Ontdekt via StarCraft-casts (zie StarCraft II hieronder). Fit For Rivals maken stevige en catchy rocksongs met wat emo-invloeden. Zangeres Renee Phoenix heeft een enorm zware stem maar er zit ook veel kracht achter. Ik noem het "Paramore met spierballen".

Op de film kom ik later terug, maar deze soundtrack is sowieso geweldig. Hans Zimmer was vooral bekend van bombastische filmscores zoals die voor Gladiator, Pirates of the Caribbean en King Arthur en daarvoor ben ik hem al dankbaar. De laatste tijd is hij echter bezig met subtieler en donkerder werk, met name voor regisseur Christopher Nolan: Batman Begins, The Dark Knight (beide met James Newton Howard) en nu dus Inception. Het is met vlagen subtiel, op andere punten overweldigend, heerlijk dissonant of mooi melodisch.

Hiervoor verwijs ik u naar mijn bespreking van Katzenjammer's optreden op Lowlands dit jaar. De geweldige sfeer van het optreden wordt niet gevangen op het album maar het is nog steeds een pareltje met erg energieke, vrolijke nummers.

Het schijnt dat The Gaslight Anthem het niet leuk vindt als ze (voor de zoveelste keer) worden vergeleken met Bruce Springsteen. Maar de vergelijking ligt erg voor de hand. The Gaslight Anthem maakt über-Amerikaanse rock-'n'-roll met een werkmansmentaliteit. De ruige stem van Brian Fallon doet denken aan die van The Boss, de thema's in de songs (jongens, meisjes, verliefdheid, auto's, etc.) zijn identiek. Sterker nog, de teksten verwijzen naar dingen uit de jaren '50 en '60 (zie ook de albumtitel) die de Anthem nota bene nooit hebben meegemaakt!

Daarbij moet ik wel opmerken dat de songs puntiger zijn, de sound is scherper en het tempo is behoorlijk opgevoerd. Oftewel, het is wel allemaal ge-update naar de jaren 2000.

Het album is dus al sterk, maar daarnaast zijn de optredens ook zeker de moeite waard. Op Lowlands waren ze goed op dreef en in de 013 traden ze ongeveer twee uur lang op! Hoewel het begin wat tam was en er een gebrek aan publiekinteractie was, werd dat zeker beter in de loop van het concert.

Inmiddels heeft deze score (net als die voor Inception) ook een Oscar-nominatie op zak en dat is wat mij betreft volledig terecht. Reznor kennen we al jaren als muzikale duizendpoot in Nine Inch Nails. Op het eerste gezicht lijkt zijn werk voor The Social Network daar mijlenver van verwijderd. De schreeuwende gitaren zijn bijna volledig weg, er is geen gefrustreerde zang meer. In plaats daarvan horen we lieflijke en bijna verstilde melodietjes, tegen het minimalistische en het klassieke aan. Maar op de achtergrond zoemt en piept en ritselt en gromt het nog immer. En eigenlijk is dat spanningsveld niet nieuw: hier speelde Reznor ook al mee op zijn soundtrack voor Quake en zijn (latere) albums With Teeth en Year Zero. En als u z'n albums Ghosts I-IV en The Slip heeft beluisterd dan begrijp je dat deze soundtrack slechts een logisch vervolg is voor Reznor en Ross. (Niet geheel toevallig had Ross ook op Ghosts en The Slip al een stevige vinger in de pap.)

Het spanningsveld tussen melodie en achtergrondgeluid, tussen "mechanische" rock en "menselijke" klassieke muziek wordt hier wederom verkent en dat is gezien de thema's van The Social Network (wat doet techniek met menselijke relaties?) heel passend.

