Verslagje Lowlands 2007

Vrijdag 17 tot en met zondag 19 augustus 2007 vond de 15^e editie van Lowlands plaats en jawel, 3 jaar na mijn eerste bezoek was ik er weer bij.
Dit jaar bestond de groep uit Wiko, Tinus, Stijn en mij. Ons meesterlijke plan om op donderdag al aan te komen om ons op camping 1-4 te vestigen faalde helaas glorieus. We waren er behoorlijk op tijd dachten we, aangezien we om 21u00 al het parkeerterrein opdraaiden. Echter, we waren pas om 22u30 door de controle heen. Dat gaf al aan dat het behoorlijk druk was, maar om het even te benadrukken: camping 1-4 was toen al helemaal vol. (Uiteraard is 'vol' erg relatief want er is altijd wel een plekje te vinden maar we wilden niet hutje-mutje staan en wel bij elkaar -- niet willekeurig verspreid over de verschillende gangpaden.) Ach, dan maar camping 5, alwaar we een geweldig plek hadden. Na 's avonds nog wat het terrein verkend te hebben nog een avond goed geslapen.

Dag 1: Vrijdag 17 augustus

Het grote voordeel van de donderdag al aankomen is dat je fris en fruitig op het gemakje naar het terrein kan lopen, zonder moeilijk te doen met 'op tijd opstaan' en de bandjes-controle. De eerste horde was dus al genomen, maar de weersgoden hadden gevoel voor humor... Om 13u00, net toen we wegliepen van de camping, begon het te stortregenen. Vlug regenpak gepakt en meer van die ongein. Ik zag al heel het weekend wegspoelen, maar eigenlijk was dat de enige regen die we hebben gehad. De rest van het weekend was het weliswaar vaak dreigend maar altijd droog en warm zat. Om 14u00, toen Oi Va Voi het festival opende in de Alpha-tent, scheen alweer een blij zonnetje. Lowlands kon echt beginnen!

Oi Va Voi

Gezellige openingsact. Erg swingende klezmer-variant die na enkele songs alweer te veel van hetzelfde klonk -- een euvel wat we nog vaker zouden tegenkomen. Wellicht zijn we dan toch misvormd als 'zap-generatie'.

Rodrigo Y Gabriela

Niet getreurd want hierdoor kwamen we nog op tijd bij Rodrigo Y Gabriela, een voor ons totaal onbekend duo Mexicanen. Ze hadden beide een gitaar mee en dat was het dan. Blijkbaar heb je ook niet meer nodig want met die twee gitaren werd werkelijk een heel orkest neergezet. Langzaam, snel, stuwend, melancholisch, noem het maar op. De sympathieke man & vrouw waren enorm op dreef en speelden o.a. een versie van Led Zeppelin's Stairway To Heaven die me nog wel even bij zal blijven. Het geheel bracht een brok in mijn keel.

De Heideroosjes

Ik was alweer vergeten dat we de Heideroosjes 3 jaar geleden ook al hadden gezien maar het commentaar van toen volstaat nog steeds: "Saai gebrul."

Dizzee Rascal

Drukke megalomane rap. Opkomen met 'O Fortuna' uit de Carmina Burana moet wel het meest cliche-matige zijn wat je kan verzinnen. Het optreden had wel iets maar uiteindelijk valt het hele rapgebeuren toch plat op zijn bek live in zo'n festivaltent.

Justice

Euh... iets met dance en electronisch gebeuren maar ik kan er niks zinnigs over zeggen.

