Rage Against The Machine - “Rage Against The Machine”

Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 8

Woede!

Langzaamaan nader ik het einde van deze Top Zoveel. En net op tijd, want het is wel weer genoeg geweest. Hmm... In de pipeline staan nog The Levellers, Afro Celt Soundsystem, eventueel 16 Horsepower of Dave Matthews Band... Oi, dat zijn er nog wel wat. En als ik 'm binnen afzienbare tijd nog kan vinden Dinosaur Jr met Where You Been. We zien wel.

---

Vandaag gaat het over het titelloze debuutalbum van Rage Against The Machine. U kent ze wel, die revolutionairen, de communisten, de helden van de jeugd. En, om het nog maar eens te zeggen: het eerste album was het beste. Evil Empire was niet schokkend, bij The Battle Of Los Angeles was het nieuwtje er echt definitief af en Renegades voegde nog één gave single toe (Renegades Of Funk, een cover van Soulsonic Force). Niet dat de albums slecht zijn, het voegt allemaal maar bar weinig toe aan het debuut. Of zoals Steven het ooit eens heeft gebracht in een recensie van The Battle Of Los Angeles:

Hoe nu deze plaat een beetje kort en bondig - we hebben haast - te bespreken? Als u niet veel tijd heeft zouden wij zeggen: "zie plaat nummer 1 en 2". We zeggen trouwens hetzelfde als u alle tijd van de wereld heeft. Het spijt ons, veel meer valt er echt niet te vertellen over The Battle of L.A.. Zack en de zijnen eren het adagium never change a winning team, of voor de cynici onder u: never kill the chicken with the golden eggs. Niks verandering, nada vernieuwing, noppes innovatie."

Daar waren ze, in 1992. Vier stoere mannen die revolutie predikten. En geen halfzachte revolutie maar een echte. Compleet met allerlei vrijheidsstrijders, Mumia Abu-Jamal, Che Guevara (heb ik een scriptie over geschreven, maar dit terzijde), The Black Panthers, Bob Marley en The Anarchist Cookbook. Bekijk maar eens de stapel boeken op de hoes van Evil Empire. Ook is daar Jean-Paul Sartre, James Joyce (Tas' favoriet) en een heleboel andere lui die ik geeneens van naam ken. Maar deze mensen waren belezen revolutionairen, mensen met een behoorlijk intellect. Ik bedoel, ook ik kan naar het Auditorium lopen, roepen dat de wereld slecht is en me daarna in de fik steken. Dat maakt me nog niet tot een revolutionair. Iedere aap kan roepen dat iets slecht is en het weg moet. Kapotggggg! Burn! Maar blijkbaar hadden de leden van Rage nog andere ideeen. Ideeen hoe het nog verder moet na een mogelijke revolutie. Allemaal leuk, maar wat heeft dit met muziek te maken?

Nou, het is die oprechte woede die de muziek op allerlei manieren zo lekker ruw maakt. Eerst zijn daar de teksten van Zack de la Rocha, die ze uitspuwt alsof de revolutie eerder komt als hij ze krachtiger schreeuwt. Er zijn weinig mensen die mooi kunnen schreeuwen. Zack is er één van. Hij rapt er op los met teksten die hout snijden. Kom ik nog op terug.

Dan hebben we nog de bas van Timmy C en de drums van Brad Wilk. Ook beiden goede muzikanten die hun vak verstaan. Ze ondersteunen dan ook een echte gitaarvirtuoos: Tom Morello. Jazeker, het overgrote deel van de sound van Rage wordt gevormd door de gitaren in overdrive van Tom. This niggah rocks! Piepjes, kraakjes, ploinkjes, overdrives, riffs, en scheurend geweld, allemaal net beteugeld.

De plaat is één grote brok aggressie, en dan niet van het type "oejoei m'n nagel is gebroken" of "ach verdorie daar gaat ze". Complimenten aan de producenten, sound-enigeneers en mixers die hieraan hebben geknutseld — de sound is perfect en consequent doorgevoerd over het hele album, zonder dat het saai wordt. Dit komt ook omdat Rage ook veel kalmere stukjes inlast, om dan op te bouwen naar een ontzettende climax. Ook hier kunnen de DJ's van de RedZone iets van leren.