Ik had hier een heel verhaal bedacht over Summer, het hoofdpersonage in deze film. Ik ging parallellen trekken tussen Summer, en de rollen van Kate Hudson in Almost Famous en Natalie Portman in Garden State en zelfs enigszins in Closer. Dan zou ik opmerken dat dat niet mijn parallellen zijn, maar die van Nathan Rabin. Hij schreef hierover in zijn bespreking van Elizabethtown waar hij de term 'Manic Pixie Dream Girl' bedacht voor de rol van Kirsten Dunst.

"The Manic Pixie Dream Girl exists solely in the fevered imaginations of sensitive writer-directors to teach broodingly soulful young men to embrace life and its infinite mysteries and adventures. The Manic Pixie Dream Girl is an all-or-nothing-proposition. Audiences either want to marry her instantly (despite The Manic Pixie Dream Girl being, you know, a fictional character) or they want to commit grievous bodily harm against them and their immediate family."

Nu moet ik zeggen dat ik altijd viel voor de Manic Pixie Dream Girl maar ik ben dan ook een hopeloze romanticus op filmgebied.

Helaas gaat dit allemaal niet door want Zooey Deschanel's uitstekende belichaming van Summer in (500) Days Of Summer is geen MPDG! Tuurlijk, ze is lief en schattig en aanbiddelijk, en haar glimlach en prachtige ogen zijn om verliefd op te worden... Maar de relatie (en de nasleep ervan) die beschreven wordt in de film is juist erg geloofwaardig en, durf ik het te zeggen, realistisch. Uiteraard is het allemaal wat dik aangezet, maar, zoals de film al zegt: "This is a story of boy meets girl. But you should know up front this is not a love story." Overigens ook een uitstekende rol van Joseph Gordon-Levitt, die we ook terugzien in:

Inception is een voorbeeld van een film met een ingewikkeld plot uit Hollywood. Het is ook een film die voor bijna elk wat wils biedt. Het is ook een film die, in al zijn finesse, zijn doel voorbijschiet.
Christopher Nolan schreef het eerste script voor Inception in 2001. (In het Engels was hier nog een mooie woordgrap van te maken, maar helaas.) Met zijn drie volgende films (Batman Begins, The Prestige en The Dark Knight) deed hij wat ervaring op met het maken van grote films. Hij ontmoette ook wat acteurs die hij zou gebruiken in Inception, zoals Cillian Murphy en Michael Caine. Hij sleutelde ondertussen nog aan het script en begon uiteindelijk half 2009 aan de film.

Het plot is eigenlijk niet goed samen te vatten, maar de premisse is eenvoudig en enorm treffend: het is mogelijk om in iemand's droom te manifesteren, en om deze te beïnvloeden. Dit is op zich al een krachtig gegeven, maar al snel maakt Nolan het duidelijk dat dat niet alles is. Nolan zou Nolan niet zijn als het allemaal zo "eenvoudig" was en hij introduceert het gegeven dat het mogelijk is om een droom in een droom te hebben.

De mogelijkheden hiervan zijn groots en Nolan zal ze allemaal gebruiken. Ik las ergens een essay over het feit dat deze film niet gewerkt zou kunnen hebben twintig jaar geleden. Zelfs als we de stand van de techniek even buiten beschouwing laten: het publiek was nog niet opgevoed m.b.t. alternatieve werelden en "verhaal-in-een-verhaal"-structuren. Door films zoals The Matrix en Memento hebben we wat training gehad en wordt een ongelofelijk ingewikkeld verhaal als dat van Inception te volgen.

