Verslagje Lowlands 2008

Mijn derde keer Lowlands (na de edities 2004 en 2007) begon op donderdag 14 augustus 2008. Na een voedzame pastamaaltijd van chef Xavier reden we richting Lowlands. "We" was dit jaar een groep bestaande uit Stijn, Wiko, Tinus, Xavier, Dennis en ikzelf. De volgende dag zou Matthijs zich nog bij ons voegen nadat hij nog één van de op het laatste moment vrijgegeven kaartjes had bemachtigd.

Dag 1: vrijdag 15 augustus

Henry Rollins

Ik had ooit wat nummers van Black Flag op TV gezien, en natuurlijk zat Henry in Johnny Mnemonic. Vorig jaar nog Love letter to Ann Coulter "gelezen" dus ik wist wel wat ik kon verwachten van de opening van Lowlands.
Erg blij dat ik ben gegaan want Henry is een uitstekende prater. In één uur viel er eigenlijk nooit een pauze en hij nam ons mee in zijn leven. Hij reist tegenwoordig de hele wereld rond en probeert de gewone mens te begrijpen. Zijn boodschap: meer mensen moeten meer rondreizen en meer mensen ontmoeten, want alleen op deze manier kunnen we elkaar begrijpen.

Tom Baxter

De overeenkomsten met Jeff Buckley waren zeker te horen, maar dit was even te soft zo vroeg op de dag. Mentaal genoteerd als "thuis opzoeken", dat wel.

Roni Size & Reprazent

Woehoe! Drum 'n bass is blijkbaar weer helemaal in en wie beter dan Roni Size om dat te bewijzen? Roni Size met zijn band Reprazent zodat er een live drum 'n bass show werd gegeven in de Bravo. Dat swingt pas echt, met natuurlijk oude krakers als Brown Paper Bag en Lucky Pressure. Enorm sterk optreden.

Rock Band

Rock Band is een computerspel waarin je, tja, een rock band speelt. Je hebt vier posities: gitaar, basgitaar, drums en zang en samen speel je nummers van verschillende moeilijkheidsgraad. Electronic Arts had heel slim een stand op Lowlands geregeld waar je het spel kon spelen. Eerst een keertje backstage zodat je het spel kon oefenenen en niet gelijk afging als een gieter, en daarna op een podiumpje. Samen met iemand van de EA "crew" speelden Stijn, Xavier en ik een versie van Cherub Rock van de Smashing Pumpkins. Onze Guitar Hero 3 oefening hielp Stijn en mij hierbij wel (resp. gitaar en basgitaar), en Xavier kon uitstekend uit de voeten op het drumstelletje.
Leuke afwisseling na wat bandjes kijken en wat is dit slim van EA zeg: de demografie van de beoogde kopers van Rock Band overlapt waarschijnlijk enorm met die de Lowlanders.

Dropkick Murphys

Hier had ik heel veel van verwacht en helaas viel het uiteindelijk wat tegen. Het geluid was vooral in het begin erg slecht. Later werd dat gelukkig wat beter, maar helaas waren de zangers niet al te best bij stem. Lijkt me persoonlijk ook erg lastig om met dat geschreeuw nog een stem over te houden. Ze speelden wel behoorlijk veel van het laatste album The Meanest Of Times waaronder de geweldige bewerking van Johnny, I Hardly Knew Ye. Ook klassiekers als Fields Of Athenry (ook een bewerking) ontbraken niet.

H.I.M.

In de Daily Paradise (het Lowlandskrantje) werd dit optreden de volgende dag gebombardeerd tot "slechtste optreden van Lowlands." Helaas had die recensent geen kennis van zaken want het veroordeelde de band op dingen die ze nou juist zijn. Waar ik niet mee wil zeggen dat dit een goed optreden was: daarvoor werd de stem van zanger Ville Valo teveel weggespeeld door de gitaren.

Pendulum

Hier heb ik alleen het einde van gezien en dat van de zijkant van de tent. Wat ik hoorde kon me wel bekoren: een soort Prodigy.

