Bespreking 'Twilight Samurai' e.a.
Origineel gepubliceerd op 10 mei 2004.
Tja... waar te beginnen? Ik heb de laatste tijd enorm veel films gezien... Ten eerste:
Kill Bill, Vol. 2
Vergeet deel 1, hier is deel 2. U weet het vast nog wel: ik vond deel 1 van Kill Bill niet geweldig. Uiteraard was de film volledig overhyped en ik ben daar nogal gevoelig voor. Uiteraard viel de film nogal tegen. Niet dat ie slecht was, maar ach... Enorm veel geweld is maar een korte tijd leuk voor mij. Daar kun je als Tarantino nog heel veel hommages en leuke truken omheen doen, maar al snel is de lol er van af. Persoonlijk vond ik de soundtrack het beste van de film.
Toen kwam deel twee, en ik ben blij om te kunnen melden dat dit de film is zoals ik Volume 1 had gehoopt te zijn. Minder geweld, meer acteren, en vooral: meer dialogen. Eindelijk krijgen we de bekende dialogen die van elke film geschreven door Tarantino een waar feest maken. Onzinnige dialogen, vol onzin. Heeerlijk.
Deel 1 was Q's ode aan de 'eastern' — deel 2 is zijn ode aan de western. Standoffs, lege troosteloze stadjes in de woestijn, Ennio Morricone. Niet dat die laatste niet op de soundtrack van deel 1 stond, maar hij staat er hier vaker op. Ook kunnen we genieten van Darryl Hannah, David Carradine en Michael Madsen. En Uma Thurman is hier nog beter in vorm dan in deel 1. Ach, gewoon een goede film dus.
Budd: "You're telling me she cut through eighty-eight bodyguards before she got to O-Ren?"
Bill: "Nah, there weren't really eighty-eight of them. They just called themselves "The Crazy 88." "
Budd: "How come?"
Bill: "I don't know. I guess they thought it sounded cool."
Twilight Samurai
Oftewel Tasogare Seibei. Uitgekomen in 2002, genomineerd voor een Oscar (Best Foreign Language Film) in 2004. Ongeveer alles wat The Last Samurai niet was.
Niet dat dat zo'n slechte film was hoor. Maar waar Tom Cruise en co. op de epische toer gingen, blijft Twilight Samurai klein en teder. Net als The Last speelt Twilight zich af in de nadagen van feudaal Japan. Net als The Last heeft Twilight prachtige beelden en goed acteerwerk. En daar houden de overeenkomsten wat mij betreft wel op.
Twilight Samurai vertelt het verhaal van Seibei Iguchi, een arme samurai die zijn vrouw jaren geleden is verloren aan een langdurige ziekte. Deze ziekte en de begrafenis hebben gezorgd dat Seibei diep in de schulden zit. Na het harde werken voor zijn meester gaat hij dan ook snel naar huis, naar zijn dochters, om op het land te werken en extra geld te verdienen. Met het maken van vogelkooitjes. U ziet het al — Seibei is niet echt een glorieuze held die met zijn vlijmscherpe zwaard slechterikken links en rechts in mootjes hakt. Sterker nog, hij heeft zijn zwaard jaren geleden verkocht omdat hij geen geld had.
Seibei klaagt echter niet. Hij heeft zijn twee dochters en doet zijn werk zo goed als hij kan. Uiteraard kun je hier geen film over maken, en al snel komen er extra verwikkelingen, waaronder zijn oude speelmaatje, de zus van een vriend van hem. Wat volgt is een hartverscheurend verhaal over eer, vasthouden aan je waarden en dingen doen waar je eigenlijk niet achter kunt staan maar die je doet omdat je erin gelooft.
Door zijn kleinschaligheid en tederheid is Twilight Samurai ongeveer het tegenovergestelde van The Last Samurai — en eigenlijk ook wel de betere film.
Meer Oosters spul
Als voorbereiding op een sessie Feng Shui (een rollenspel gebaseerd op (Hong Kong) actiefilms) heb ik wat films met Jet Li zitten kijken. Even kort:
- In Fist Of Legend is Jet Li een Chinees die in de Japanse oorlog met China in Japan zit. Zijn martial arts meester sterft en hij gaat terug naar Shanghai om daar te kijken hoe het met zijn oude school is. Of zo. Veel kung fu, beetje romantiek, het contrast tussen de oude waarden en de nieuwerwetse opvattingen, ach. U kent het al. Wel erg goed gemaakt, met uitstekende choreografie en timing.
- The Master kunt u links laten liggen. Veel gevechten (erg goede) maar ontzettend flinterdun verhaal dat van links naar rechts schiet. Ik zeg het u, The Karate Kid heeft meer verhaal. Bovendien druipt deze film jaren tachtig: lelijke kleren, lelijke kapsels, lelijke mensen. Teveel humor bovendien die niet uit de verf komt.
- Beste Jet Li-film tot nu toe is echter Hitman. Beetje vreemd idee: een huurmoordenaar die geen mensen kan neerschieten als hij niet vindt dat ze dood moeten (lees: heel erg slecht zijn) heeft geld nodig en krijgt door toeval en Het Script een opdracht voor het afmaken van een The Angel of Death — iemand die voor niks baaaaad people overhoop knalt. En wie zou die "Angel of Death" zijn? Niet degeen die u nu denkt! Minder kung fu, meer gun fu. Beetje misplaatste humor, dat is dan weer jammer, maar uitstekende slechterikken.
Verder heb ik ook nog Mallrats gezien, maar ik denk dat ik binnenkort eens een stuk ga schrijven over Kevin Smith en zijn "Jersey"-quintologie. (Clerks, Mallrats, Chasing Amy, Dogma en Jay And Silent Bob Strike Back) Maar nu nog even niet.
Ook: Cowboy Bebop: The Movie (solide anime, maar om daar nu een heel seizoen afleveringen van te zien), Noir (goede anime waar je echt wel alle afleveringen van wil zien, met prachtige soundtrack), Bedazzled (verrassend leuke film met Brendan Fraser en een overheerlijke Elizabeth Hurley), Almost Famous (warme film over Cameron Crowe's ervaringen als rockjournalist, verplicht voer voor mensen die van rock-n-roll houden), Mission: Impossible 2 (toepasselijk voor de tweede keer, ken uw John Woo), From Dusk Till Dawn (ook voor de tweede keer, en dit keer duidelijk beter: Tarantino, Clooney en Keitel doen horror), The Prophecy (Christopher Walken als aartsengel Gabriel!) enz. etc. Geef me eens iets te drinken als je er meer van wil weten :-)