Amper. De film zit zo propvol slimmigheden dat je geen tijd hebt om over andere dingen na te denken. Knipper met je ogen en mist een cruciaal stukje. Eigenlijk wilt de schrijver te veel in één keer. Dat het nog net werkt is een wonder en spreekt boekdelen over de kunde van de betrokkenen. De special effects zijn geweldig, de soundtrack is zoals gezegd subtiel waar nodig, overdonderend op andere plaatsen. De acteurs zijn stuk voor stuk uitstekend: Leonardo DiCaprio, Ken Watanabe, Jospeh Gorden-Levitt, Marion Cotillard, Ellen Page, noem ze allemaal maar op. Daarmee komen we bij mijn tweede "probleem" met Inception: zelfs deze acteurs kunnen niet geheel verbloemen dat de personages die ze spelen eigenlijk weinig diepgang hebben en in dienst staan van het verhaal. Gelukkig werkt de film, zoals Aik terecht opmerkte, ook als actiefilm, dus zelfs als je het plot niet helemaal kan volgen of als je weinig empathie hebt voor de personages, kun je nog genieten.

Alleen maar vooral samen met Dennis ben ik een beetje oudere films aan het bekijken. Het begon met Hitchcock maar sindsdien heb ik ook Citizen Kane gezien en nu dus ook Casablanca. Niet alle films werken na al die jaren nog steeds. Soms mis je gewoon dingen. Soms kun je gewoon niet indenken hoe de film toen aankwam. De zeitgeist was anders, spraak was anders, sociale omgangsvormen waren anders. Daar blijft het niet bij, want filmtechnieken waren ook nog niet zo ver ontwikkeld: Orson Welles zou in Citizen Kane allerlei cinematografische hoogstandjes hebben geïntroduceerd, maar ik zie ze niet zonder er op gewezen te worden. Wat toen heel nieuw was is tegenwoordig standaard of vreselijk ouderwets.

Zo niet Casablanca. Alles in deze film werkt nog steeds: het tragische, romantische verhaal wat nergens zoetsappig wordt, het hoge tempo, de prachtige shots, de uitstekende acteurs en bovenal de gevatte humor. Niet voor niks is deze film een klassieker.

Als je kijkt naar de lijst van dit jaar kun je wat groepen onderscheiden. Zo staan er nogal wat films op van Ridley Scott, van en/of met Clint Eastwood, met Scarlett Johansson, Ellen Page of Natalie Portman. (Of met zowel Scarlett als Natalie, in het geval van The Other Boleyn Girl.) Een andere categorie is "rock". Op zich is dat niet verbazend voor mensen die mij kennen, maar 2010 was voor het eerst dat ik ook echt meerdere documentaires over (hard) rock/heavy metal heb bekeken.

Het begon met The Decline of Western Civilization, een documentaire van Penelope Spheeris over de Los Angeles punk scene rond 1980. Het bevestigde wat ik eigenlijk al dacht, nl. dat punk muzikaal gezien gewoon niet leuk is. Part II: The Metal Years gaat over de L.A. scene van 1986 tot 1988 en dat betekent (hair) metal. De docu heeft niet alleen grotere productiewaarden en is muzikaal gezien interessanter, maar bevat bovendien hilarische scenes zoals een beschonken Ozzy, een totaal bezopen zanger van W.A.S.P., Paul Stanley die wordt geïnterviewd terwijl hij in bed ligt omringd door lingeriemodellen. Dit stukje uit een interview met Spheeris geeft ook goed de toon aan:

Well, everybody I filmed... I asked them, "How do you want me to film you?" I gave them a choice of how they wanted to be filmed. And so Gene Simmons goes, "I don't want to do anything tacky. How about a lingerie store?" So I say, "Oh yeah. Good idea. That won't be tacky."

Kortom, verplicht kijkvoer ook al houd je niet van heavy metal.

Heavy: The Story of Metal volgde. Mijn oordeel destijds (en ik heb geen reden om dat nu aan te passen): "Beetje populistisch aanelkaar ge-edit maar toch zeker de moeite waard. Sommige van de geinterviewde gasten zijn ook echt geweldig, zoals Tony Iommi, Ronnie James Dio en Dee Snider."

