The Doors - “In Concert”
Laatste update op 19 januari 2018.
Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 1
Bezeten rock
Oeps. De vorige aflevering van deze epische onderneming heette "Jake's Persoonlijke bla bla, epiloog". Dat kan natuurlijk niet, dat was een proloog. Stomme auteur.
Maar goed, we zijn weg. Deze eerste echte aflevering gaat over het album "In Concert" van The Doors. Het betreft een twee-CD set propvol live nummers:
"The Doors 'In Concert' is comprised of live recordings previously found on 'Absolutely Live', "Alive She Cried" and 'Live At The Hollywood Bowl' with the exception of 'The End', until now unavailable on record."
Jullie denken nu, wat goedkoop om een gelijk een live-album te nemen. "Dit is gewoon een andere benaming voor een 'best of'-compilatie." Daar hebben jullie gedeeltelijk gelijk in. Ja, op de CD staan een hele hoop klassiekers van The Doors. Zo zijn daar onder andere Alabama Song, Break On Through, Light My Fire en The End. Helaas missen we ook Touch Me, L.A. Woman, Riders On The Storm, Strange Days en nog zo wat.
Het gaat om de toegevoegde waarde van het live zijn. Dit zijn De Deuren op hun best. Rauw en ongetemd. Nauwlijks ingehouden passie. Als iemand de 'mojo of music' had, dan waren het wel The Doors. Let op, ik heb het niet alleen over Jim Morrison. Nee, juist op deze CD is te merken dat The Doors een groep waren. Ray Manzarek, Robby Krieger en John Densmore zijn hier, zoals op elk album, essentiele deelnemers.
Het zou te eenvoudig zijn om hun drieen de orde te noemen en Jim de chaos. Nee. Zij vullen hem aan, op allerlei manieren. De dwingende beat van Densmore, het bezwerende orgeltje van Manzarek, de stuwende tonen van Krieger: allen waren ze uitermate goede muzikanten en hadden ze hun eigen zegje te doen. Wat mooi is op dit album is dat Jim vaak ontspoort en onverwachte dingen doet. De rest van de groep vangt dit elke keer mooi op en geeft er een andere draai aan. Hoe de band hier op elkaar ingespeeld is! Welk vertrouwen er spreekt uit de losse uithalen, de abrupte wendingen, de donderende stiltes.
Zoals ik al zei, we hebben hier bijna alle klassiekers bij elkaar. Een prachtige medley van de Alabama Song (origineel van Bertold Brecht en Kurt Weill), Backdoor Man, Love Hides en als afsluiter Five To One. Verder nog 'extended versions' van Break On Through (ingeleid met Dead Cats, Dead Rats) en Light My Fire (met Graveyard Poem). Een verkrachtende versie van Van Morrison's Gloria, compleet met onbeholpenheid. Dan hebben we nog de epische song When The Music's Over. Inderdaad, when this music's over, please turn out the lights. Nog zo'n song is The End. Ongelooflijk.
Voor mij is het hoogtepunt echter The Celebration Of The Lizard — een episch gedicht of toneelstuk, ik weet het niet. Morrison heeft ooit gezegd dat dit stuk te serieus werd genomen. Ik zou zeggen dat hij dat over zichzelf heeft afgeroepen. Deze uitvoering doet de rillingen over je rug lopen. The Doors zijn hier bezeten. Dark, dark music. De teksten zijn gelukkig onvolgbaar, anders zou je zo een cult hebben.
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat Rothchild en Botnick uitstekend hun werk hebben gedaan met het produceren en live-recorden. De geluidskwaliteit is overal heel goed en ze hebben opnamen van 7 verschillende locaties uitstekend gemixed tot een naadloos geheel.
Dit was het eerste album wat ik van The Doors heb gehoord en hiervoor ben ik Jaapken nog steeds dankbaar. LA Woman is misschien evenwichtiger, The Doors misschien meer bluesier, maar dit zijn The Doors zoals ik ze wil herinneren. Bezeten rock. Zo gek als een deur.
De keuze voor het volgende album wordt al iets moeilijker. Waarschijnlijk wordt het Pearl Jam, en anders Boudewijn de Groot.
Reacties en commentaar zijn natuurlijk welkom. Sterker nog, ik verwacht ze! Wel lief zijn ;-)
Wat ik vooral leuk vind tot nu toe is dat ik lekker positief kan zijn en niet elk krasje hoef te bespreken, zoals ik wel doe bij mn RPG-reviews. Tot de volgende keer, en succes met de tentamens!