Eagles of Death Metal

Mooi dat dit soort muziek nog steeds gemaakt wordt. De albums van deze Eagles hadden nooit de belofte van de bandnaam en -leden ingelost bij mij, maar live was het toch erg aangenaam. Dit was lekkere rock zonder al te veel poespas. Jammer dat de zang echt slecht was -- of dit een resultaat was van, tja, slechte zang of slecht geluid weet ik niet. Het werd gelukkig wat beter gedurende het concert en in opperbeste stemming spoedden wij ons naar:

Mika

'Druk' is een understatement in deze context. De hele Bravo tent stond prop-en-prop-vol, tot groot ongemak toe. Ik heb helaas dan ook niks van de eigenlijke show gezien, maar het klonk allemaal prima! De bombastische bubbelgumpop van Mika was ook live erg goed en hij had vanaf het eerste akkoord het hele publiek met zich mee. Afsluiten met eerst "Grace Kelly" en daarna "Lollipop" was niet verrassend maar wel erg effectief.

Basement Jaxx

De teleurstelling van het festival. Erg op verheugd, maar het geluid was gewoonweg bagger voor het overgrote gedeelte van het optreden. Ook hadden de mannen twee zangeressen mee ter verzorging van de vokalen. Ik weet niet precies wat de bedoeling was maar ze waren het eerste half uur bijna non-stop aan het praten, zingen en hyperactieven, wat de songs totaal niet ten goede kwam. Na een tijdje hielden ze er goddank mee op, het geluid was ook wat beter, maar het wilde allemaal maar niet lukken. Verdrietig dropen we af.

Best of British: Joep & Arnold

Beetje gedanst op allerhande Britse muziek. Leuk intermezzo.

Noisia & Nymfo

Tenminste, zo was het bedoeld want we wilden door naar Noisia en daarna eventueel onze vriend Nymfo van de Red Zone. Helaas was er geen Noisia te bekennen toen we in de Bravo-tent aankwamen, alleen ene Boemklatsch. Geen idee hoe en wat er mis was gegaan maar geen drum 'n' bass dus voor ons.

Hot Fuzz

Nog het begin van Hot Fuzz gezien. Ik had 'm al eens gezien en helaas draait de film om melige grappen en één twist. Na een half uurtje waren de grappen te flauw en die twist wist ik dus al, dus toen maar gaan slapen.

Dag 2: zaterdag 18 augustus

Games in Concert

De dag begon goed met dit geweldige concert, verzorgd door het Metropole Orkest en een koor. Het concept is erg simpel: laat een klassiek orkest muziek uit bekende computerspellen spelen. Iets wat zeg vijf jaar geleden met onbegrip zou zijn begroet en tegenwoordig gewoon kan. Niet dat ik nou zo veel muziek kende (de intro uit World of Warcraft was eigenlijk de enige naast het Super Mario Bros. riedeltje) maar het was desalniettemin zeker indrukwekkend. Volgens mij had het orkest nooit deze opkomst verwacht -- ze hadden het in ieder geval zichtbaar naar hun zin. Voeg daaraan toe twee optredens van After Forever-zangeres Floor Jansen en de afsluiting door The Sheer en het was helemaal top!

The Rifles

Gezellige gitaarmuziek wat mij erg deed denken aan Starsailor. Aangenaam.

After Forever

Ik had al besloten dat ik deze band eigenlijk wel wilde zien maar door de indrukwekkende verschijning van Floor bij Games In Concert was ik helemaal over streep. Solide show, veel gebruik van lichteffecten en andere melodramatisch truukjes. De muziek was erg goed te pruimen; Floor zong en was prachtig. Jammergenoeg praatte ze nogal veel en op de een of andere manier is het toch een afknapper als je zo'n stoere rockchick niemandalletjes hoort debiteren in het Nederlands. De muziek begon na een half uur ook wel erg veel op elkaar te lijken. Desondanks toch een mooi concert van een band die er veel plezier in had.

Gabriel Rios

Naast "Broad Daylight" vind ik eigenlijk niks van Rios echt de moeite. Ach, Jurgen sprak van goede concerten in de Effenaar en Stijn wilde wel naar het optreden. Er was niet echt iets anders dus ik liet me meesleuren. De kleine man deed erg zijn best maar de vonk wilde nergens echt overslaan. Ik was dan ook meer onder de indruk van de muzikale kwaliteiten van zijn begeleidingsband dan van de zanger zelf. Echt swingen deed het zelden.