Verreweg de beste docu komt echter van de BBC met Seven Ages of Rock. De BBC heeft natuurlijk enorme middelen tot haar beschikking, en neemt ook uitvoerig de tijd. Zeven afleveringen met in totaal meer dan zeven uur aan heerlijk gepresenteerde feiten over (klassieke) rock. De BBC gaat helaas een beetje teveel uit van "momenten" en minder van "bewegingen": ze doen net alsof het één band, of één album, of één optreden was, dat een era bepaalde.

Als afsluiter kan ik dan ook nog zeker Global Metal aanraden voor de metalfans hier. Regisseur Sam Dunn en Scot McFadyen hebben eerder al Metal: A Headbanger's Journey gemaakt. Waar Journey in vogelvlucht over westerse metal vloog gaat Global over niet-westerse metal.

Met een afkomst als die van The Social Network is het achteraf gezien geen wonder dat de film mijn film van het jaar werd. Vooraf had ik dan ook hoge verwachtingen. Even opsommen:

• Regisseur: David Fincher (Se7en, Fight Club, The Game)
• Script: Aaron Sorkin (de eerste vier seizoenen van The West Wing)
• Muziek: Atticus Ross en Trent Reznor (voorman van Nine Inch Nails)

Aan de andere kant... de film ging over Facebook, iets waar ik niks mee heb, de acteurs waren nogal onbekend (op Timberlake na maar die ken ik niet door zijn goede acteren).

Alles viel echter op z'n plaats. The Social Network gaat over Mark Zuckerberg en hoe hij Facebook heeft gemaakt. Hij wordt uitstekend gespeeld door Jesse Eisenberg die na Zombieland nu echt doorbreekt. Z'n personage is enorm intelligent maar ook een enorme hork. Z'n website is een enorm succes maar ten koste van z'n (weinige) relaties. Hij komt bovendien terecht in allerlei rechtszaken, iets waar hij geen kaas van heeft gegeten en bovendien totaal niet in geïnteresseerd is. U leest het al, een film over nerds en rechtbanken, hoe kan dat ooit leuk zijn om naar te kijken?

Dat hebben we danken aan Fincher (die prachtige beelden maakt en er een stevig tempo inhoudt), Sorkin (die de gevatte en humoristische dialogen schrijft en het op zich simpele plot interessant houdt) en Atticus en Reznor. Over de laatste twee las u hierboven reeds meer.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de graphic novel niet kende voordat de voorfilmpjes op het internet verschenen, maar dat heb euvel heb ik snel verholpen. Het verhaal is eigenlijk niet zo heel spannend: het vertelt over Scott Pilgrim, een beetje zakkige en clueless slacker. Hij is bassist in de band "Sex Bob-omb" en, tja, doet verder eigenlijk niks. Het verhaal, verspreid over zes delen, gaat over zijn moeizame weg naar volwassenheid naar aanleiding van zijn verliefdheid op Ramona Flowers, een meisje met haar eigen bagage. De tekenstijl is grappig maar wat houterig.

Duhus... waarom staat Scott dan toch hier? Ten eerste omdat het verhaal weliswaar niet zo heel spannend is, het is wel degelijk goed gebracht en zorgvuldig opgebouwd. Ten tweede vanwege de vele sympathieke, menselijke personages. Zelfs Scott zelf is sympathiek, terwijl hij zoals gezegd een vervelende nietsnut is. Als derde pre is daar de sterke, droge humor en scherpe dialogen. Schrijver/tekenaar Bryan Lee O'Malley weet dat deze personages geen helden zijn en beschrijft ze met een flinke dosis zelfspot. Dit alles wordt bovendien gezien door Scott's ogen, en Scott ziet alles in termen van computerspellen. Hij heeft "boss battles", ziet "power-ups", etc. Het helpt dus wel als je wat computerspellekes hebt gespeeld in je leven voor je Pilgrim gaat lezen.

