Verslagje Lowlands 2010

Dag 0: donderdag 19 augustus

Even zien: ticket voor Lowlands kostte dit jaar 145 euro plus 10 euro "servicekosten". Vreemd, want ook dit jaar kon je alleen maar online kaarten kopen. De muntjes kostten dit jaar 2 euro 50 per stuk.
Net als vorig jaar gingen we met z'n allen met de trein. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd vertrokken we om kwart voor zeven. Alles ging enorm soepel, in 't Harde konden we gelijk doorlopen de bus in. Wel een verschil met vorig jaar. Bij de kaartjescontrole konden we ook gelijk doorlopen terwijl daar normaal een rij staat van meer dan 1 uur. Van iemand van de crew hoorde ik dat het terrein al vanaf twee uur 's middags open was. Prima, vaker doen!

Wacht, ik ben vergeten de groep van dit jaar voor te stellen: naast de "harde kern" van Wichard, Stijn en Martijn waren dit jaar ook Rombout, Matthijs en Bianca aanwezig.
Enigszins verward door de snelle reis zetten we onze tentjes op op camping vijf. Even naar de 24-uurs-tent gelopen maar aangezien dat het enige wat er te doen is sta je dan met half Lowlands op een miniem oppervlakte. Dan maar naar bedje, morgen weer een dag.

Dag 1: vrijdag 20 augustus

Cymbals Eat Guitars & Jaga Jazzist

Volgens mij was ik nog niet helemaal wakker want hier herinner ik me niks meer van.

Katzenjammer

Mijn ontdekking van Lowlands 2010: Katzenjammer! Vier Noorse dames, de een nog cuter dan de ander. Na elke song wordt er gewisseld van instrumenten want ze spelen allemaal zowat alle instrumenten, en ze zingen allemaal erg mooi. De songs wisselen van vrolijke hoempa-polka naar country naar prachtige vierstemmige-samenzang die een brok in de keel brengt. De Lima keek ernaar en zag dat het geweldig was. Hieronder staat een officiële videoclip maar dit doet geen recht aan de energieke en overweldigende stage presence van de dames.

Zelfs onderstaande akoestische song, opgenomen backstage op Lowlands, is maar een mager aftreksel: 3voor12: Katzenjammer grassessie Lowlands 2010.

Frightened Rabbit

Hier waren we maar heel even, maar Rombout zei terecht "hé, dit is de Counting Crows". Hij bedoelde dat overigens positief en ik was het er eigenlijk wel mee eens. Mooie, enigszins melancholieke popsongs.

The Ting Tings

Vervelend arrogante synthesizer dance/pop.

Air

Air is geweldig, laat ik dit voorop stellen. Sinds Moon Safari en de soundtrack voor The Virgin Suicides kunnen ze niet meer kapot bij mij. Maar Air is subtiele lounge-muziek, en dat bleek niet te werken op Lowlands. Je kon beter de CDs opzetten.

Skindred

Deze had ik al een keer zien optreden in de 013 en wist dus wat ik kon verwachten. De band stelde niet teleur en diende een energieke mix van rock, rap, punk en reggae op. Het geluid werd enigszins gedomineerd door de overdrive van de gitaren helaas maar toch zeker de moeite waard. Lekker springen!

The Specials

Vrolijke ska uit de tijd van Madness. De lead zanger was een beetje een vreemde eend in de bijt aangezien hij verveeld en ongeïnteresseerd voor zich uit keek terwijl de rest van de band rondstuiterde als een duracell-konijn. Ik vond dat er weinig echte hooks in de songs zaten dus na een tijdje begon alles op elkaar te lijken.

blink-182

Beetje vreemd om blink-182 als afsluiter van de vrijdag te zien maar ze maakten er klaarblijkelijk een feestje van in de Alpha-tent. Het publiek deed gewillig mee, maar de mannen zijn nooit verder gekomen dan pretpunk met een puberale stage act.

Black Sun Empire

Stijn en ik zijn nog een uurtje losgegaan op de snoeiharde drum 'n' bass van Black Sun Empire. Eigenlijk was het optreden te hard naar mijn d'n'b smaak (ik prefereer Aphrodite, Roni Size en LTJ Bukem) maar toch was het erg fijn om weer eens te kunnen stuiteren op goede beats — ditmaal bovendien zonder irritante MCs die er doorheen blaatten.

