Alter Bridge is eigenlijk Creed (misschien bekend van hitjes als "Higher" en "With Arms Wide Open") met een nieuwe zanger. Het wordt geclassificeerd als "post grunge" en aangezien ik echt niet weet wat dat zou moeten inhouden noem ik het maar gewoon rock. Als ik preciezer moet zijn zou ik het betitelen als spierballenrock want het grote gebaar wordt nergens geschuwd en bombast is zeker aanwezig. Brullende zang, gitaarpartijen waar je een flat op kan bouwen, het vergt nogal wat van de luisteraar. Door de productie is er een risico dat alleen een geluidsmuur hoort maar dat zou jammer zijn, want er zitten wel degelijk mooie structuren in.

Eigenlijk moet hier niet de CD staan maar een optreden van The Hives. Dat geldt trouwens voor wel meer bands, waar een optreden significant meer inhoudt dan een stapeltje nummers, maar het is heel erg waar voor The Hives. Of moet ik zeggen The Hiiiiiives, want de Zweden zijn enorm over-the-top en dat is dan ook gelijk de reden waarom hun optredens zo de moeite waard zijn. Dit album heeft ook nogal moeite met het enorm overdreven gebeuren op slechts audio te comprimeren maar het is een waardige poging. Vanaf het eerste nummer ("Tick Tick Boom") zit de beuk er stevig in. Er zit gelukkig ook wat rustigere en experimentelere nummers tussen door zoals het horrorshow-achtige "A Stroll Through Hive Manor" maar uiteindelijk gaat het om uit je dak gaan op de meest arrogante en opgeblazen manier ooit — maar wel met een knipoog.

Vorig jaar stond Led Zeppelin in Het Beste Van, dit jaar komt The Who aan bod. Nog even en ik kom bij The Beatles en The Rolling Stones, let maar op.
Maar er is niks mis met teruggrijpen naar de klassiekers. "De jeugd van tegenwoordig" zal The Who wellicht vooral kennen van Di-Rect of de introtunes van de verschillende CSI series. Daar staat tegenover dat ik ze eigenlijk vooral kende van wat covers door Pearl Jam, dus heel smalend kan ik er niet over doen.
Ik weet eigenlijk verder weinig over The Who te schrijven. Ik bedoel, ik kan wat favoriete songs opnoemen ("The Kids Are Alright", "A Legal Matter", "Sparks") en wat feitjes opnoemen die ik gewoon van Wikipedia en AllMusic heb gejat. Dat zou echter valsspelen zijn. Feit is dat de songs van The Who nog steeds staan als een huis en dat hun invloed niet te overschatten is.

Dit stukje gaat niet echt over het album Float hoewel er niks mis mee is. Sterker nog, het is een stevig album vol met sterke songs die vragen om meegezongen te worden en om een biertje bij te drinken.
Eigenlijk staat dit album eigenlijk hier vooral omdat het optreden van Flogging Molly in de 013 zo ontzettend goed was. De bands in het voorprogramma waren goed (vooral Skindred trouwens) maar ook hier bleek maar weer eens dat de headliner een kwaliteit apart was. De songs van Flogging Molly zijn bedoeld om live gespeeld te worden. Dat geldt voor de oudere songs die ik dan ook vooral ken van hun live albums, dat geldt ook voor de songs op Float. De mix van Ierse roots en een punk attitude doet denken aan The Pogues en wellicht ook Dropkick Murphys, maar Flogging Molly heeft een geheel eigen sound en een optreden zorgt voor een enorme energie. Sommige songs op het album doen wat tam aan maar tijdens het optreden viel alles op z'n plaats. Zien is geloven, en ik raad bij deze aan om ze toch vooral eens live te zien.

Was Flogging Molly nog redelijk nieuw voor me, de Dropkicks zijn dat al enkele jaren niet meer. De band is zeer consistent in het materiaal wat ze uitbrengt. Ik heb dan ook sterk de neiging om dit op te schrijven als een checklist. Wacht, komt-ie:

• Doedelzak
• Brulzang
• Meebrulrefreinen
• Energiek
• Tandje bij
• Traditionals-als-punksongs

En daar is helemaal niks mee, zeker niet als het zo uitstekend geproduceerd is als The Meanest Of Times.

Voor mij is Frank Turner de grote ontdekking van het jaar. In het najaar gingen mijn broer en ik naar ons jaarlijkse Levellers concert. De Levellers zijn nog steeds erg goed maar de verrassing is er intussen wel ver af na 5 optredens. De verrassing dit keer was het voorprogramma. Voorprogramma's zijn in mijn ogen meestal niet goed, en het beste waar je op kunt hopen is dat het niet totaal prut is. Ik heb het ook al te vaak meegemaakt dat het publiek eigenlijk gewoon zit te wachten op de hoofdact en er gaat doorgaans een zucht van verlichting door de zaal als het laatste nummer van het voorprogramma wordt aangekondigd.