De film zelf is een zeer trouwe adaptatie van het originele materiaal. Veel dingen uit de comics zijn gesneuveld: je kan geen zes dikke graphic novels omzetten in éé film zonder te schrappen. Sommige personages zijn dus samengevoegd tot één rol, hele verhaallijnen zijn verwijderd. Dit is echter erg netjes gedaan en zolang je de graphic novel niet heel vers in je geheugen hebt valt het nergens op. De casting is geweldig, met Michael Cera die zichzelf mag spelen (die gast moet eens wat anders gaan doen anders komt hij nooit af van z'n typecasting). Ramona wordt gespeeld door Mary Elizabeth Winstead (mij bekend uit Death Proof) zoals ik Ramona voor mij zag. Het beste van de film is echter de vertaling van de plaatjes van O'Malley naar visuele elementen in de film. Het is geen slaafse navolging (zoals in 300 of Sin City) maar het voegt daadwerkelijk iets toe. De vele kleine grapjes en verwijzingen naar computerspelletjes (zo begint de film bijvoorbeeld met een geanimeerd 8-bit logo van Universal Pictures) vervolmaken de eigenzinnige stijl, en bewijzen dat regisseur Edgar Wright (Shaun of the Dead, Hot Fuzz) "gets it".

Voor een beschrijving van de graphic novel, zie deze post op Jody Macgregor's LiveJournal.

Eén van de aanbevelingsteksten op de kaft van Lies noemt het "fantasy Ocean's Eleven" en dat zit er niet naast. Het schelmenverhaal is gesitueerd in een stad die me doet denken aan een fantasy-versie van Venetië ten tijde van de Renaissance. Voeg daaraan een vlotte schrijfstijl, sympathieke personages en je hebt een heerlijk boek wat snel wegleest. Lynch kent bovendien alle fantasy-clichés en speelt er vaardig mee.

Het vervolg Red Seas Under Red Skies is ook zeker niet te versmaden. Het plot is minder sterk maar de dosis piraterij maakt veel goed.

In 2009 heb ik de film gekeken, afgelopen jaar heb ik het boek gelezen. Het wordt gezien als één van de beste comics ooit. Samen met The Dark Knight Returns (wiens titel, zo niet het thema, binnenkort gebruikt gaat worden door Nolan in het laatste deel van zijn Batman trilogie) luidde het boek het einde in van The Bronze Age of Comics.

Ik moet zeggen, Watchmen's reputatie is volkomen verdiend. De comic werd aan de man gebracht als een "graphic novel" en het maakt die naam ook waar: het is zowel grafisch overweldigend als te lezen als een echt boek. Het verhaal begint in media res, maar in de loop van de 12 afleveringen leren we achtergrond van deze wereld en haar personages. Er wordt gebruik gemaakt van flashbacks, raamvertellingen, "gevonden document", metaforen en symboliek. Er zitten zoveel lagen in het boek dat één keer lezen te weinig is om alles te doorgronden. Ik kan dan ook van harte wat annotaties aanbevelen. Niet als je het voor de eerste keer leest want dan kan kunt u het verhaal het beste onbevangen tegemoet treden. Bewaar de annotaties voor herlezingen wanneer u alle verwijzingen wilt begrijpen.

Ook hier heeft Jody Macgregor wat over te zeggen op z'n blog.

Barbara Tuchman was een historica uit de Verenigde Staten. In The March of Folly: From Troy to Vietnam, haar voorlaatste boek, gaat ze in op "dwaasheid" door de eeuwen heen. Ze definieert "dwaasheid" als volgt: "acties genomen door hen aan de macht, die tegen eigenbelang ingaan en voor welke er doenlijke alternatieven zijn." Nu is het natuurlijk makkelijk om terug te kijken in de geschiedenis en te zeggen "goh, dat was idioot wat je daar deed." Vaak kun je nu echter ook zeggen "dat was niet alleen idioot, er waren ook alternatieven."

