver) vertellen dat ze geïnspireerd zijn door Anvil. Juistem, zal wel.
Er volgt dan nog zo'n 80 minuten film waarin we Steve "Lips" Kudlow (gitaar, zang) en Robb Reiner (drummer) volgen in hun gevecht om een Europese tour rond te krijgen, en daarna een album geproduceerd te krijgen. Alles is zo over the top en ongeloofwaardig -- dit is nep. Dit moet nep zijn. Een versterker die tot elf gaat. Een optreden voor vier man. Een bezoek aan Stonehenge! Stijn en ik twijfelden toch nog... als het eigenlijk gewoon Tap Part Two is, waarom zou je het maken? En als het wel waar is, wat is het dan ongelofelijk schrijnend.

Bij thuiskomt opgezocht: het is gewoon echt waar. Geromantiseerd waarschijnlijk, maar wel waar. En blijkbaar is er nu weer interesse in de band door het uitkomen van de documentaire. Oh, ironie.

Lily Allen

Ik kende eigenlijk weinig van Lily Allen. Blijkbaar heb ik wat nummers door muzikale osmose opgenomen want ik herkende wel degelijk enkele songs. Lily speelde diva en daar kwam ze heel goed mee weg. Aan de ene kant was ze snotty, bratty en verveeld. Aan de andere kant heeft ze wel degelijk een goede stem, heeft ze catchy songs en ze had duidelijk plezier in wat ze deed. Het publiek ging met name los tijdens "Fuck You" en dat was dan ook een zeer memorabele versie. (Krachtiger dan die op het album en wat mij betreft ook beter.)

Spinnerette

De zangeres Brody Dalle mag dan het bed delen met Josh Homme, maar dat maakt dit live optreden niet automatisch goed. (Het zegt alleen dat ze goede smaak heeft.) Sterker nog, het was een ongeïnspireerd, slordig gebeuren waar we vrij snel weer weg waren.

Faith No More

Ik weet maar weinig van Faith No More, maar het leek erop als Mike Patton en de overige bandleden er zin in hadden. Ik weet eigenlijk niet waarom we niet zijn blijven staan.

Ska-P

Stevige ska-punk van Spanjaarden, gezellig en energiek. Jammer dat je niks van al dat Spaans verstaat maar desondanks at het publiek alles op als zoete koek!

2 Many DJ's

Strak optreden van Stephen en David DeWaele waar ze de hele Bravo in meekregen. Het recept is intussen wel bekend: het naadloos aan elkaar mixen van zoveel mogelijk verschillende muziekstijlen tot een uiterst dansbaar en energiek geheel. Dit keer waren er ook hele leuke filmpjes bij met betrekking tot de gebruikte songs. De set was bovendien aangepast aan Lowlands, want er kwam een nummer van Doe Maar langs, en "België" van Het Goede Doel.

The Prodigy

Tja, The Prodigy. Ongeveer wat je er van kan verwachten, maar dan net wat matter en met minder goed geluid.

Taking Woodstock

Nederlandse voorpremière van de nieuwste Ang Lee (Crouching Tiger, Hulk en Brokeback Mountain). Sympathieke en waarschijnlijk zwaar geromantiseerde film over hoe een net afgestudeerde binnenhuisarchitect indirect verantwoordelijk was voor Woodstock. Leuk lichtverteerbaar niemendalletje.

Dag 2: zondag 22 augustus

Nina Kinert

Van afstandje geluisterd. Soort Heather Nova? Nou ja, de pannenkoeken smaakten er goed bij.

Lowlands University: Bert Meijer

"Eindhoven's grootste exportproduct" (volgens Stijn, ik kende de man niet) hield een zeer goed ontvangen lezing over de menselijk cel. Over hoe ontzettend belangrijk het onderzoek is en over hoe weinig we er nog van weten eigenlijk. Goed opgebouwd verhaal en de sluitboodschap kon me ook wel bekoren: dat de wetenschap nieuwe jonge honden nodig heeft.

Reverend & The Makers

Leuke mix van dance en indie rock. Stevig maar behoorlijk dansbaar. Single "Silence Is Talking" is zeker aan te raden.