Chris Cornell

Hier verwachtte ik eigenlijk niet heel veel want de twee solo-albums van Chris (Euphoria Morning en Carry On) hadden me niet echt overtuigd. Ik wilde het toch zien want het leek me wel een goede performer. Het optreden was erg goed, maar de meeste respons kwam toch vooral bij de oudere songs. Nu heeft Cornell ook een rijk oeuvre waar hij uit kan putten. Hij speelde onder andere "Black Hole Sun" uit de Soundgarden-tijd, "Hunger Strike" van Temple of the Dog, en "Cochise" van Audioslave. De schijnbare achteloosheid waarmee deze man dit soort rocksongs ter berde bracht was indrukwekkend en zoals verwacht is Cornell een steengoede performer. Mooi was dat hij zijn band ruimschoots de gelegenheid gaf om in de spotlights te staan. De krachtige drumsolo op het einde was hier een mooi voorbeeld van.

Kaiser Chiefs

Het leek wel alsof heel Lowlands in de Alpha stond voor dit optreden. Nu heb ik persoonlijk weinig met de Chiefs en hoewel het optreden 'goed' was ben ik nog steeds geen fan. Daarvoor was het voor mij te weinig overtuigend, te weinig rockend, en was de zang simpelweg te mager. Tienduizenden dachten hier zichtbaar anders over.

90's Now: Azrael & Gary Global

Nog even lekker dansen op jaren '90 muziekjes van Dee-lite via Tupac naar No Doubt. Aardig maar helaas was het geluid schrikbarend slecht.

Borat

Ik meen dat ik had bezworen deze film nooit te gaan kijken maar op Lowlands kan alles. Uiteindelijk was dit een erg flauwe maar leuke film. Grote vraag die bij ons naar boven kwam: wat was in scene gezet en wat was 'echt'?

Dag 3: Zondag 19 augustus

Alpha Blondy

Reggae blijft toch saai. Alpha Blondy begon veelbelovend met wat catchy songs maar verwaterde al snel in saaie en suffe dreinende verveling. Waarschijnlijk moet je goed beneveld zijn om dit leuk te vinden?

Funeral For A Friend

Het deed mij denken aan Lostprophets en dat is een compliment (want Lostprophets zijn tof). Lekkere rocksongs met meeschreeuwrefreinen en een energiek optreden. Dat wordt downloaden. Erg goede naam voor een band. "Where are you going tonight?" "Funeral for a friend."

Lacuna Coil

Kijk, met Floor Jansen zou ik wel eens een gesprek willen voeren en waarschijnlijk kom ik er dan achter dat ze een hele aardige en nuchtere Hollandse meid is die thuis lekkere andijviestamppot maakt. Ik denk niet dat Cristina Scabbia, leadzangeres van Lacuna Coil, zo nuchter is. Ze komt mij voor als iemand die in haar vrije tijd hekserij bedrijft. Haar stage presence is ook eerder venijnig en bijterig dan glamourvol. Genoeg over Cristina -- het optreden was behoorlijk goed maar de muziek viel meer onder de 'schreeuw' categorie van de gothic metal dan mij lief is.

The Shins

Totaal nikszeggende gitaarmuziek die we eigenlijk alleen zagen omdat we zo gek waren dat we in het eerste vak bij NIN wilden staan.