Om het principe duidelijk te maken beschrijft Tuchman in de proloog het verhaal van het Paard van Troje. Daarna volgen er uitvoerige beschrijvingen over de Reformatie, de Amerikaanse revolutie en uiteindelijk de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Tuchman heeft geen makkelijke stijl: haar Engels is lastig te lezen. Elke zin is zorgvuldig opgebouwd, geen woord is toevallig gekozen. Gelukkig weet ze hoe ze geschiedenis moet beschrijven. Aan de hand van smeuïge details en treffende voorbeelden verlevendigt ze haar verhaal. De conclusie van dit boek is duidelijk: Het is beangstigend hoezeer stupiditeit van machthebbers de wereld heeft beïnvloed.

Van Tuchman las ik ook Practicing History en The First Salute. Het eerste is een verzameling essays over verschillende onderwerpen, maar met een nadruk op hoe een geschied(enis)schrijver te werk zou moeten gaan. The First Salute gaat over de Amerikaanse revolutie en de rol van de Engelsen, de Fransen en, jawel, de Nederlanders.

Met dank aan Steven die weet dat ik van goed geschreven geschiedenisboeken houd, en me zijn exemplaren leende.

Ook Van Rossem heb ik al eerder vereerd met een plekje in mijn Het Beste Van maar dat betrof een "echt" geschiedenisboek. Waarom is de burger boos? bevat een overzicht van het populisme in Nederland (en Europa) door de jaren heen, en is wat dat betreft ook "echte" geschiedenis. De vorm is echter heel anders. Van Rossem neemt hier een positie in en laat geen enkele twijfel bestaan welke positie hij kiest. Voor iedereen die een beetje bekend is met de auteur is de keuze geen verrassing. Voor iedereen die mij een beetje kent zal dan ook niet verrast zijn dat ik erg blij werd van dit bijna pamflet-achtige boekje en de snerende toon ten opzichte van het onderwerp. Overigens verzuimt Van Rossem een direct antwoord te geven op zijn centrale vraag, maar wellicht moet de lezer juist dat gebrek zien als een antwoord?

Zoals ook hierboven valt te lezen heb ik wel iets met metal. Ik ben echter niet echt een metalhead en ik heb niks met doom, black of thrash metal -- ik heb liever wat rustigere en melodieuze metal. Niet lachen! Toen ik hoorde van Brütal Legend was ik desalniettemin al meteen verkocht: een avontuur wat zich afspeelde in een wereld waarin alles wat op de hoes van de gemiddelde metal-plaat is afgebeeld bestaat. Rock! Er zou een stapel bekende rockers (waaronder Ozzy Osbourne en Lemmy Kilmister) hun stemmen verlenen aan personages en Jack Black zou de hoofdpersoon spelen. Rock! Ontwerper en scriptschrijver was Tim Schafer, maar dat deed me niks. (Ja, ik weet het, schande! maar ik heb echt helemaal niks met de Monkey Islands of Day Of The Tentacle.)

Het uiteindelijke spel was geen totaal succes maar zeker de moeite waard. Het verhaal is (zeker voor een computerspel) erg goed. Helaas is het wat kort en het schijnt dat een significant deel van het spel geschrapt is. Dat is ook wel te merken eerlijk gezegd op het eind, waar alles een beetje afgeraffeld wordt.

De personages zijn erg leuk, de stemmen zijn perfect. De art direction is geweldig en alleen daarom al zou je het spel moeten spelen. Het spel is doordrenkt met twee dingen: een liefde voor metal, en humor. De soundtrack kun je hier bekijken. Het is allemaal metal maar het is behoorlijk afwisselend (met een nadruk op "oude" metal). Ik heb al meerdere goede songs gehoord tijdens het spelen om vervolgens meer van die artiest op te zoeken. Zelfs de nummers die ik niet echt geweldig vond passen uitstekend als achtergrondmuziek tijdens je avonturen in die idiote wereld. Goede humor is moeilijk te brengen maar Tim Schafer en zijn team is het wonderwel gelukt. De animatie van de personages helpt hierbij, maar de grootste invloed is het acteren door Jack Black.