Zo niet bij Frank Turner, een sympathieke Engelse singer/songwriter. Nu zijn singer/songerwriters niet echt mijn ding maar dit keer maak ik een uitzondering. Frank stond energiek en gepassioneerd op het podium. Hij schijnt een achtergrond in de punk te hebben en misschien kwam het daardoor, maar met slechts een gitaar, zijn stem en een minimale begeleiding op toetsen kreeg hij de zaal warm.

Love Ire & Song is dan het album wat bij het optreden hoort en het staat vol met puntige songs op akoestische gitaar. Meestal gaat het over minder vrolijke dingen zoals liefdes die stuk zijn gegaan, weltschmerz, katers en grote delen van je leven vernachelen, maar het geheel wordt wel erg sterk gebracht en het wordt nergens treurig. Wellicht is dat toch die Britse knipoog? Wacht, hier heb je een opname van het optreden in Paradiso. Het eerste nummer is ook de opener op de CD en het demonstreert zijn stijl perfect.

Het was een warme zomeravond ergens in 2002 denk ik en Jürgen en ik zaten op zijn balkon en hij had Morcheeba's Big Calm opstaan. Zelden paste muziek beter bij het weer en misschien was het daardoor maar sindsdien ben ik een fan van Morcheeba. Later hoorde ik dat Morcheeba's muziek trip hop heet en dat er meer bands zijn in die richting. Prima, maar ik ben, op Air's Moon Safari na wellicht, nooit meer een album tegengekomen wat zo warm is.

Dive Deep komt echter in de buurt. Het is een afwisselend album want in tegenstelling tot eerdere albums worden vocalen op dit album worden verzorgd door verschillende zangers. Dit voorkomt dat je voortijdig indut. Rode draad blijft wel de sfeer: licht melancholisch, rustig deinend, gloeiend.

Rise Against, daarentegen, heeft niks melancholisch of rustigs. Dit album is het voorlaatste van de mannen uit Chicago en ach, eigenlijk gewoon Siren Song Of The Counter Culture maar dan strakker. (Ja, ik heb Appeal To Reason gehoord maar ik ben er nog niet over uit.) Rise Against is de band die me doet terugdenken naar mijn "oude" punkrock periode met Bad Religion, Shelter en Pennywise. Wellicht ben ik intussen te oud hiervoor maar wat is het fijn om mee te schreeuwen met de pakkende refreinen en een vuist in de lucht te steken.

In het spel Guitar Hero III doe je alsof je een gitaarspeler in een rockband bent. Je gitaar is een plastic gevalleke van een smurfenformaat. De fretten zijn teruggebracht tot vijf knoppen en de snaren tot één knopje. Eigenlijk is het een ritme spel: je moet de juiste knoppen op het juiste moment indrukken en dan klinkt de song zoals hij bedoeld was. Doe je het niet goed, dan hoor je allerlei gepruts totdat je "band" er uiteindelijk mee stopt. Vreemd genoeg voelt het wel alsof je echt een gitarist bent, ook al weet ik heel goed dat echt gitaarspelen iets heel anders is.

Kortom, een heel leuk spel. Maar het is bovendien een spel waardoor ik letterlijk spelenderwijs nieuwe muziek heb leren kennen. Ook ben ik al bekende songs meer gaan waarderen. Doordat je vooral met de gitaar bezig bent ga je anders naar songs luisteren.

Het onderwerp is wat vreemd voor een komedie: een tiener wordt ongewenst zwanger van haar sullige vriendje. Ze wil het eerst aborteren maar besluit om het kind geboren te laten worden, maar om het vervolgens te laten adopteren — maar dan wel door ouders die haar geschikt lijken.

Van deze vreemde premisse wordt een heerlijk charmante feel-good movie gemaakt die bolstaat van de scherpe dialogen. Relatieve nieuwkomer Ellen Page (u kent haar misschien van X-Men: The Last Stand) is de eigenwijze en intelligente Juno die het hele verhaal draagt. Veel meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen, het is gewoon een leuke film!