Nine Inch Nails

Het was duidelijk geen slechte beslissing om al zo vroeg in de Grolsch klaar te staan want het was afgeladen van voren. (Geen idee hoe het van achteren was.) Na ongeveer een uurke wachten was het dan toch zover, NIN! Ik had Stijn verzekerd dat ik Trent Reznor wel zou herkennen maar dat viel tegen. Na drie songs met de kenmerkende NIN industrial bliepjes, piepjes en teringherrie werd een groot deel van de keyboards en andere elektronische apparatuur afgevoerd en kregen we eigenlijk gewoon een rockshow voorgeschoteld -- niet geheel wat we hadden verwacht maar daarom niet minder de moeite waard. De oren waren al behoorlijk gezandstraald door, zeg, After Forever en Lacuna Coil maar niks kan op tegen de weldadige herrie van NIN. Perfect optreden voor een publiek waar Trent weinig bij mis kon doen. Jammer van de weinige publiekinteractie, en persoonlijk had ik graag "Hurt", "Closer" of zelfs "Starfuckers Inc." willen horen. Maar dat is nitpicken -- dit was een veteraan aan het werk en Trent liet zien hoe je rockt, met een gezonde mengeling van ouder materiaal ("Piggie") en spul van With Teeth ("The Hand That Feeds") en Year Zero ("Survivalism").

Sonic Youth

Helaas mistte ik hierdoor wel het begin van Sonic Youth, iets wat Steven me wellicht nooit vergeeft. Ook hier hadden we te maken met een stel veteranen van de popmuziek. De zang was nooit goed in SY en dat werd ook hier heel erg duidelijk. Maar daarvoor kom je natuurlijk niet naar Sonic Youth, dat doe je voor de gitaren. Die waren ruimschoots vertegenwoordigd en het was aangenaam luisteren in een halfvolle (?) Alpha tent.

Mala Vita

Gezellige feestmuziek. De tent was overvol, vandaar dat we buiten stonden.

Trentemoller

Van een afstandje geluisterd. Niks echt spannends.

LCD Soundsystem

Beetje de sound van rock maar oh mijn god wat zijn die songs lang en repetitief. Dan maar alvast naar Tool.

Tool

Lowlands is een erg strak georganiseerd festival waarbij eigenlijk alles wel erg goed geregeld is. Het valt dan ook nog meer op als je headliner 20 minuten te laat begint... Niet goed!
Het optreden zelf, toen het eenmaal begonnen was, was echter wel erg goed. Ik miste "Sober" maar natuurlijk kwamen o.a. "Schism", "Stinkfist" en mijn huidige favoriet "Rosetta Stoned" wel langs. Het zijn stuk voor stuk enorm lange composities die live gelukkig wel helemaal de ruimte kregen. De uitermate vervreemdende beelden en de geweldige lichtshow vervolmaakten het geheel. De show ging nog een half uur langer door dan de tijd die in het programmaboekje stond, daarmee het begin bijna doen vergetend. Jammer wederom van het gebrek aan interactie, maar al met al zeker een waardige afsluiter.

Doesn't Smell Like 90's Now (Grunge & Alternative)

Na gisteren opgewarmd te zijn was het nu tijd voor de Grunge & Alternative versie, oftewel de AOR Schuifbar maar dan in de Grolsch-tent op Lowlands. Fijn, en een bewijs dat de jaren 90 meer was dan die akelige house.

Death Proof

Ik had 'm al gezien maar bij het opnieuw bekijken bleek Tarantino's Death Proof nog zeker zo amusant. Lange zinloze dialogen, zinloos geweld en een mooie achtervolgscene. Ook dit keer bleef het laatste shot nog wat naspoken voor mijn geestesoog. Morgen naar Planet Terror, ik ben benieuwd.

Conclusie

Wederom was er weer veel te veel te doen, maar dat weet je eigenlijk van te voren. Enkele erg sterke optredens (After Forever, Nine Inch Nails, Tool), enkele tegenvallers (Basement Jaxx, gebrek aan Noisia en Nymfo) en enkele nieuwe ontdekkingen (Rodrigo Y Gabriela, Games In Concert, Funeral For A Friend). Het was allemaal erg goed georganiseerd en geregeld (het late beginnen van Tool was de enige echte wanklank) en de sfeer was weer geweldig.

Addendum

Tinus had foto's gemaakt. Waarschuwing: het zijn er veel en niet allemaal volledig nuttig.