The Living End

Woehoe! Puntige rock door drie mannen met een gitaar, een contrabas en een drumstel. Deed me af en toe denken aan Green Day, soms aan The Hellacopters en Bad Religion, maar uiteindelijk was het gewoon The Living End. Catchy krachtige rocksongs waar de ruimte werd gegeven aan geweldig gitaarwerk.
Ik heb het geloof ik wel eens eerder gezegd maar het geluid van een elektrische gitaar maakt me altijd erg blij. Op de een of andere manier is dat de essentie van rock muziek. Het is dan ook altijd erg fijn om dit soort bands tegen te komen waar solo's gewoon mogen en riffs de songs bouwen.

Them Crooked Vultures

Eigenlijk wist iedereen het al: het blokje "Nog Niet Bekend" van 17u10 tot 18u10 in de Grolsch stond voor het optreden van Them Crooked Vultures, de nieuwe supergroep van Dave Grohl (ex-Nirvana, Foo Fighters), John Paul Jones (Led Zeppelin) en Josh Homme (ex-Kyuss, Queens of the Stone Age). Een zekere buzz was dus gerechtvaardigd, maar de hype rond de band was minutieus opgezet en was eigenlijk absurd.
Zo kon het dus zijn dat de hele Grolsch en de wijde omtrek ervan hutje-mutje stond te wachten. Toen Grohl met zijn witte Colgate glimlach het podium opliep ging er een groot applaus op. Dus toch!

Er was nog maar weinig van de muziek bekend want er was nog geen single uit, geen album, niks niet. Het enige wat er was was 14 seconden van "Nobody Loves Me And Neither Do I" op YouTube. Uiteindelijk kunnen we nu zeggen dat TCV heel veel lijkt op Queens of the Stone Age: gruizige rock met retestrakke percussie, zoevende gitaren, loodzware riffs en hoge heldere zang.
De stempel van Josh Homme (gitaar en zang) is dus duidelijk aanwezig, maar gelukkig zijn Alain Johannes (gitaar (en zang?)), John Paul Jones (bas en zang) en Dave Grohl (drums en zang) ook vertegenwoordigd. Dit is een mooi moment om Steven's woorden over Dave Grohl aan te halen: "Ik weet niks van drummen, maar shit, die gast slaat er bepaald niet naast, bij wijle klinkt het alsof hij iemand aan het doodmeppen is, maar dan wel in de meest strakke, ingewikkelde ritmes die je ooit gehoord hebt." De laatste twee songs waren nog het interessantst trouwens toen er meer ruimte kwam voor de individuele kwaliteiten van de muzikanten.

Wilco

Dit gezemel kon niet me bekoren. Anderen blijkbaar wel want de pers was laaiend enthousiast -- waar maar weer mee bewezen is dat iedereen Lowlands anders ervaart.

Hank III And Assjack

Country met wat metal invloeden. Grappig voor twee nummers, daarna maar weer doorgelopen.

Basement Jaxx

Vanaf de zijkant van de Grolsch paar nummers geluisterd. Aardig maar op zich kenden we het al van vorig jaar.

Babylon Circus

Mooi feestje van een Franse ska/reggae/punk band. Uitgedost alsof ze band zijn uit midden jaren dertig (denk Carnivàle qua sfeer) was het ook hier, net als bij Ska-P, druk op het podium en druk in de tent. Goed feestje wederom, maar de vonk sloeg net niet over bij mij.

Daniel Arends

Scherpe en botte humor van een overactieve Nederlander. Leuk voor eventjes maar na de veertig minuten die de show duurde was ik het ook wel beu.

90's Now

Beetje dansen op (slechte) '90's mainstream muziek.

Noisia

Drum 'n' bass is altijd welkom, maar deze dudes wilden er zoveel mogelijk songs per minuut doorheen raggen. Dus zat je net in een groove, werd die groove bruut de nek omgedraaid. Voeg daaraan toe een MC die zijn mond niet kon houden en u snapt het: geen succes.

Hierna gingen we terug op weg naar de 90's Now maar Martijn, Matthijs, Stijn en ik hebben in plaats daarvan twee uur over (Europese) politiek gediscussieerd. En toen was het bedtijd.

Dag 3: zondag 23 augustus

Squarepusher

De man was erg druk met zijn bas bezig en de rest van de songs was niet slecht, maar na 2-3 nummers werd het wel erg meer van hetzelfde.