Het begint allemaal met Bombtrack:

It's just another bombtrack
And suckas be thinkin' that they can fade this

Niet dus heh. Suckas komen bedrogen uit. Het grijs-en-doodgedraaide Killing In The Name volgt. Hierop hebben we vaak op staan te springen, maar het is eigenlijk het minst interessante nummer. Elke keer weer wordt het gedraaid, het wachten is op de DJ in de schuifbar die eens een willekeurig ander nummer draait en niet Killing In The Name. Vlug door naar Take The Power Back, waarin Zack predikt voor een beter onderwijssysteem.

In the right light, study becomes insight
(..)
They want us to allege and pledge and bow down to their God
(..)
Yea, we needa check the interior
Of the system who cares about only one culture

De kerel had commissaris onderwijs moeten worden ;-) Settle For Nothing sla ik even over, hoewel Zack ook hier mooi schreeuwt. Nee, dan Bullet In The Head. Onsterfelijk titel, ook nog aangehaald door Pennywise in I Won't Have It op About Time.

They say jump
Ya say how high
Ya braindead
Ya gotta fuckin' bullet in ya head
(..)
Ya standin' in line
Believin' the lies
Ya bowin' down to the flag
Ya gotta bullet in ya head

Kijk, das een punt. Denk zelf eens na en praat niet de massa na. Een boodschap die mij wel aanstond, stoere jongen als ik was. Dat ik er voor rest weinig mee doe, is een ander punt. Know Your Enemy is een broeierig vervolg, met ook hier een mooie stuwende opbouw na een plateautje rust:

I've got no patience now
So sick of complacence now
Sick of sick of sick of sick of sick of youou...
Time. Has. Come. To. Paaaaaaaaaaaaaaay!

Wake Up heeft prachtige over the top overdrive en is trouwens ook nog gebruikt in de soundtrack van The Matrix, wat toch wel iets zegt over de tijdloosheid van het nummer. Fistful Of Steel heeft die mooie kadans in

A 44 full of bullets
Face full of pale
Eyes full of empty
A stare full of nails
The roulette ball rolls alone on the wheel
A mind full of fire
And a fistful of steel

Township Rebellion en Freedom zijn waardige afsluiters, nummers die net iets vollediger klinken dan de rest. In Township Rebellion laat Zack nog even horen dat hij een missie heeft:

Keepin' the mic warm against the norm
(..)
Fight the war
Fuck the norm

Freedom begint heel relaxed met de mooie rap

Solo, I'm a soloist on a solo list
All live, never on a floppy disk
Inka, inka, bottle of ink
Paintings of rebellion
Drawn up by the thoughts I think

maar eindigt in de trommelvliesscheurende eis voor vrijheid, niet geheel verschillend van Mel Gibson's laatste woorden in Braveheart, enkele jaren later.

Steven blijft roepen dat Rage behoorlijk beïnvloed is door Urban Dance Squad, dus misschien moet ik die ook nog maar eens horen. Voor de rest is dit gewoon een goed album. Ik kan al wat meer afstand nemen van de woede en agressie op het album — af en toe betitel ik ook dit, net als Limp Bizkit en wat andere latere telgen van deze boom, als boze-jongetjes-muziek. Maar het blijft goed, hoe ik het ook draai of keer. Echt woede verloochent zich blijkbaar niet.

Rage is ook een uitstekende live-act, en het wemelt echt van de bootlegs hiervan.

Verdere favoriete nummers van Rage Against The Machine:

• No Shelter (gebruikt op de soundtrack van Godzilla)
• Hadda Be Playin' On A Jukebox (alleen live versies van, bewerking van een gedicht van Allen Ginsberg — een lange litanie tegen de misstanden die de autoriteiten van de VS op hun geweten hebben. Episch!)
• het eerder genoemde Renegades Of Funk
• Bulls On Parade, Revolver en Mic Check

Toedels, en lief zijn voor je moeder.

Niet echt een satisfying stukje — ik vond het erg moeilijk om nou over te brengen wat zo ontzettend koel is aan dit album. Nou ja.