Helaas is de gameplay minder briljant en dat komt onder andere omdat verschillende genres aan elkaar worden geplakt. Alle verschillende elementen zijn op zich leuk, maar geen ervan is echt helemaal goed uitgewerkt en het loopt niet goed in elkaar over. Aan de ene kant is het spel een soort "sandbox" waar je vrolijk kunt rondcrossen in je opgevoerde rag-auto en links en rechts missies kan uitvoeren. Met die missies unlock je weer extra krachten en upgrades, wat een beetje computer-RPG-achtig is. Tussendoor wordt je een soort Real-Time Strategy spel uitgelegd -- maar dan niet zoals je gewend bent in Warcraft of Command & Conquer of zelfs Dawn of War -- je bent zelf een supergeweldige über-unit die zowel generaal als soldaat is. De besturing is geoptimaliseerd voor de spelcomputers maar is zelfs dan nog wat onhandig.

En dan heb ik het nog geeneens gehad over het feit dat het spel mijn savegames vernaggelde en ik gedeeltes overnieuw heb moeten spelen. Na twee keer had ik dat wel serieus gehad.

Kortom, bonuspunten voor Schafer en zijn team. Ze hebben echt een liefdeskindje gemaakt en daarbij buiten de gebaande paden getreden. een geweldig charmant allegaartje wat nog een half jaar aan ontwikkeling extra nodig had.

Het eerste deel van Assassin's Creed heb ik nooit gespeeld, maar gelukkig was dat ook niet nodig om van deel twee te kunnen genieten. Het plot is een soort Dan Brown met cyberpunk-elementen, maar dan met een hoofdpersonage dat wel leuk is. Je bent nl. Ezio Auditore, zoon van een rijke koopman. In het begin van het verhaal ben je nog een roekeloze puber maar in de loop van het verhaal wordt je wat meer volwassen. Je bent (door omstandigheden) een dief en een moordenaar, maar je vijanden zijn met meer en opereren bovendien nog smeriger, dus dan mag het, toch?

Je kunt als Ezio in verschillende steden in het Italië ten tijde van de Renaissance rondrennen en rondspringen. Dat mag u letterlijk nemen want Ezio heeft blijkbaar ergens parkour geleerd. Samen met de moeiteloze vechtkunsten zorgt dit voor een enorm gevoel van vrijheid. De Italiaanse steden, waaronder Florence, zijn prachtig en natuurgetrouw weergegeven. Jaren geleden ben ik in Florence geweest en heb ik de Dom bekeken -- in 2010 kon ik dit weer doen maar ditmaal zonder van m'n bank af te komen.

Ik had niet gedacht het snel te zeggen van een computerspel, maar als er een nadeel is aan Assassin's Creed II, dan is het de lengte. Het voelt allemaal wat te lang aan. Het leuke verhaal wordt wat lang uitgerekt, met name door behoorlijke nutteloze en repetitieve missies die je alleen wat geld opleveren. Aangezien ik reeds voor de helft van het verhaal voorbij was al alles had gekocht wat te kopen viel kan ik veilig zeggen dat dat wat te veel van het goede was. Aan de andere kant had ik ze ook vrolijk kunnen overslaan en is "te veel" eigenlijk gewoon een luxe-probleem.

Hoe veel lol ik ook heb gehad van Brütal Legend en Assassin's Creed II, aan geen ander spel heb ik zoveel tijd gespendeerd als aan StarCraft II. Of, preciezer gezegd, Wings of Liberty, het eerste deel van een geplande SCII trilogie. Nu was ik sowieso een StarCraft fan (en dit jaar heb ik zowaar de Brood War campaign uitgespeeld) en zoals bekend een Blizzard fan, maar SCII maakte me voor de release nooit heel erg enthousiast. Ik had het idee dat Dawn Of War II aan al mijn RTS-behoeften voldeed, en het was moeilijk enthousiast te worden over een spel wat volgens de previews niet veel meer zou worden dan een remake van een 12-jaar-oud spel.