Róisín Murphy

Róisín is wellicht beter bekend als de zangeres van Moloko en is dus niet de minste. Zelf heeft ze ook nogal wat gedaan, waaronder haar nieuwste album Overpowered. Het staat bol van de puntige pop-dance die we inderdaad ook al kennen van Moloko. Haar stage presence voegde schijnbaar nogal wat toe (met extravagante kleren enzo) maar dat miste ik helemaal, ik stond te ver naar achteren. Na een half uurtje zakte het in en ben ik maar weggelopen. Jammer.

The Infadels

Aan de andere kant was dat ook wel weer prima want daardoor zag ik nog iets van The Infadels. Een stel jonge honden op het podium, mooi feestje. Leuke cover van Sweet Dreams trouwens ("Travel the world and the seven seas/ Everybody's looking for LOWLANDS") en daarna mochten we nog met zijn allen zingen voor een jarig bandlid. Dit gaat op het lijstje "later nog eens beluisteren".

Junkie XL

Na het rustige album Today (zie Het Beste Van 2006) bracht Tom een album uit gemaakt om los te kunnen gaan (Booming Back At You). Hierin slaagde hij volledig. De hele Alpha-tent ging los terwijl Tom een masterclass "Old School Mixing" weggaf. Het publiek hing aan zijn lippen en elke hit, nieuw en oud werd met gejuich ontvangen. Dat werd meestal ingezet door de zo kenmerkende pose van Tom. Zoals Matthijs het opmerkte: "Junkie XL heeft als super power dat mensen waar hij naar wijst gaan juichen."

Dag 2: zaterdag 16 augustus

Martijn Koning

Deze standup comedian was een goede binnenkomer. In de warme intieme sfeer van de Magneetbar had deze kerel een leuke sketch. Onderwerpen: opgroeien in een klein dorp, buitenlanders, het Mercatorplein in Amsterdam, en paddoos.

Jaya The Cat

Ska en punk en lekker stuiteren. Jaya the Cat deed me bij vlagen denken aan sommige songs van The Clash en ook Dog Eat Dog. Goed spul.

Volbeat

Dit heb ik maar half meegekregen aangezien ik wat suf in de zon lag op de heuvel links van de Alpha tent. Het klonk wel OK voor zover dat te zeggen was op die afstand. Bij herluistering thuis moet ik zeggen dat mijn eerste indruk correct was: het klinkt als (de oudere) Life Of Agony. En bij mij is dat een compliment.

N*E*R*D

Op de één of andere manier verwacht ik altijd ontzettende R&B bij N*E*R*D, en dat is nu niet direct mijn favoriete genre. Maar de band doet gelukkig veel meer dan dat en is eigenlijk gewoon een bona fide rock band. Wat meer is, ze weten hoe ze een publiek moeten bespelen. Als Junkie XL een masterclass "Old School Mixing" gaf, dan was dit een masterclass "Volksmennerij". En alleen de Alpha is dan niet genoeg voor Pharrell en co, neen, iedereen die buiten de tent stond moest en zou ook meedoen. Arrogantie stond ze goed, en ze kwamen er mee weg want we aten het als zoete koek.

British Sea Power

Hier had ik me enorm op verheugd als zijnde een relatief nieuwe ontdekking mijnerzijds. Helaas verviel het al snel in een suffe show die zich niet onderscheidde van alle andere suffe britpop -- iets wat ik aan de hand van de albums toch niet had verwacht. Na een half uur hielden we het maar voor gezien. Achteraf gezien was dit schijnbaar een vergissing want VPRO's 3 voor 12 rapporteerde dat het einde wel heel goed was.

Nightwish

Het zal allemaal wel, wij waren intussen door naar Nightwish. Hiervan was ik bang dat het zou vervallen in een brei waarin schijnbaar alle symfonische metal vervalt na enkele nummers. (Uitzonderingen: The Gathering, Within Temptation, After Forever (soms).)
Door BSP zag ik alleen de laatste 3 nummers maar dit was een groot feest. Uiterst solide show met muzikanten die zichtbaar blij waren om daar te staan. Vreemd genoeg was dat de eerste keer dat ik dat zag op Lowlands 2008.