Zer00's Heroes

Intussen zijn de jaren '10 aangebroken en daarmee is er geen "90's Now" meer maar "Zer00's Heroes". Principe blijft hetzelfde: draai mainstream muziek uit een recent decennium. Leuk!

Dag 2: zaterdag 21 augustus

Lowlands Zingt!

Ah, dat is goed wakker worden. Tijl Beckand en Ruben van der Meer (en een vijftigkoppig koor) stonden in de Alpha en gingen ons voor in het zingen van een stuk of dertien songs. De keuze van het materiaal was soms wat vreemd ("Give It Away" van de Red Hot Chili Peppers is een leuke song, maar niet qua zang) maar de presentatie van Tijl en Ruben was erg energiek. Met tienduizenden tegelijk zingen is ook erg indrukwekkend, en een goede opwarmer voor de rest van de dag.
Ook grappig was de poging om R&B te laten zingen. Één of ander nummer van Alicia Keys werd ingezet maar dat werd (na opzwepen door Ruben (of Tijl, ik vergat wie) weggefloten. Hah! Blijkbaar gaat de legendarische tolerantie van de Lowlanders niet zo ver (of ze zijn gewoon erg makkelijk te manipuleren).

Exit Through The Gift Shop

Stijn wilde deze documentaire graag zien. Er was weinig anders te doen en het klonk interessant: een documentaire over "street art" icoon Banksy die uiteindelijk niet over Banksy gaat maar over de documentairemaker, de totaal geflipte Thierry Guetta. Net als vorig jaar bij Anvil: The Story of Anvil vroegen we ons achteraf wat er waar was en wat er bij verzonnen was. Het verhaal is totaal raar maar we weten allemaal dat "truth is stranger than fiction"... het zou zomaar waar kunnen zijn. Waar of niet, het is sowieso een vlot gebrachte en vermakelijke documentaire met sterke citaten van Banksy zelfs zoals "Most artists take years to develop their style, Thierry seemed to miss out on all those bits" en "Warhol repeated iconic images until they became meaningless, but there was still something iconic about them. Thierry really makes them meaningless."

Admiral Freebee

Hierdoor miste ik wel het begin van deze sympathieke Vlaming. Voor Lowlands had ik braaf naar Admiral's laatste album geluisterd (The Honey And The Knife, zeker aan te raden) dus ik was voorbereid. Qua sound een mix ligt deze dicht in de buurt van The Rolling Stones, maar er zijn ook duidelijk dEUS-invloeden. Op het podium maakt het weinig uit en zet Tom Van Laere een stevige rockshow. Het blijft echter gemoedelijk en dat komt wellicht door dat Vlaamse? Oh, en de bassist was Flip Kowlier: u wellicht bekend van 't Hof van Commerce.

Blood Red Shoes

Ook deze band had ik van te voren beluisterd (recente album: Fire Like This en ook deze viel niet tegen live. Dit is wellicht wat The Ting Tings hadden moeten zijn? Ook dit is een jong bandje, ook hier alleen een meiske en een gast op het podium. Maar dit was wel energiek, wel fris en wel rock. Opvallend hoeveel muziek je met twee mensen kan maken als je de gast (Steven Ansell) laat drummen en zingen en het meiske (Laura-Mary Carter) laat gitaarspelen en zingen. Scherpe en puntige rocknummers, erg energieke presentatie.

Marina And The Diamonds

U begint wellicht een patroon te herkennen op deze zaterdagmiddag, maar ook Marina had ik van te voren beluisterd (The Family Jewels, hitsingle: "Hollywood"). Met dank aan Steven want hij raadde me het aan. Marina Diamandis doet denken aan Sophie Ellis-Bextor (kent u haar nog?) en Róisin Murphy (van Moloko) qua stem en presentatie: disco, diva, synthesizer, pop, diepe stem; en Catherine Zeta-Jones qua uiterlijk -- maar dan nog mooier. Zoals ik al naar Steven schreef "Als Michelangelo nog zou leven zou hij haar als muze hebben."
Het optreden zelf was niet helemaal top aangezien haar stem wat verloren ging in het geluid en de muziek te subtiel is voor een tent, maar het was zeker de moeite waard.