Dio & The Madd

Of, The Madd & Dio, ik weet niet echt wat ik beter vond. The Madd begon het optreden in ieder geval en ze speelden hun beatmuziek en dat was erg goed. Korte, snelle, vrolijke songs -- zeg de eerste paar Beatles albums qua sound maar geupdate naar deze tijd (en wat minder geniaal). Na een tijdje kwam Dio op en blijkbaar is die bekend want hij kreeg enorm veel bijval. Ik moet zeggen, hij bracht een zekere showmanship en funk naar voren waar hij de tent volledig uit zijn dak liet gaan. Zijn hip-hop, ondersteund en steviger gemaakt door The Madd, was heel goed.

Vampire Weekend

Sorry, vergeten wat dit inhield.

Snoop Dogg

Sodepantoffels wat was het hier druk zeg. De hele Alpha, de heuvels ernaast en de paden ertussen stonden vol. Waarschijnlijk toch het resultaat van een zwakkere programmering: als er dan een grote naam ergens staat wilt ook gelijk heel Lowlands daar naartoe.
Ik heb maar de laatste helft van het optreden meegekregen en het zag er allemaal goed uit. Snoop was ontzettend chill en bracht een mooie show met zijn homies. Hij is natuurlijk de Doggfather en had een naam hoog te houden. Nou, alleen al de enorme microfoon vol met bling was argument genoeg.

Eagles of Death Metal

We hadden ze ook al gezien in 2007 dus we wisten wel wat er ging komen: recht-toe-recht-aan rock 'n' roll. De interactie met het publiek was gezellig, de mannen hadden er duidelijk zin in, de gitaarsolo's waren ruim aanwezig. De songs leken wat veel op elkaar maar dat deed er weinig aan af.
(Geheel terzijde: volgens mij stond Antonie Kamerling backstage.)

Gomorra

Na tweeënhalve dag had ik even genoeg van alle rock en dance en hip hop. Aldus kwam ik voor de derde keer terecht in de Echo voor een film. Gomorra (2008) gaat over de Napolitaanse maffia. Het volgt vijf verhalen over verschillende mensen die in het web van de maffia gevangen zitten: een jong ventje, twee tieners met een Scarface fetisj, een afgestudeerd gangster-hulpje, een geld-distributeur en een kleermaker. De film is diep triest en deed me denken aan Cidade de Deus. Goed, maar niet iets wat ik nog ooit hoef te zien.

Arctic Monkeys

Tussen Gomorra en Bloom & Birdman nog wat flarden van opgevangen. Klonk goed hoor.

Adam Bloom & Markus Birdman

Zo negatief als Arends de nacht ervoor was, zo gezellig was het bij deze Britten. De eerste was behoorlijk overactief en de tweede een laid-back charmeur.

Best of Rock

Beetje rocken op rock nummers (zowel oud als nieuw), dus zeg maar zoals de Schuifbar in de AOR was. Het gaafste was onze locatie. We stonden helemaal achterin de Grolsch want we waren laat aangekomen en hadden eigenlijk geen zin om de hele tent door te wurmen. In feite stonden we direct naast de tribune voor gehandicapten: een groot platform ter hoogte van het podium waar normaal gesproken alleen gehandicapten op mogen. Maar bij dit optreden stond er maar één jongen en zijn begeleider dus op een gegeven moment komt er een veiligheidsdude naar ons en zegt "hee kom maar naar boven, hij vindt het prima en het is zo eenzaam voor hem." Dat is aardig en zo kwam het dat we over de hele Grolsch konden uitkijken (en air guitar konden spelen).

Niet gezien: gratuit het podium aflopen als je nog 15 minuten moet spelen volgens het schema

En wat ben ik daar blij om. In 2008 was dat echt je-van-het maar dit jaar niet meer gezien. Gelukkig.

Conclusie

De nieuwigheid is er voor mij intussen een beetje af bij Lowlands. Intussen ken ik het wel. Dit jaar was de line-up ook niet geweldig, er waren te weinig echte goede grote namen. Delain wilde ik zien, Them Crooked Vultures, The Madd, en The Eagles of Death Metal. Die vielen allemaal zeker niet tegen, en voor de rest heb je dan nog heel veel tijd over om geamuseerd te worden door wat er nog langs waait. Het meeste daarvan was ook wel leuk, maar nooit echt supergeweldiggaaf. Grootste verrassingen was wellicht nog The Living End, en Lily Allen. En Anvil. OK, ok, volgend jaar maar weer dan?