The Breeders

Iedereen zat natuurlijk te wachten op Cannonball maar eerlijk gezegd vond ik het verder ook een erg leuk optreden. De zusjes Deal waren erg melig en hadden zichtbaar plezier op het podium. Sommigen vonden het een slordig optreden, maar ik zag het meer als een stel veteranen op een podium die zich allemaal niet meer zo druk hoeven te maken. Het is maar met welke instelling je er naar kijkt. Cannonball kwam overigens op het eind tussen een stel stevigere songs. Hier leefde het publiek ook zichtbaar op, dus wellicht moeten ze gewoon meer stevigere songs spelen?

Underworld

En toen was het alweer tijd voor de derde masterclass, onder leiding van Karl Hyde: "Opbouw van een optreden." Een optreden zoals ik dat had verwacht. Enkele nieuwe songs, stapel oude hits (natuurlijk King Of Snake en Born Slippy). Elk nummer had een lange intro en werd nauwgezet opgebouwd. Als dan na enkele minuten het kenmerkende bliepje, bonkje of riedeltje werd ingezet volgde de juichende ontlading vanuit het publiek. En elke keer denk je "dit is het hoogtepunt" maar neen, er komt nog meer! Het kan sneller, harder, swingender!

North By Northwest

Na springen is het goed zitten. Vrijdag helaas geen film gezien dus dat dienden we in te halen. Kwam dat even goed uit, de Hitchcock-klassieker North By Northwest draaide in de Echo 2. De prent wordt gezien als een voorloper van de James Bond films en alle ingrediënten zijn inderdaad aanwezig: stoere, onderkoelde man, smeulende vrouw, tripjes naar de meest exotische plaatsen, sprankelende dialogen. Op sommige punten is de film helaas erg gedateerd maar over het algemeen is hij nog zeer goed te bekijken.

Dag 3: Zondag 17 augustus

Extince

Euh, niet aan mij besteed.

Lykke Li

Mensen waar hier heel enthousiast over maar dit 22-jarige meiske kon me niet echt bekoren. De percussie was nog het interessantste aan haar songs, de rest was erg soft en weeïg. Iets wat zeker niet te zeggen is over:

Danko Jones

Dit was zowaar de derde keer dat ik Danko zou zien optreden en ook dit keer viel het zeker niet tegen. De man heeft gewoon een ego waarmee hij een tent vult. Zijn drummer en bassist vinden het allemaal wel prima want zij mogen ook het rock 'n roll-beest uithangen. Danko vond het wel nodig om zichzelf te bombarderen tot ongeveer de enige rockact op Lowlands en dat in de tent waar een dag eerder nog, zeg, The Sex Pistols stonden. Hmmm...

The Fratellis

Iedereen in de tent zat te wachten op Chelsea Dagger en die kwam verrassend genoeg al in het eerste half uur. Daarna vertrok een groot deel van het publiek, waaronder ikzelf. Zo spannend was het allemaal niet.

The Hives

Danko Jones kon zijn grote smoel niet geheel waarmaken, The Hives wel. Met een prima nieuwe plaat op zak (The Black And White Album, verwacht deze in mijn Het Beste van 2008) en een enorme reputatie lag de lat hoog. Na enkele voorbeelden van volksmennerij (N*E*R*D), routine (Junkie XL, Underworld) en enthousiasme (Nightwish) legde ik de lat nog wat hoger. Om vervolgens overtuigd te worden door Howlin' Pelle en zijn mannen. Wat een energie! Wat een geluid! Wat een rock! Wat een publieksparticipatie! Wat een roll! Aan het eind van het wat uitgelopen optreden was Pelle dan ook behoorlijk door zijn stembanden heen en lag er aan enkele liters zweet op het podium en de eerste, zeg, 50 rijen. Ja, alleen al door te schrijven over The Hives verval ik in superlatieven.

dEUS

Tja, hoe kom je daar als dEUS nog overheen? Door jezelf te blijven en een hermetisch optreden te geven. Zanger Tom Barman zei in het begin al dat dEUS al jaren iets goed had te maken bij zijn favoriete "'Ollanders". Als hij dat vindt dan is dat zo wat mij betreft, en als dat zorgt voor Het Beste Optreden van Lowlands 2008, zoveel te beter.
Terwijl gOD speelde (en zag dat het goed was) besefte ik dat er naast de uitgaande en extraverte manier van optreden nog een andere manier was, één die ik eigenlijk nog niet echt had mogen zien. Dat is, zoals gezegd, uitgaan van je eigen kracht. dEUS speelde een solide set, een mengeling van oudere en nieuwe songs. Wat stevig spul, wat rustig spul, wat ingewikkelde songs en wat simpelere tracks. Er werd wat contact gemaakt met het publiek, maar niks gevraagd of opgedragen. "I wanna see your hands up in the air!" werd hier niet gehoord: het gebeurde gewoon.
Na de crowd-pleaser Suds & Soda was er even overleg en blijkbaar was er nog tijd voor Serpentine. Mensen, dat is dus gewoon zelfvertrouwen hebben als je met zo'n rustige song durft af te sluiten.