Von Rosenthal de la Vegaz

Von Rosenthal zou een DJ zijn die alleen klassieke muziek zou draaien. Nou, dat klinkt interessant dus daar gingen we langs. Helaas kwam het niet uit de verf. Er was geen stage act, geen lightshow en de muziek leek alle vooroordelen van klassieke muziek te bevestigen: suf en saai en traag.

The Gaslight Anthem

Ook The Gaslight Anthem had ik voorbeluisterd (The '59 Sound, American Slang) o.a. omdat ik dacht dat ze al eens eerder op Lowlands waren geweest (nee, dat was The Gaslamp Killer) en omdat de naam gewoon erg sterk is. Je kan maar ergens door besluiten naar een album te luisteren, maar ik heb zeker geen spijt. The Anthem maakt arbeidersrock zoals Bruce Springsteen het ooit bedoelde met een flinke dosis The Clash erbij. Sterker nog, de doorleefde stem van Brian Fallon klinkt als The Boss Himself en als ik zo'n stem had ging ik ook muziek maken. Het optreden stond als een huis. Weinig van gezien want we hadden al de hele tijd heen en weer gelopen van tent naar tent en ik wist dat als ik het niet helemaal zag m'n broer wel mee zou willen naar het optreden in de 013. Zo gezegd, zo gedaan: wij hebben kaartjes!

Anouk

Rockmama Anouk vindt optreden niet leuk en hoewel ze haar best deed was dat ook hier zichtbaar. Solide show maar het spetterde nergens.

LCD Soundsystem

Helaas, het was nog niet beter geworden sinds 2007.

The Expendables

Van The Expendables had ik veel verwacht. De film had tenslotte een stoere poster, een geweldige cast van actie-acteurs zoals Jet Li, Stallone, Statham, Lundgren en Rourke en ik had wel weer eens zin in een actiefilm zoals ze in de jaren '80 bij bosjes werden gemaakt. Uiteindelijk viel het eigenlijk gewoon tegen. Van alle acteurs waren alleen Stallone, Statham en Li vaak in beeld; het plot was zelfs voor een actiefilm belabberd en de actie was... mwoah. Nu moet ik er bij vertellen dat de film in de Alpha tent werd getoond en dat was toch minder relaxed dan in bijv. de lokale Pathé. Het geluid was zo slecht dat ik acteurs amper kon verstaan en gedurende het overgrote deel van de film was er een constante basdreun die alles overstemde. Helaas.

Dag 3: zondag 22 augustus

Serj Tankian & Metropole Orkest

De zanger van System Of A Down zingt zijn eigen nummers, ondersteund door het Metropole Orkest. Nu zijn z'n eigen nummers nogal bombastische hardrock, dus dat gaat goed samen met een symfonie-orkest. Op het eind was er wat metaalmoeheid te bespeuren, maar al met al een zeer indrukwekkende ervaring. Tankian heeft een zeer aparte stem en had het zichtbaar naar zijn zin. Volgend jaar weer zoiets!

Forget The Film, Watch The Titles

Goed idee: kijk een uur lang niet naar films of trailers, maar naar de openingstitels of aftitelingen van verschillende films en spellen. Per stukje was er ook nog een paragraaf aan inleidende tekst. Helaas was deze slecht te lezen en simpelweg te weinig. Liever had ik maar vier of vijf filmpjes gezien en dan met meer achtergrond en interviews met de makers. Hier is jammer genoeg niet voor gekozen en dat terwijl deze informatie wel in de handen van de samenstellers is -- kijk namelijk maar op de officiële site.

The National

Mooie droevige muziek die wat deed denken aan Tindersticks. Helaas ook wat eentonig en het geluid was brak. Beter voor thuis op de bank.

Die Antwoord

Overactieve Zuidafrikaanse rap. Tijdelijk hoogtepunt was de single "Like A Ninja" wat me totaal niet kon bekoren, maar de rest van de propvolle Bravo wel. Nu hoort een stevige portie zelfverheerlijking en hoog-van-de-toren-blazen bij elke rap maar soms kan ik er beter tegen dan anders. Het schelle stemmetje van Yo-Landi Vi$$er [sic] hielp ook echt niet.

ogoNONogo

De ogoNONogo was met de stip de plek waarvan niemand wist hoe je moest uitspreken en het werd al snel een running gag om het de "Ogonononogogogo... go" te noemen. Het was de opvolger van de op Lowlands wereldberoemde Magneetbar en dat betekent een altijd afgeladen tent met ambiance en meligheid. Als je een bandje had kon je daar optreden en tussen de optredens door werd er geouwehoerd en gespeeld door de ogoNONogo-huisband. Leuk voor tussendoor, het bandje wat ik zag was eigenlijk best OK.