Dit veranderde allemaal toen ik wat "casts" ging bekijken van professionele spelers tijdens de beta van SCII. Ja, u leest het goed: er waren al tijdens de beta van Wings of Liberty mensen die hun boterham verdienden met het spelen van dat spel. Een "cast" is overigens zoiets als een voetbalwedstrijd bekijken op de TV: één of meerdere mensen geven commentaar op potje StarCraft, al dan niet live (opgenomen). Dat klinkt heel suf, maar net zoals een goede commentator bij "echte" sporten een groot verschil kan maken is dit ook het geval bij StarCraft. Zo keek ik casts van Husky en HD, en leerde ik langzaamaan het obscure jargon wat bij elke sport lijkt te horen. Main, natural, expo, choke, unit production, APM, macro/micro, 5 rax reaper, 'lings, cracklings, muta/infestor, 1/1/1, enzovoorts.

Op de kracht van de casts heb ik toen de "collector's edition" van SCII besteld. Daar zat gelijk toegang tot de beta bij, en toen was ik echt verkocht. Al tijdens de beta heb ik vele uren gespeeld. Uiteindelijk kwam het spel zelf ook echt uit en ik stond ervan te kijken. De single-player campaign is precies lang genoeg en heeft een aardig verhaal. Het plot is makkelijk en voorspelbaar maar het wordt allemaal uitstekend gebracht. De art direction, de engine, de soundtrack, de voice-acting: het zit allemaal erg goed in elkaar en het doet je het plot vergeten. Bovendien heeft elk van de meer dan 25 missies een uniek ontwerp -- het is niet elke keer "bouw basis, verdedig basis, bouw leger, wals over vijand".

Daarnaast leert de campaign je wat basisdingen voor het spelen van het spel in multiplayer. Slechts de beginselen, want er zit een enorm verschil tussen singleplayer en multiplayer qua moeilijkheidsgraad. Als je denkt "ik heb de campaign uitgespeeld en allerlei achievements gehaald, nu ga ik multiplayeren" maak dan je borst maar nat. Het vernieuwde BattleNet probeert je te matchen met spelers van je eigen kaliber maar dan nog kunnen de eerste paar matches online een behoorlijke teleurstelling zijn. Gelukkig zijn er ook nog "challenges" waarin Blizzard je nog wat meer klaar te stomen voor het multiplayeren. Ook moet ik zeggen dat het spel over het algemeen goed gebruik maakt van achievements om extra speelplezier te verschaffen. Uiteraard zitten er dingen bij als "Win een gaziljoen wedstrijden als Zerg" maar er zitten er ook bij waardoor je hele speelstijl kan veranderen, zoals "speel deze missie in minder dan 15 minuten" of "win zonder gebouwen te verliezen".

Daar staat helaas tegenover dat de BattleNet interface gewoonweg ruk is, met schermpjes die plots naar boven kunnen komen en acties blokkeren, andere acties die gewoonweg niet aanwezig zijn (een "ready" knopje bij een custom match), slechte zoek- en sorteerfuncties voor de maps...

Nog even terugkomen op dat "casten". Goede casters leren je het spel beter te begrijpen, en kunnen zelfs vrij saaie wedstrijden interessant maken. Een goede caster kent het spel, heeft strategisch inzicht, een aangename stem, goede humor en uitstekend gevoel voor timing. Mocht je geïnteresseerd zijn, hier zijn mijn favorieten:

HuskyStarcraft

Day[9]

Serieus, deze nerd had ook stand-up comedian kunnen zijn: trumpets!

Tasteless & Artosis

Zomaar een willekeurig moment in een willekeurige cast: Tastosis geeft Engelse les. Er zijn mensen die compilaties maken van hun casts, zoals deze.