Als ik met de traditionele daasheid die schijnt te horen bij een goed Oud&Nieuw dit begin intik is het weeral meer dan 13 uur 2007, hoogste tijd voor één van die leuke lijstjes over het afgelopen jaar. Dit keer niet alleen muziek, maar ook film en lectuur. Veel leesplezier!
Ook dit jaar was er weer veel goede muziek te genieten. Als ik zo terugdenk, heb ik heel veel muziek uit 2005 herbeluisterd, wat oude bands 'ontdekt', en wat nieuwe albums van oude artiesten.
Het begon voor mij allemaal met Walk The Line, die fijne film over het leven van Cash. Door die film ben ik de "American" serie van albums gaan luisteren, en met name American III: Solitary Man. Eenvoudige songs, geweldige productie, en hartverscheurend gebracht. Beste song is wellicht de cover van "One" — niet dat het origineel van U2 slecht is, maar deze sobere versie geeft het een extra diepte.
Een oude CD van een oude band, die ik al een stuk eerder kende. Maar pas afgelopen jaar besefte ik hoe goed Fuzzy wel was, en heb ik de andere albums van de groep beluisterd. Het was moeilijk daarna om een favoriet album te kiezen, maar ik heb toch maar gekozen voor Fuzzy want het is een volledig album, wat alles van GLB laat horen wat er in zit. Het warme, open gitaargeluid is voor mij al genoeg, maar de songs zijn soms tragisch, soms blij, soms hartverscheurend, soms rockend, maar altijd mooi. Beste song is voor mij heel lang "Grace" geweest, maar daarna was het "Dixie Drug Store" (een romantisch liedje over een travelin' salesman die verleid wordt door de geest van een voodoo priesteres in New Orleans), "Wish You Well" of "Shining Hour".
En dan heb ik het dus nog niet over "Bethlehem Steel", "It's The Life" of "Two & Two" die op de andere albums van Grant staan. Het is allemaal warm, ruig, unfocused, fuzzy.
Als ik AllMusic moet geloven is dit een slecht album. Lekker belangrijk, ik mag er graag naar luisteren. Er zijn inderdaad weinig catchy songs te vinden, maar het geheel luistert lekker weg en ik word er vrolijk van.
Minder wazig dan Moby, maar sneller, dynamischer en vooral: stuwender. Het is maar waar je hoofd naar staat, maar eigenlijk maakt Junkie XL popnummers waar je vanzelf mee gaat meedeinen. Er zit enorm veel energie in dit album en je krijgt gewoon zin om rond te stuiteren. De nummers staan op zichzelf, maar tegelijkertijd is dit ook duidelijk een album, waarbij alle nummers dezelfde sound hebben en er een mooie afwisseling is tussen de nummers waardoor het niet begint te vervelen.
Van dit album kende ik lange tijd alleen maar "What It Is", een warme rocker met een Middeleeuws sfeertje. Toch maar eens de rest van het album geluisterd, en ik ben blij toe. Niet iedereen vindt Knopfler's lijzige manier van zingen zo fijn. En zijn gitaarspel heeft, hoewel virtuoos, ook altijd een lijzig tintje. Maar ik hou van lekker gitaarwerk en Knopfler's stem heeft een mooi timbre wat precies past bij de sfeer die hij creeert. Het titelnummer is intussen ook een favoriet van me. Het is een mooi duet met James Taylor en laat horen dat Knopfler met een vriend nog veel beter is dan Knopfler alleen. Misschien de reden dat Dire Straits nooit meer geëvenaard is door Mark's solo carriere.
Beetje makkelijke titel, maar wat een lekker album zeg. Pure rock (& roll) van Scandinavische bodem. Raggen op gitaar, heldere schreeuwstem eroverheen, tempo tempo tempo. Het heeft wat weg van Danko Jones, maar ook van The Hives en de talloze andere gitaarbands van afgelopen jaren, maar tegelijkertijd is dit toch echt wel anders. Via Last.fm gevonden door op 'Danko Jones' te zoeken. De techniek staat voor niks, en dat is maar goed ook. Ik geloof niet dat ik deze band anders ooit had gevonden.