Delphic

Stijn SMSte me ondertussen dat hij Delphic in de India-tent zat. De beschrijving beloofde weinig goeds: "Met de new rave-rage definitief uitgestorven, mogen de beentjes weer wapperen op indie-dance." Right. Maar in het echt deed Delphic denken aan Underworld en dat verklaarde meteen waarom Stijn daar was blijven plakken, en ik ook.

Placebo

Tja, Placebo. Emo voordat er emo was, androgyne voorman Brian Molko en hits als "Pure Morning", "Every You Every Me" en "The Bitter End". Goed optreden voor zover wij het meekregen, maar Bianca, Matthijs, Martijn en ik stonden linksvooraan in de rij voor:

Queens Of The Stone Age

Ondanks mijn negatieve woorden bovenaan dit artikel ben ik wel degelijk een grote liefhebber van de Queens of the Stone Age. Songs for the Deaf staat in mijn top 10 beste albums ever. (Vraag me niet wat de andere 9 albums zijn.) De overige albums zijn stuk voor stuk juweeltjes met elk een eigen smaak en sfeer.
Het optreden was geweldig. Josh en de rest hadden er zichtbaar zin in. Het zijn natuurlijk ervaren artiesten en de Alpha at uit hun handen, zeker nadat Homme vertelde dat hij ons liefhad. Strak spel, leuke (muzikale) intermezzo's, een bloemlezing uit hun hele oeuvre -- het kon niet op.
Totdat om kwart voor elf, een kwartier voor het geplande eindsignaal, de band stopte met spelen. Tijdens het weglopen stak Josh z'n middelvinger op naar de camera, de lichten gingen aan, en één of andere ongelukkigerd vertelde dat het dat was. Man whut? Daarnet kregen we nog een hippie-achtige liefdesverklaring, en dan loop je opeens weg? Geen toegift? Zwaar gefrustreerd stroomde de tent leeg. Daas en leeg bleven we achter.

Noch Matthijs, noch ik hebben kunnen vinden wat er nou eigenlijk gebeurd was en waarom QotSA wegliep. Voor jullie heb ik nog wel de 3VOOR12 opname maar dat is natuurlijk maar een schamele representatie van het concert.

Best Of Rock

"De AOR Schuifbar maar dan in het groot," zo kun je "Best of Rock" omschrijven. Erg goede afsluiter, lekker dansen op allerhande rock.

Tijdens "Best of Rock" draaide de DJ één of andere dance-remix van "Smells Like Teen Spirit". Die werd weggefloten (goed zo Lowlands, aan sommige songs kom je gewoon niet) en toen zette de DJ alsnog de originele versie op -- en een gejuich ging op. Op dat moment besefte ik me opeens dat er volwassenen in de tent stonden die nog geeneens geboren waren toen "Smells Like" uitkwam. En ik voelde me oud.
Lowlands zelf is intussen ook volwassen aangezien dit de 18^e editie was. Kijkend naar het publiek is het zeker geen jongerenfestival. Tieners, twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers, ze zijn er allemaal. Ik ben benieuwd naar de demografie, volgens mij wordt de gemiddelde leeftijd steeds hoger.

Dag +1: maandag

Maandagochtend rond half zeven ging het uiteindelijk toch echt regenen dus toen we wakker werden om acht uur was het koud, grauw en nat buiten. Toch maar opgestaan en alles ingepakt. Voordeel was wel dat we zo de erg lege bussen in konden lopen. Op het middaguur waren we terug in Eindhoven.

Conclusie

Net als vorig jaar weer een solide festival maar weinig supergeweldigs. De nieuwigheid is er bovendien definitief vanaf. Gelukkig ook dit jaar weer wat gave optredens die het naast de algemene Lowlands-sfeer zeker de moeite waard maakten.