Dave Matthews Band - “Before These Crowded Streets” e.a.
Laatste update op 19 januari 2018.
Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 12
Wrapping it all up
Dan nu toch echt de laatste aflevering van mijn Topzoveel. Hoop ik.
Dave Matthews Band - Before These Crowded Streets
De Dave Matthews Band heeft een heel herkenbare sound, die voor een groot deel wordt gevormd door de stem van Dave Matthews zelf. Volgens mij zou ik nog tranen in mijn ogen krijgen als hij zingt over het invullen van een belastingformulier. Deze uitstekend beheerste stem heeft een warm timbre en kan vele octaven op en neer, en klinkt gewoonweg prachtig. Naast deze stem en de standaard bassist, gitarist en drummer hebben we ook nog een vioolspeler en een saxofoonspeler, allen technisch erg bekwaam. Samen wordt dit een prachtig geluid. En oh, op Before These Crowded Streets speelt ook nog een gastspeler, Tim Reynolds, die gitaar en mandoline speelt. Bijna vergeten.
Helaas moet Before These Crowded Streets het hier ook heel erg van hebben. De songs zijn soms nogal langdradig: afgezien van het intro Pantala Naga Pampa zijn alle nummers langer dan 5 minuten. Uitschieters: The Last Stop, Don't Drink The Water (met Alanis Morissette die in vorm is en prachtig tegenwicht geeft op Matthews' donkere stem), het broeierige Stay (Wasting Time) en The Dreaming Tree. Dat laatste is nogal een sentimenteel nummer. So sue me!
Standing here
The old man said to me
"Long before these crowded streets
Here stood my dreaming tree"
Below it he would sit
For hours at a time
Now progress takes away
What forever took to find
Now he's falling hard
He feels the falling dark
How he longs to be
Beneath his dreaming tree
Conquered fear to climb
A moment froze in time
When the girl who first he kissed
Promised him she'd be his
Dit is eigenlijk nog wel de duidelijkste tekst. Het is goed dat Matthews gezegend is met die stem van hem, want van de rest kan ik soms echt geen chocolade maken, hoewel ze wel stuk voor stuk heel mooi klinken.
Beetje magertjes, dit verhaaltje. Ik snap zelf ook nog niet echt waarom ik de CD zo mooi vind, het is allemaal nogal onbenoembaar. Het is denk ik vooral die stem.
Tinderstick - Curtains
Als we het dan toch over een mooie stem hebben, dan wil ik ook graag Tindersticks nog vernoemen. Het prachtige album Curtains zou ik niet noemen? Schande. Curtains is zo'n klassieker, zo'n plaat die toch wel heel veel mensen kennen en mooi vinden.
De Tindersticks zijn een stel Britten uit Nottingham die mooie, ingetogen muziek maken. Muziek die klinkt alsof je in een bruin café zit, of zo'n donkere kroeg in een film noir. Alles is doordrenkt van dezelfde sound, waardoor sommige nummers op elkaar beginnen te lijken. Jammer, want de sound op zich is prachtig, met violen en cello's bovenop de bas, gitaar en percussie.
De nummers die eruit springen zijn vooral Fast One, Ballad Of Tindersticks en Buried Bones. Fast One omdat het nummer lekker snel is (duh) en dus even breekt.
Ballad Of Tindersticks is een prachtige, meer dan zeven minuten durende ballade. Heel ingetogen, maar tegelijk ook heel intens. Wat dat betreft is het dus wel zo'n beetje de hoofdgedachte van dit album.
Mijn persoonlijke favoriet is Buried Bones, omdat het een duet is. En daar heb ik een zwak voor. De heldere stem van de zangeres (edit: Ann Magnuson) biedt een prachtig tegenwicht voor de zwartfluwelen stem van Stuart Staples.
(man) I could take all the crazy out of you
That's what I loved you for
I could take away all the orange, greens and blues out of you
That's what I loved you for
(woman) Take a look at me
You think it really could be that easy?
Take a look at me
You think it really could be that easy for you?
Het allerdroevigste nummer is gelijk het eerste, Another Night In:
Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ears
Regain your balance
Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight
Zoals je zie wikkelt de tekstuele rode draad zich rond De Liefde, en als je naar de ingetogen, laid-back muziek luister weet je dat het niet allemaal lukt op dat vlak. Persoonlijk mag ik dat wel, als dat mooie muziek oplevert.
De zanger heet, zoals gezegd, Stuart Staples en al heeft hij geen stem als Dave Matthews, hij weet het toch allemaal wel te brengen. Een stem als een donkerbruine kroeg.
Sixteen Horsepower - Low Estate
Zoals Tindersticks ingetogen fluisteren, zo predikt Sixteen Horsepower. Gelukkig wel op een heel persoonlijke manier, die hele tenten op Pinkpop tot een doodstil zwijgen kan krijgen. Prachtig. Het is een mengeling van rock, country & western, redneck zijn en nog zo wat. Volgens Steven is ook dit swamprock, maar het lijkt nauwlijks op het open geluid van de Tragically Hip - dit is veel broeieriger.
