Dinosaur Jr. - “Where You Been”

Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 10

Wailing & Weeping

---

Zoals ik CD's heb om me boos bij te voelen, of kwaad, verliefd, sentimenteel, blij, almachtig en klaar voor een righteous war, zo heb ik ook een CD voor als ik me depri voel. Liefdesverdriet, onbegrip, godvergeten alleen en Heel Erg Zielig. Dan zet ik Dinosaur Jr. op, en dan vooral Where You Been.

Uitgebracht in 1993 door Dinosaur Jr. Dinosaur is vooral een project van ene J. Mascis, zoals the Smashing Pumpkins soms alleen Billy Corgan was. Mascis is (was?) een echt allesdoenertje en op de hoes staat dan ook "J vocals, guitars, tympani, chimes, drums on 3, piano, organ." Bezig baasje indeed.

Bovenstaande opsomming van instrumenten geeft ook aan dat de muziek overloopt van de verschillende laagjes. Vooral de gitaar krijgt een prominente plaats in de cacaphonie. Een cacaphonie die me dit noise doet noemen. Steven wijst me waarschijnlijk wel op mijn fout, maar een betere classificering weet ik niet.

Gitaren zei ik. In overdrive. Met mooie lange soli die soms hele nummers bepalen. Mascis maakt mooie muziek, maar echt vrolijk word je er niet van. Hij beklaagt zich vooral. Vraagt begrip, geduld. En niet alleen de zang en teksten klagen. Toegegeven, die klagende stem schiet ook van warm naar schril. Maar die stem staat dus niet alleen. De gitaren gaan werkelijk door merg en been. Tijdens voorgenoemde soli kan je echt je hart kwijtraken en weer terugvinden. Mensen die depri gelijkstellen aan softe, zwoel-zware muziek komen dan ook bedrogen uit — dit is anders dan The Smashing Pumpkins of Tindersticks.

Hoewel er ook wel momenten van diepdroevige contemplatie zijn (Not The Same) is er toch ook veel woede. En dan niet van die woede die Rage Against The Machine heeft, tegen misstanden in de Derde Wereld. Nee, Mascis keert zich tegen zijn vrienden, zijn vriendinnen (ex danwel to be) en tegen zichzelf.

We beginnen me een mummer waarin Jay bezweert dat de echte liefde er toch echt is, Out There:

I know you're out there
You're still a case
It's still the place
Weren't you invited?

De liedjes zijn doorspekt met zinnen die je niet snapt, maar die wel gewoon goed klinken. Dingen die qua metrum lopen, en gewoon kloppen. In What Else Is New:

I'd like to see you
In the morning
In the evening
But you need a warning
I'd like to see you
It's a last ditch
C'mon you gotta
(..)
I'd like to see you
Don't you miss it
I lied again today
And now I wish that
You'd believe me when I need to

On The Way ragt hier lekker overheen, maar de twijfel in de teksten blijft:

I've been a wreck so long
It's hard to pull it back
But I'm on it
And I want it
And you flaunt it
And it wakes me
And it takes me
And it rapes me

Daarna volgen er een paar nummers die niet slecht maar ook zeker niet briljant zijn. Bij Goin' Home pakken we de draad weer op:

In the place you said you'd meet me
I don't see you hanging around
(..)
Don't come over, I can't get lower
No more meetin', I've been beaten

Och arme. Zeg ik nu. Maar als je ooit liefdesverdriet heb gehad begrijp je het maar al te goed. I know where you're coming from, where you been. Het album eindigt redelijk in majeur, maar dat is relatief.

And I'm rollin' home to you

Al met al is dit een heel persoonlijk album. Ik snap het ook als je er niks aanvindt — je moet negatief bezig zijn en jezelf kunnen verliezen in verdriet. Wallowing in grief. Zwelgen in je gevoelens. Ook al is dat destructief en tegen beter weten in. Wat dat betreft is ook dit een Romantisch album.

Toch legt Mascis meer aan de dag dan dat. Al waren het mar de doorwrochte songs met de klagerige zang en de meeste briljante en klagende gitaarsolo's sinds Jimi Hendrix.

Nou, de afleveringen worden steeds korter. Ik zit er over te denken om dEUS, 16 Horsepower, Life Of Agony, Dave Matthews Band en Afro Celt samen te voegen of per twee te bespreken. Feedback graag!