Hoewel ik ook enorm veel naar The Levellers en The Pogues heb geluisterd, wilde ik toch de Oysterband even vernoemen. Het is allemaal wat gladder dan de voorgenoemde twee bands, maar het is ook wat blijer, wat optimistischer. Tegelijkertijd speelt ook hier de viool een belangrijkere rol, en zijn er gezellige meebrul refreinen. Niks ingewikkelds, gewoon fijn muziek maken.
BSE komt blijkbaar uit Utrecht, maar deze drum 'n' bass klinkt werelds. Het is wat aan de kille en opgefokte kant, maar net niet te. Er zitten wel warme geluiden in, en wat rustigere, dromigere stukken. Ook luisteren: Aquasky (Bodyshock) en E-Z Rollers (Weekend World). Tijd voor een nieuwe Red Zone.
Vlug verder naar de films. In 2006 heb ik echt een enorm aantal films gezien, mede met dank aan Beamerwoensdag bij Jeroen, maar ook door enkele avondjes bij Xavier & Anna, Jürgen en onregelmatig maar geregeld bioscoopbezoek. Ik heb zoveel gezien dat het wat moeilijk is om het allemaal te herinneren... Gelukkig hoeft dat ook niet, want ik heb het hier alleen over de beste films die ik heb gezien en die blijven me wel bij:
Ik heb het al aan iedereen verteld maar ik vertel het nog maar een keer: Children Of Men is de beste film van 2006. Daar, ik heb het gezegd. De premisse is even simpel als huiveringwekkend: in 2027 is er al 18 jaar geen kind geboren. Denk hier even over na, laat het op je inwerken. Wat doet zoiets met de wereld. Regisseur Alfonso Cuarón (bij het grote publiek bekend van Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) weet in enkele trefzekere penseelstreken een overtuigende dystopie neer te zetten. Al na de eerste paar scenes weet je hoe de vork in de steel zit. Vervolgens ontspint zich een scherp plot met bijna geen woord of shot te veel. De hoofdrollen zijn in de uiterst bekwame handen van o.a. Clive Owen, Julianne Moore en Michael Caine en wat is het heerlijk om te kunnen genieten van echt goede acteurs. In de laatste scenes laat Cuaronón wat steekjes vallen, maar aan de andere kant weet hij heel goed een warme essentie te geven aan deze grimmige thriller.
"Bond Begins" werd de film wel genoemd, en dat is wat mij betreft een uitstekende samenvatting. Er werd geroepen dat Daniel Craig geen James Bond zou kunnen zijn: te blond, te klein, te lelijk. Na het zien van de eerste trailer en Munich maar vooral Layer Cake was ik enorm benieuwd. Ik ben wel fan van James Bond, en ja, Sean Connery is misschien de ultieme Bond, en ja, ook Brosnan zag ik graag. Maar de laatste Brosnan-Bond (Die Another Day) was toch echt wel slecht. Dus waarom niet een nieuwe acteur, samen met een soort herstart? Die hebben we gekregen: Casino Royale deed voor Bond wat wat Batman Begins deed voor Batman: het nieuw leven inblazen van een interessant concept wat op zijn laatste benen liep, ver van haar beginpunt. We zien hoe Bond zijn 00-status krijgt, zijn eerste lompe schreden op het pad van superspion. We zien ook vooral hoe hij geworden is wie hij is, en hoe hij in de loop van een film verandert. Ja mensen, karakterontwikkeling in een 007-film, het moet niet veel gekker worden. Het mooie is dat Craig kan acteren, en het geloofwaardig maakt. Verder heeft de film de strakke actie, snelle autos, en mooie vrouwen (Eva Green!) die je wel verwacht van dit franchise. Aan de andere kant is het allemaal veel kleiner: James redt de wereld (nog) niet, maar houdt zich bezig met wat financiële perikelen rondom terrorisme. Geen Death Star constructies, rondcrossen op een gletsjer, het radioactief maken van de goudreserves van de VS, of onzichtbare onderzeeboten. Wat een verademing. M is er bij, Felix Leiter ook, Q niet (maar hij had hier niet gepast) en Moneypenny ook niet (en ook die werd niet echt gemist).
