Recensie 'Daredevil'

Origineel gepubliceerd op 25 maart 2003.

Achtergrond

Na Superman, Batman (DC Comics), Spawn (Image), Blade, The X-Men en Spiderman (Marvel) heeft nu ook Daredevil de stap gemaakt van comic naar het grote doek. Daredevil is een vrij onbekend personage uit de Marvel stal, al heeft hij in Amerika wel zijn eigen serie gekregen. Ik kende hem vooral uit de paar Spiderman-tekenfilm afleveringen waar hij een bijrolletje speelt.
Daredevil is overdag een advocaat voor de minder bedeelden, en 's nachts een kerel in een koel roodleren pak die de mensen in zijn buurt helpt en de bad guys die hij overdag niet in de gevangenis krijgt aftuigt. Het feit dat ik weinig van Daredevil af weet was erg fijn tijdens de film: bijna het hele verhaal was nieuw voor me. Dit in tegenstelling tot bij Blade, The X-Men en Spiderman, waar ik het verhaal achter de personages al kende en zat te wachten op nieuwe revelaties. Vooral bij Spiderman was dat irritant: werkelijk niks nieuws wordt daar verteld.

Het verhaal

De film is een grappige mengeling van comic book-cliches en originele details. Voor veel mensen zullen de cliches te veel zijn: een vader die vermoord wordt, een jongetje wat door een ongeval met chemisch spul blind wordt, etc. Dat is trouwens gelijk de 'superpower' van Daredevil: blind, maar zijn andere zintuigen, en dan vooral zijn gehoor, werken heeeel erg goed.
Gelukkig zijn er echt mooie en originele stukjes in de film. Jammergenoeg kan ik die niet noemen zonder een deel te verklappen... u zult me op m'n woord moeten geloven. Of toch een voorbeeldje: Daredevil moet slapen in een soort doodskist met water daarin -- alleen op deze manier worden alle achtergrondgeluiden voldoende gedempt. Dat zijn de details die het allemaal net iets geloofwaardiger doen overkomen.

Acteerwerk

Het acteerwerk is acceptabel, niet geweldig. Ben Affleck mag zijn mooie smoelwerk weer eens laten vertrekken in zijn karakteristiek wrange glimlach en geeft Daredevil zeker een bepaalde diepte mee. Jennifer Garner (het hoertje in Catch me if you can) is de verplichte 'mooie babe' Elektra, maar dat niet alleen. Ze is ook een kick-ass ninja babe. Loopt ze eerst nog in laag-uitgesneden blouse rond, later trekt ze een spannend strak zwart leren pakje aan wat haar aantrekkelijke vormen nog wat beter doet uitkomen. Colin Farrell (die irritante cop uit Minority Report) speelt met veel genoegen en ietswat over-the-top de gewetenloze huurmoordenaar Bullseye. ("You made me miss. And I never miss.") Michael Clarke Duncan (die enorme neger uit The Green Mile) is uitstekend gecast als The Kingpin. En ja, die is in de comics blank. Lekker belangrijk. Op zich goed acteerwerk, maar weinig echt wereldschokkends.

Er zijn veel vechtscenes in de film, en ze zijn erg goed. Elk personage heeft een eigen stijl: Daredevil bokst vooral, terwijl Elektra meer ninja-achtig is en met twee sais rondparadeert. Bullseye vermoordt iemand het liefst van afstand, door bijvoorbeeld een paperclip in iemand z'n luchtpijp te smijten. Veel dingen zijn al eerder gedaan: het ontwijken van kogels, het tegen de muren oplopen, salto's op aanvraag, het van wolkenkrabbers afspringen, etc. Wat dat betreft is dit een mooie vergaarbak van allerlei films van The Crow via Spawn tot The Matrix. Soms is het allemaal wel iets te duidelijk, maar ik wil dit keer wel over 'hommage' spreken en niet van 'rip off' :-) (Net als trouwens het Daredevil logo wat in vlammende benzine te zien is. The Crow anyone?)

Vormgeving

De film is erg donker, met veel nachtelijke scenes. Dit is meer Batman dan Spiderman, een film die veel vrolijker en mainstream was.
Wat erg goed is is de manier waarop ze Daredevil z'n 'sonar' laten zien. Gekoppeld met werkelijk geweldige sound effects kun je je nu echt inleven in het hoofdpersonage. Ook dit keer heb ik goed naar de soundtrack geluistert, en er zaten wat erg goede nummers in en wat verplicht dramatisch orchestraal spul. Het niet-orchestrale gedeelte is vooral rock / dance, wat blijkbaar een trend is na Spawn, Blade en Spiderman. (Met stip in mijn playlist: Evanescene - Bring Me To Life, met prachtige zuivere stem op een bedje van stoere rockmuziek.)

Conclusie

(Zeer) aangename film. Zeker aan te bevelen om de wrange smaak van Spiderman weg te spoelen. Behoorlijk formule-matige film die gered wordt door enkele details.