Dit vervolg van Batman Begins staat in veel jaarlijstje genoemd, en in mijn ogen terecht. Vaak wordt er dan nog wat gekweeld over "de comic book verfilming wordt eindelijk volwassen" en dat is jammer. Ten eerste wordt er voorbijgegaan aan zijn directe voorganger (Batman Begins) en de minder directe voorganger Batman, maar ook aan broertjes en zusjes als X-Men, 300 en Sin City. Daarnaast is er de implicatie dat niet-comic book verfilmingen "meer volwassen" zijn.

Er is al veel gezegd over The Dark Knight, met name over het geweldige acteerwerk van Heath Ledger. Er wordt daarbij vaak vergeten dat de film zeker niet foutloos is. Christian Bale als Batman komt zeker niet goed uit de verf, en hoewel ik Maggie Gyllenhaal best mag vond ik Katie Holmes een stuk leuker. De film is, zoals zoveel films de laatste tijd, te lang. Er zitten wat te veel subplotjes in.
Wat rest is nog steeds een zeer acceptabele film en, ja, Ledger was geweldig. Aan de andere kant krijgt hij van het script ook alle ruime om zijn The Joker neer te zetten en wat me vooral bijbleef was de volslagen onberekenbaarheid van het personage. Hij kan op elk moment alles doen zonder een zweem van menselijk-makende motivaties, en dat maakt 'm werkelijk beangstigend.

Er was geen beter jaar om The West Wing te kijken: een serie over een fictieve Democratische president van de Verenigde Staten van Amerika en zijn staf, in 2008, het jaar van de spannendste Amerikaanse verkiezingen. Nou, wellicht was het nog beter om de serie te zien toen hij uitkwam, maar ik heb het helemaal gemist in 1999.

Gelukkig heb ik het dit jaar in kunnen halen want wat een geweldige serie is dit. Zoals gezegd gaat het over een fictieve president (Jed Bartlet, gespeeld door niemand minder dan Martin Sheen) en zijn directe staf. Dit klinkt enigszins droog maar er zijn verschillende redenen waarom deze serie met stip op mijn hoogste plek komt.

Ten eerste zijn er de personages en de acteurs die hen spelen. Elk van hen is menselijk en interessant, en elk personage wordt door een uitstekende acteur of actrice neergezet. Zelfs de bijrollen zijn interessant en niet zelden komt zo'n bijrol weer later terug in een seizoen, tot mijn grote blijdschap.

Daarnaast is The West Wing een schoolvoorbeeld van spanningsbogen en verhaallijnen. Elke aflevering heeft een specifiek hoofdonderwerp. Daarnaast lopen er kleinere plotjes in de aflevering die zijdelings de hoofdlijn raken. Bovendien zorgt elke aflevering ervoor dat het seizoen vooruit gaat.

Last but not least, The West Wing is bovendien grappig. Je verwacht het niet van een serie over Amerikaanse politiek, maar de dialogen zijn niet alleen scherp en intelligent, maar ook vaak grappig.

Met dank aan YouTube is hier het moment dat ik zeker wist dat ik The West Wing ging kijken: het einde van de allereerste aflevering:

Deze films zijn niet geweldig. Begrijp me goed, beide zijn aangename films: Niet geweldig maar zeker je tijd waard. De reden dat ze hier toch genoemd worden is het effectieve gebruik van bekende popsongs op de soundtrack. Al te vaak is een soundtrack met pop/rock/rapsongs niks anders dan een manier om wat songs in de kijker te spelen. Gelukkig gebeurt dit niet altijd en voegen de songs soms echt iets toe.

In Wanted gaat het begin over James McAvoy's personage wat ontzettend in een sleur zit. Al snel komen er flarden van een Nine Inch Nails song langs: "Every Day Is Exactly the Same".

Dat is wellicht wel erg prozaïsch gebruik van teksten. Ik geef u Blue Crush en P.O.D.'s "Youth Of The Nation". Blue Crush is een ontzettende surffilm waarin het hoofdpersonage eens geen dude maar een babe is (Kate Bosworth). De film staat bol van de spectaculaire surfshots zodat je er zelf ook zin in krijgt. Het gaat natuurlijk niet allemaal van een leien dakje voor Kate en even over de helft is de obligate trainingsmontage. Kijk, "Youth Of The Nation" gaat helemaal niet over trainen of surfen (het gaat o.a. over de moorden op Columbine High School) maar oeioei wat past die song goed erbij qua sound. Overigens, de eerste helft van het album waar het nummer vandaan komt, Satellite, is erg goed.