'Satire' is wat te veel eer, daarvoor is deze film uiteindelijk te lief. Maar er wordt wel leuk aangeschopt tegen het lobbyisme in de V.S. De hoofdrol is weggelegd voor Aaron Eckhart en deze speelt met zichtbaar plezier Nick Naylor, de vertegenwoordiger van de tabaksindustrie. De man is een groot brok charme, en ook al doet hij dingen die je niet goed kan keuren, toch wil je dat het hem lukt. Verder geweldige lines en interessante bijrollen van o.a. Maria Bello, Katie Holmes en Robert Duvall. Er zit ook een dialoog in waarin Nick zijn beroep uitlegt aan zijn zoon. Helaas kon ik die niet helemaal vinden, maar: "That's the beauty of argument, if you argue correctly, you're never wrong." En dat is ontzettend waar, in zijn beroep dan.
Het zet je aan het denken, maar tegelijkertijd zaten er een paar stukken in dat ik keihard moest lachen. Mooie combinatie, dacht ik zo.
Ik kijk eigenlijk geen TV, dus series volgen daar doe ik al helemaal niet. Gelukkig zijn er andere manieren om series te kijken, onder andere omdat series uitbrengen op DVD big business is.
Heroes zit momenteel midden haar eerste seizoen, maar toch durf ik de serie hier al neer te zetten. De premisse is gelijk aan die van The X-Men: mensen krijgen speciale krachten. De uitwerking is echter heel anders. Wordt er bij de Marvel-serie nadruk gelegd op het redden van de wereld van superschurken en de krachten die de helden hebben, wordt er in Heroes nadruk gelegd op de mensen en hoe hun krachten hen beïnvloeden. Bovendien is The X-Men een superhelden comic, met nadruk op actie en geweld. Heroes is eigenlijk meer een thriller of mystery. Het duurt even voordat de serie op gang komt, maar na de cliffhanger van aflevering 4 stop je niet meer. Je bent gewaarschuwd!
En dit zijn de films die het allemaal niet zijn geworden, maar die ik wel heb gezien. De lijst is helaas waarschijnlijk niet compleet. TOEVOEGING: na wat opmerkingen als "je vond Rome niet zoveel aan?", even een verduidelijking. Dit zijn de films en series die ik heb gezien, naast bovenstaande. Sommige vond ik erg suf, sommige goed, sommige uitstekend. Maar de bovenstaande (Children Of Men, Casino Royale, Thank You For Smoking en Heroes) bleven me meer bij, of vond ik simpelweg beter.
Nu ik toch alles bij elkaar aan het gooien ben kan ik ook nog wel even over mijn favoriete boeken schrijven.
Lange tijd dacht ik dat Lord of the Rings 'het beste boek' is. Daarna kwam Dune bovenaan te staan, afgewisseld met The Chronicles of Amber. En toen kwamen de Malazan Books of the Fallen.
Tot nu toe heeft Erikson zes boeken geschreven (deel zeven, Reaper's Gale, komt dit jaar uit), en ongeveer vier 'grote' verhaallijnen zijn aangeboord. En hoewel ik al veel meer van de wereld snap dan direct na het zeer verwarrende Gardens of the Moon, ik heb niet de illusie dat ik het allemaal snap. Tot nu toe bleek de wereld altijd groter en anders te zijn dan dat ik dacht. Temidden van al dit groots, waarin goden geboren worden en sterven, hele rassen worden uitgemoord of teruggevonden, vertelt Erikson ook de verhalen van de 'gewone' man en vrouw. Het helpt niet dat je eigenlijk niet weet hoe 'sterk' iedereen is. Ik bedoel, in Lord of the Rings heb je duidelijk het idee dat de elfen geweldig zijn, en Aragorn en Gandalf ongeveer alles kunnen. De hoofdrolspelers zijn bijna onmiddellijk ook de krachtigste spelers in het spel. In de Malazan boeken is dit niet het geval, en de verschillende 'power levels' van de enorme bezetting zijn vaak onduidelijk.
Deze enorme en kleine verhalen worden langzaam en weloverwogen samengewoven, in een geheel wat steeds meer vaart krijgt. In elk boek is er wel een climax, maar nog steeds komt er nog iets. Je weet niet wat, maar er gaat iets ontzettends gebeuren.