The Editors

Nog in een roes van dEUS haalden we nog wat te eten en regenden we wat nat. Het was namelijk gaan regenen tijdens The Hives, een regen die met enkele tussenpozen zou doorgaan tot maandagmiddag.
Goed, we stonden aan het randje van een afgeladen Alpha tent om nog wat van The Editors mee te krijgen. Het kon me niet meer veel schelen, na dEUS kon het alleen maar tegenvallen. Dat deed het dan ook. Die galmende gitaren zijn heel leuk voor twee, drie songs maar daarna lijkt het allemaal op elkaar. Het deed me veel denken aan The Kaiser Chiefs vorig jaar: ook een, naar mijn mening, onterechte afsluiter.

Heavy Metal In Baghdad

Tijd voor een filmpje! Nou ja, film, beter gezegd: documentaire. Het vertelt over Acrassicauda, Iraq's "enige heavy metal band". De twee Canadese makers leren de band al in 2000 kennen en volgen hen tot 2007.
Dat dit geen makkelijke zit werd lag al besloten in het onderwerp, maar in het eerste half uur kun je nog eens lachen en lijkt het allemaal wel te doen. Wat wel al duidelijk wordt is dat de band hun muziek erg serieus neemt, en dat het spelen van heavy metal niet zo geaccepteerd is in Iraq. De rest van de film vertelt eigenlijk over hoe de gebeurtenissen in Iraq (vooral na 9/11) het steeds moeilijker maakt voor de leden. Uiteindelijk vluchten ze één voor één naar Syrië, maar daar zijn ze ook maar tweederangs-burgers, en dat terwijl hun families nog in Iraq zitten. Ligt in het begin de nadruk nog op de muziek, later verschuift deze naar de omstandigheden, de onderdrukking en de dagelijkse beslommeringen.
Erg indrukwekkend is ook de scene waarin de documentairemakers een eerste versie van de documentaire laten zien aan de bandleden. De reacties van hen zijn heel rauw en aangrijpend, als de afgelopen 6, 7 jaar voorbijkomen met alle overwinningen en vooral nederlagen.
Samen met het boek Het zijn net mensen: Beelden uit het Midden-Oosten van Joris Luyendijk wat ik laatst had gekregen gaf het me een nieuw zicht op het Midden-Oosten. Op een vreemde manier werd bovendien de cirkel die door Rollins was begonnen afgesloten door deze documentaire.

The Long Road Home

Na een goede nacht slaap (de tent hield het uitstekend in alle regen) was het tijd voor een laatste ontbijt, opruimen, en afscheid van Lowlands. Maar niet voordat we meer dan twee uur stil hadden gestaan in de rij voor de enige uitweg. Enkele verkeersmannetjes waren hun job niet aan het doen waardoor ongeveer het hele parkeerterrein eerder wegmocht dan wij. Beetje jammer.

Conclusie

Afgezien daarvan was Lowlands 2008 een geweldig festival. Van te voren was ik nog wat bezorgd over het gebrek aan echte grote namen en acts die ik nog niet gezien had, maar dat bleek irrelevant. De dingen die er wel waren waren ruim voldoende, zowel het vertrouwde (o.a. Dropkick Murphys, Underworld, Danko Jones, dEUS) als het nieuwe (o.a. Henry Rollins, Roni Size, Jaya The Cat, Nightwish, The Hives). Zoals altijd was het uiteindelijk de sfeer op Lowlands die het geheel vervolmaakte.

De foto is gemaakt door mijn huisgenoot Tyas, die toevallig ook op Lowlands was en ons had gespot terwijl we aan het "optreden" waren bij Rock Band.