Het miniatuur-oorlogsspel Warhammer 40,000 heeft me wel vaker geïntrigeerd. Het promomateriaal ziet er prachtig uit, de discussies op RPGnet zijn gepassioneerd — maar ik heb het nooit gespeeld. Sterker nog, ik had er eigenlijk nooit echt iets over gelezen. Dat heb ik dit jaar ingehaald toen de RPG-groep besloot (in al haar wijsheid) om Dark Heresy te gaan spelen, een rollenspel wat gesitueerd is in het fictionele universum van Warhammer 40,000. Ik heb om me in te lezen behalve het dikke RPG-boek ook Eisenhorn gelezen. Het is een omnibus van drie veelgeroemde verhalen die zich afspelen in de Inquisition, de instantie waar de personages van de RPG-groep mee te maken ging hebben. Samen met het regelboek en wat online materiaal kreeg ik een steeds beter beeld van de setting. Deze is enorm groot met veel facetten en ik heb nog steeds niet alles gezien. Wel weet ik dat ik er meer van wil lezen, al zal het dan in kleine hapjes zijn. Niet alles is van de kwaliteit van Eisenhorn kwam ik al achter.

Dan Abnett's verhaal gaat overigens over een Inquisitor, een man (Eisenhorn) die tijdens de 41ste eeuw in het Imperium der Mensheid de opdracht heeft om het te beschermen tegen "the alien, the mutant, the heretic". Het geeft een rustige introductie tot een klein hoekje van de setting en beschrijft Eisenhorn's overwinningen en de kosten die hij daar voor moet betalen.

Voor mijn uitgebreide recensie van Dark Heresy kunt u hier terecht.

Ik dacht dat ik intussen wel het één en ander wist over de Wereldoorlogen en in mindere mate over de Koude Oorlog. Dit bleek ook wel bij het lezen van Drie Oorlogen. Toch wist Van Rossem de feiten interessant genoeg te maken en inderdaad veel nieuwe dingen te vertellen. Hij maakt onder andere het punt dat de geschiedenis vaak bepaald is door individuele mensen en toevalligheden. Door de drie oorlogen zo naast elkaar te leggen in een bondig boek kwamen bovendien verbanden naar boven die ik tot dan toe eigenlijk niet had gelegd.

Dit boek sluit net als The West Wing aan bij de actualiteit van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De VS en haar politiek hebben me al langer geïnteresseerd en Charles Groenhuijsen was een journalist die ik altijd heb gemogen.

Helaas blijkt dat hij het beter doet op TV dan als schrijver. Zijn stijl is erg houterig en de opbouw van het boek is erg hak-op-de-tak. Jammer, want het onderwerp is interessant en Charles kent de stof door en door. Daarbij vergeet hij echter dat we niet allemaal zo thuis zijn in Amerikaans presidenten en presidentskandidaten. Een kort historisch overzicht was zeer welkom geweest. Dat dit boek hier toch wordt genoemd heeft het dan ook vooral te danken aan het onderwerp, niet aan haar presentatie daarvan.

Dan kun je wellicht beter Het Zijn Net Mensen lezen. Joris Luyendijk heeft minstens zoveel kennis van zaken en kan beter schrijven dan Charles Groenhuijsen. Het onderwerp lijkt echter niet op de Amerikaanse verkiezingen: het boek gaat over Joris' tijd als verslaggever in het Midden-Oosten. Hij vertelt hoe hij daar als groentje terechtkwam en met vallen en opstaan de kneepjes van het vak heeft geleerd.

Het boek schetst dan ook een zeer geloofwaardig beeld van een zeer ongeloofwaardige situatie. Joris vertelt dat alles wat je denkt te weten over journalistiek niet opgaat. Nu gaat dat al niet echt op in het Westen, maar in het Midden-Oosten al helemaal niet. Meer ga ik niet verklappen, meneer Luyendijk kan het veel beter.

James Bond, Indiana Jones, Jason Borne, u kent ze allemaal. Stoere mannen, charmant, slim, macho. Voeg daar dan nu aan toe Largo Winch. Net als Bond (en Borne) is Winch geboren in een boek, maar hij is groot geworden als strip. Daarnaast zijn er ook een TV serie, een computerspel en een film, maar daar weet ik niks van. Ik ben wel benieuwd naar de verfilming want de strips lezen als een film. De verhalen zijn groots en meeslepend, de actie stoer en de dames beeldschoon. Geweld, seks, romance, humor, het zit er allemaal in. Dit zijn geen strips voor kinderen trouwens. De prachtige illustraties door Francq laten weinig aan de verbeelding over als ze de erg volwassen thema's van Van Hamme uitbeelden.

Enig nadeel is dat de opbouw van de verhalen enigszins repetitief is. Elk verhaal bestaat uit twee albums. In deel één komt Winch (en/of zijn handelsimperium) zwaar in de problemen waarna in deel twee alles weer wordt opgelost.