Bespreking 'Any Way The Wind Blows'
Origineel gepubliceerd op 22 juni 2003.
Het eerste gedeelte is van Jurgen, het tweede deel is van mij.
Verslag van "Any Way The Wind Blows":
Antwerpen, 21 juni 2003
Drie hippe, coole alsook ruige nietsvermoedende dudes zitten op de trappen van de cinema "Metropolis" te wachten op het begin van een film. Doodnormaal beeld, helemaal niets bijzonders. Maar er is meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt, deze 3 gasten hebben een treinreis vanuit Eindhoven ondernomen om deze film te zien. What the fuck is happening here? Welke idioten ondernemen er in vredesnaam zo'n onderneming voor een film? Zij dus! Passie en liefde voor de cinema is hun drijfveer. Zij moeten koste wat het kost de nieuw film van Tom Barman( "Any way The Wind Blows") zien, zij willen deze film voelen en proeven, verteren, het moet hen raken tot op het bod. Zullen hun verwachtingen ingelost worden?
(Vijf uur) De drie gasten stappen stinkend naar zweet, bier, en nicotine zaal 11 van de Metropolis binnen. Gaan zitten, de zaal wordt donker en de beelden worden geprojecteerd op het grote scherm. Coole intromuziek begint:
"Someone turned the light on, babyZij krijgen voorgeschoteld door maestro Barman het verhaal over acht personages in de stad Antwerpen. De personages hebben allemaal hun eigen problemen en complexen, en relaties met elkaar. Uiteindelijk ontmoeten ze elkaar op een party (extreem tof gefilmd, zelden zoiets cools gezien) en dan, om met een "collega recensent" te spreken, gutst het echte leven naar buiten. Barman's verhaal is er een van tragiek, liefde, humor, hipheid, stadsleven, leven, dood overgoten met een flinke scheut hippe muziek. Teveel op te noemen eigenlijk, impressies in beelden over het reilen en zeilen van 8 mensen en hun leven a volonte. De debuutfilm van Barman is in feite een soortement van verlengstuk geworden van de muziek die Tom Barman maakte met z'n bandje dEUS; extreem fragiel, dan bijtijd en wijlen weer extreem hard, soms heel mooi, op het eerste gezicht soms dan weer slecht en onduidelijk met later inzicht in het geheel.
Someone turned the light on
Someone turned the heat on, honey
Someone turned the heat on
Someone find a someone, baby
Someone to rely on
Someone turned the heat on, honey
The summer's here................"
Barman heeft overduidelijk veel plezier geschept in het schieten van deze film. Als een jonge hond experimenteert hij met allerlei trucjes en foefjes uit de cinematografische gereedsschapskist, en verrast hij de kijker met een perfecte muzikale ondersteuning bij de beelden. Bon er zijn tig schoonheidsfoutjes op te merken, zo was de eindscčnes te lang uitgesponnen, zijn de personages niet altijd even verstaanbaar(Entwerpen! Diekenekkuh!), en is het soms onduidelijk welke richting de film uit wil. Maar dat is allemaal niet zo belangrijk, deze film is een aanrader omdat de kijker iets nieuws en verrassendst te zien krijgt, ontroert wordt door de beelden, en gewoon vet de pan uitswingt. Lang heb ik moeten peinzen hoe ik deze film moest duiden en een plaatsje moest geven in mijn universum der cinema. Ik denk dat het volgende citaat(van J.Tas) de lading wel een beetje dekt:" Het is gewoon een rete-strakke debuutfilm...!!!!!" Hum, Barman fix us another drink because your first cocktail has made us really thirsty!
Ik moet zeggen:
ik had er mijn twijfels over. Waarom moest ik midden in de tentamenperiode naar fucking Antwerpen afreizen? Voor de debuutfilm van een muzikant? Waarom kon dat niet even wachten? En natuurlijk misten Stieb&Tas hun aansluiting in Breda, dus de dag begon al goed. (Dat ze die misten was wel geheel buiten hun schuld.) Maar, en u voelde die maar al een regel of 4 aankomen, ik heb er geen spijt van.
Any way the wind blows is, zoals dhr Tas het uitstekend samenvat, een uitstekende debuutfilm waar veel cineasten jaloers op kunnen zijn. Het geheel is heel erg funky en heeft een zekere "je ne sais quoi". Er zijn veel schoonheidsfoutjes. Het grootste probleem vond ik dat het eigenlijk een beetje te chaotisch is. Dit is echter gemekker achteraf: tijdens het kijken is dit geen belemmering. Barman schept een paar memorabele personages (de beste: de twee Gentenaren!) en heeft af-en-toe gewoon Tarantino-esque dialogen en situaties. De feest-scene duurt ongeveer een half uur denk ik en is vanaf nu de standaard waaraan elke feest-scene getoetst zal worden. I kid you not: zo funky, zo strak, zo chaotisch en zo liefdevol: op dit soort feestjes wil ik zijn!
Daarnaast is de soundtrack geweldig. Wellicht teveel aanwezig, maar wel passend. Varierend van eigen werk (bovengenoemde "Summer's Here") en andere Belgse helden (Evil Superstars!) naar internationaal geweld (Squarepusher, Aphrodite en Queens of the Stone Age) passen de nummers in de speelse cameravoering en mooie choreografie. Allez, mensen, een soundtrack met Aphrodite EN QOTSA!
Conclusie: zien die film!