Life Of Agony - “Ugly” e.a.
Laatste update op 19 januari 2018.
Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 11
Bijna de laatste loodjes...
Na een proloog en 10 reguliere afleveringen van deze column merk ik dat het vuur er een beetje uit is. Op zich niet gek, want je kan maar zoveel Hele Goede Albums hebben. Op mijn lijstje stonden nog Life Of Agony, Afro Celt Sound System, dEUS, Dave Matthews Band, Tindersticks en misschien zelfs nog Paul Simon. Als ik echter ga verzinnen wat ik daar allemaal over ga vertellen is dat bitter weinig. Dus vandaag in plaats van 1 lange impressie een stuk of wat kleinere.
Life Of Agony - Ugly
Voor Life Of Agony was de keuze van het album al een probleem, ook geen goed teken. Het eerste album wat in me opkwam was Ugly, maar daarna bedacht ik dat Soul Searching Sun toch wel wat beter is. Echter, ik heb veel minder herinneringen aan Soul Searching Sun, en het mist die akelige directheid van Ugly. Vandaar.
Life Of Agony bracht Ugly uit in 1995. Het was de opvolger van het snoeiharde River Runs Red en de voorloper van Soul Searching Sun (alliteratie rules!). Het staat er ook qua groei midden tussen. Life Of Agony laat hier zien dat ze pakkende songs kunnen maken zonder dat het gitaargeluid tot een vormloze brij verwordt. Soul Searching Sun doet dit nog beter, heeft een minder zware sound en zorgt bovendien voor meer dynamiek, wat resulteert in een alleszins toegankelijker album. Wilt u Life Of Agony leren kennen, koop dan Soul Searching Sun. Ugly heeft echter die allesverzengende verongelijkte woede en totaal onbegrip. De teksten druipen hiervan. Meestal van Alan Robert, maar soms ook van zanger Keith Caputo. (Caputo? Stond die niet ook eens op Virus? Jazeker, toen hij daar was n.a.v. zijn voortreffelijke album Died Laughing. Zeker aan te raden — de man maakt daar mooie rockmuziek en heeft een geweldige stem).
Voor Jeroen K. uit I Regret:
It's much easier to change me than it is to change them all
Het derde nummer, Lost At 22, geeft zo'n beetje heel het album weer. Ontzettend niet weten wat je met je leven aan moet.
Well I'm lost at 22
And I've got no fuckin' clue
No I don't know if things will work out right
I'm lost and confused
Lost at 22
In het nummer Ugly gebeurt dit ook erg goed:
Sweat seeps in your eyes at night
And you realize
That no one understands you at all
(..)
But there's only so far you can run boy,
There's only so far to leave your problems behind
'Cause when the problem's yourself you start thinking
No matter how far
You'll never leave it behind
In Other Side Of The River zit nog een geweldige bridge, die ik helaas hier niet kan laten horen. Voor de rest hebben we als echte uitschieters nog Let's Pretend en Fears. Echte ragnummers met een lekker tempo. Lekker direct, want sommige andere nummers zijn soms een beetje langdradig. Natuurlijk mag ik de afsluiter niet vergeten: een uitstekende cover van Don't You (Forget About Me), een nummer van... de Simple Minds, tot veel effect gebruikt in de soundtrack van... The Breakfast Club, goed zo!
Dit album doet me denken aan de Jumi (waar het veel gedraaid werd), Oblivious To The Obvious (die enkele nummers ervan hebben gespeeld), Emiel (van wie ik het album heb geleend en met wie ik een gezamenlijke liefde ervoor had) en de Boerhaave Spelen.
Afro Celt Sound System - Volume 2: Release
Terwijl ik van Life Of Agony nog veel kon brouwen, over het Afro Celt Sound System valt dat tegen. Ik heb ze gezien op Pinkpop 99 waar ze voor mij de grote verrassing van het festival waren. Ze kregen heel de tent aan het dansen met hun aanstekelijke mix van Keltische melodien en Afrikaanse ritmes. Violen, heel veel soorten slagwerk, didgeridoo, en een heleboel andere koele instrumenten worden zonder problemen door elkaar gebruikt. En hun ontzettende enthousiasme. Dacht je net 'nu zijn ze wel compleet', komt er weer één of andere kerel op met een ontzettende trommel en geeft me daar toch een staaltje bevliegend vakmanschap weg.
Het eerste album van het Sound System is heel rustig en ingetogen, er staan maar 2 nummers op die in de buurt komen van de spirit van de memorabele concert. Jammer. Op het tweede album, Release, is die spirit veel meer te vinden. Het album is meer up-tempo en beter dansbaar. Helaas is de ruwheid, de onbevangenheid en het enthousiasme van het concert ook hier niet op terug te vinden, waardoor dit album ook niet doordringt tot mijn Top Zoveel. Toch kan ik elke keer weer weer terugdenken aan het concert.
Noot: Het eerste album, Sound Magic (From The Light Continent) is mijn favoriete 'wakker-worden' album.
dEUS - In A Bar, Under The Sea
Tja, dEUS is koel. Dat is. En ja, The Ideal Crash is een uitstekend album, maar om onbekende redenen vind ik In A Bar, Under The Sea beter. Het heeft alles wat dEUS tot dEUS maakt: gekke gitaren, donkere zang van Barman, de over-the-top zang van Stef Kamil Carlens, uitstekende percussie en nog zo het een en het ander. Het is een beetje surrealistische muziek: het klopt niet en toch ook weer wel, het is allemaal een beetje droomwarrig.
Het begint al zo gek met I Don't Mind Whatever Happens, een echo van Intro van Worst Case Scenario. Het weergaloze Theme From Turnpike is samenvatting van het surrealistische gedeelte van dEUS. Het vijfde nummer, Little Arithmetics, begint als de uitstekende popsong die het is, terwijl het eindigt in een ontzettende cacaphonie. Bovendien illustreert het de karakteristieke tegenzang die in veel nummers zit:
Sometimes I feel like going down south (Sometimes I'm feeling alright)
Sometimes I feel like I'm over and out (Sometimes I'm losing my mind)
Talking, talking, talking about (Sometimes the day is the night)
Into temptation, over in doubt (Sometimes I don't wanna fight)
Daarna wordt er gas teruggenomen met Gimme The Heat en Serpentine, tot we het broeiende A Shocking Lack Thereof tegenkomen, met de geweldige zinnen
Wear your moonboots, 'cause they suit you
And move like Elvis Presley on the booze
Met de vrolijkere Supermarketsong ("Cause it's supersexy, supercool, the way they walk the avenue", ja, we zijn beautiful people) en Memory Of A Festival slaan we wederom een andere richting in. Na de geweldige litanie die Guilty Pleasures is volgt een iets minder gedeelte met Nine Threads. Het droevige Disappointed In The Sun wordt gevolgd door het intense Roses. Ook een favoriet van Tasken,
She said: "Don't look my way
What can I possibly say
I've never seen you before today
I'm just the one that makes you think of the one
That makes you feel like you're the one"
But thank you for the roses
Met het ingetogen Wake Me Up Before I Sleep komt dit geweldige album, deze kaleidoscopische trip, tot een einde. dEUS is gewoon koel.
Het blijkt dat ik nog wel iets te mekkeren heb. Daarom wordt de serie nog wat uitgebreid. Dat zal toch wel het laatste deel zijn heh?