Een accordeon geeft het geheel een apart tintje, samen met het tokkelen van de gitaar. De stem van de zanger is erg indringend. Op zich passend, want de goede man preekt zich het leplazarus. Ja mensen, 16 Horsepower produceert erg religieus getinte muziek. Normaal gesproken krijg ik daar acuut het agnocisme danwel atheisme van, maar nu valt het mee. De muziek is namelijk gewoon erg fijn. De nummers hebben een lekker tempo, behoorlijk wat dynamiek, en behoorlijk intens gebracht. Ook dit kan een gevolg zijn van de Missie die Horsepower hebben: en als dat zo is, dan hoor je mij niet klagen. Als elke Jehovah's getuige dit niveau muziek maakt, dan zouden ze misschien meer succes hebben.
Even wat preken. Het begint al zo goed met de opener Brimstone Rock, wat overigens een uitstekende classificering is voor deze band.
Listen closely to me now my darlin' girl
There's one who's out to have you
An jus his breath will
Burn your curls
Don't you fret
You needn't bother
Don't you fret
Here comes the Father yet
Whatcha doin' up atop my roof
Creepin' cross them shingles
De volgende tekst komt uit het uitstekende en behoorlijke toegankelijke For Heaven's Sake:
When will I hurt for heaven's sake
When will I suffer for the sake of heaven
All my love
Well it is madness
Freely given to you folks with gladness
I will not live and die ~ no not by the sword
I am weak without the joy of the Lord
Taste and see
That the lord is good
Let's bend our knees like we know we should
We can't see clear ~ our eyes are made of wood
Taste an see boy that the Lord is good
Het geheel geeft een enge sfeer, die ontzettend broeierig is. Maar zodra dit gedachten aan liefde en sex mocht oproepen, word je eraan herinnerd dat lust een zonde is en dat je ziel op het spel staat. Vreemde gedachte.
Ook niet te versmaden: het eerdere en minder ontwikkelde album Sackcloth 'N' Ashes en het nieuwere Secret South.
Epiloog
Nou mensen, dat was het dan. Zo'n dertienduizend woorden, verspreidt over 13 aflevering. Ik moet zeggen, het was leuk en leerzaam, deze trip along "memory lane".
Zo heb ik gemerkt dat ik toch echt veel meer om rock geef dan om dance. Hoewel ik de laatste tijd dance ook wel leuk vind (Aphrodite, Underworld, Faithless), zijn dat nauwlijks klassiekers voor me. En hoewel ik toch wel een redelijk brede smaak heb, zitten de herinneringen en diepe gevoelens vast aan de rock, en dan nog vooral Pearl Jam en The Smashing Pumpkins.
Ook heb ik gemerkt dat het vaak enorm tegenvalt om aan te geven wat je zo mooi vind aan een album. Wat dat betreft was dit moeilijker dan het recenseren van een RPG supplement. Ik hoop dat het allemaal redelijk gelukt is, en dat denk ik eigenlijk ook wel, maar toch. Leerzaam, en ik kijk nu ook met meer bewondering naar Steven's sterke recensies in de Simon Ster. Dat doe ik hem niet na — of wel: you may be the judge of that.
Een ander doel is ook bereikt: ik was het recenseren van RPG boeken even heel erg beu, en nu kan ik er weer tegen aan denk ik. Dit stoom afblazen heeft me goed gedaan.
Sommige andere albums horen ook bij het rijtje wat ik nu heb afgerond: Paul Simon's Graceland bijvoorbeeld. Of The Concert In Central Park van Simon met Art Garfunkel. Of Jesus Christ Superstar. Underworld misschien. Maar, het is goed geweest, en een Top Zoveel heeft maar een select aantal plaatsen. Je moet ergens de lijn trekken, anders ga je gewoon al je albums bespreken.
Interessant zijn ook de afwezigen: Nirvana met Nevermind (tja, het doet me gewoon minder dan zoveel andere muziek uit die tijd), Iron Maiden (toch jarenlang hartstochtelijk fan van geweest), Jimi Hendrix (ook zo'n icoon) en Pennywise, Bad Religion, Shelter of een andere punkband. Punk is toch ook een wezenlijk deel van mijn muziekcollectie, misschien doe ik haar onrecht aan door niks over haar te schrijven. Aan de andere kant, de albums in deze alinea kwamen gewoon niet als eerste naar boven, wat toch een sterke indicatie is dat ze me niet zo veel boeien.
Ik vond de discussies die loskwamen interessant en de reacties van jullie erg fijn, en jullie hebben me zeker gesteund hierdoor. Ook weet ik hierdoor bijvoorbeeld waar dat Doom-sampletje op Mellon Collie staat (dank je Tim!). Sommige van die reacties zal ik ook opnemen als ik de boel op m'n website zet, met jullie welnemen natuurlijk. Steven z'n gloedvolle bespreking van Siamese Dream bijvoorbeeld. Maar dat zien jullie dan wel weer.