Bespreking 'Fahrenheit 9/11' e.a.

Origineel gepubliceerd op 29 juli 2004.

Fahrenheit 9/11

Indrukwekkend, schrijnend, over-the-top. Jammer.
In deze film legt Michael Moore (Bowling For Columbine) een heleboel verbanden met maar 1 doel: het neerhalen van de regering-Bush. Een gedeelte van die verbanden kende ik al: dat Bush zorgt dat hij veel geld krijgt van zijn vriendjes, en dat zijn vriendjes dan ook weer geld terugkrijgen vind ik niet zo schokkend. Moore insinueert echter dat Bush 9/11 heeft georchestreerd om geld te verdienen... Of misschien ga ik nu te ver. Moore schetst echter weer een beeld van hele vreemde gebeurtenissen. Hoe kon het dat ongeveer de hele familie Bin Laden op 13 september naar Saudi-Arabië kan terugvliegen terwijl alle andere vliegtuigen aan de grond blijven? Wie gaf die toestemming? In welke corporations heeft hij een vinger? De scene waarin een senator zegt dat ze eigenlijk nooit de wetsvoorstellen lezen die ze goedkeuren. (Laat staan de Peace Act...) De scene waarin Moore aan senatoren vraagt of ze hun zoons en dochters willen 'enlisten'. Er komen een heleboel schokkende scenes langs. Jammergenoeg maakt dit nog geen goede documentaire.
Het grootste probleem is dat Moore zijn argumenten te lomp maakt. Nergens is hij genuanceerd of subtiel. Hij heeft goede punten, maar deze worden er met enorme hamers ingemept. Hij overbelicht zijn kant van de zaak en bespreekt eigenlijk nergens de andere kanten. Dit doet afbreuk aan zijn betoog. Zijn documentaire is eigenlijk ook geen documentaire, maar meer een politiek pamflet. Desalniettemin raad ik de film aan. Misschien is het niet nodig om hem in de bios te gaan zien. Moore heeft toestemming gegeven om de film 'illegaal' te verspreiden vanwege de importantie van de boodschap. (Dat, en het feit dat Fahrenheit 9/11 al meer dan genoeg geld heeft opgebracht. Michael is al lang miljonair...)

Hero

Oftewel Ying Xiong uit 2002. De film is totaal niet bekend, zelfs niet vanuit de filmhuizen. Wat eeuwig zonde is, want het is een hele goede film. Door mond-op-mond reclame en behoorlijke opbrengsten in het DVD-leen-circuit krijgt de film uiteindelijk toch nog aandacht, en dat is maar goed ook.
De film speelt in een China wat nog niet verenigd is onder één keizer. Een soort samurai ('Nameless') is op audientie bij een krachtige krijgsheer. Nameless heeft de drie meest gevaarlijke moordenaars die als doel de krijgsheer hadden, uitgeschakeld. Hij vertelt zijn verhaal over hoe hij daarin is geslaagd. Daarna vertelt de krijgsheer zijn verhaal, over hoe hij denkt dat het gegaan is. Uiteindelijk is de film een aantal flashbacks, een vertelstructuur die doet denken aan Rashomon.
Wat maakt de film zo goed?

• De heerlijke vormgeving qua kleur. Elke flashback heeft een andere kleur als 'hoofdkleur' -- rood in de eerste flashback, blauw in de tweede, enzovoort.
• De over-the-top 'wuxia' / wire-fu. Prachtige gechoreografeerde gevechten die erg spannend zijn, maar totaal onrealistisch. Toch maakt het de film niet minder geloofwaardig. Je weet dat het niet kan, maar nergens maakt dit uit. Bovendien is er wel gebruik gemaakt van de computer voor de special effects, maar nergens wordt dit vervelend.
• Deze actie wordt afgewisseld met rustige, introspectieve scenes die intens worden geacteerd. Deze afwisseling zorgt ervoor dat de film nooit echt saai wordt, maar ook nooit te veel is.
• En ook deze film heeft een mooie soundtrack die de film ondersteunt en vooruit helpt.

The Ladykillers

Remake van de gelijknamige film uit 1955. Dit keer gemaakt door de broertjes Coen (O Brother, Where Art Thou?) met Tom Hanks in de hoofdrol. Leuke film, met prachtig camerawerk. Aan de andere kant... het is wel wat makkelijk allemaal. Je gooit wat markante personages bij elkaar die een casino-boot in de Mississippi gaan beroven, voeg daaraan toe de diep-gelovige Big Mama-huisbazin, en klaaaaar! Grappen en grollen verzekerd, inderdaad. Verder is de film nergens echt spannend. Tom Hanks is wel erg goed als 'the man with the plan' -- hij is een professor Oude Talen en is vreselijk erudiet. Hij mag dan ook prachtige teksten mompelen, maar dan wel in een geaffecteerde 'Southern drawl'. Doet hij erg goed, maar dat is dan ook eigenlijk wel het grootste positieve punt van de film.

Harry Potter & The Prisoner Of Azkaban

Beter dan deel 2, minstens even goed als deel 1. Deel 3 is gemaakt door een andere regisseur (Alfonso Cuarón, van Y Tu Mamá también) en dat is te merken. De topografie van Hogwarts is heel anders, maar dat is eigenlijk het enige negatieve. Cuarón zorgt voor een frisse wind en Hogwarts is weer echt magisch. Alle mooie, fijne, enge en inspirerende details die ik miste in deel 2 zijn hier weer wel aanwezig. Bovendien is de sfeer weer net iets donkerder.
De hoofdrolspelers zijn weer wat ouder en kunnen weer iets beter acteren. Jammer dan Ron alleen maar domme opmerkingen mag maken, en dat Harry gewoon irritant blijft. Dat rest Hermione, maar die heeft dan ook echt een geweldige rol.
De 'bijrollen' zijn uitstekend gevuld. Afgezien van de oude cast (met een nieuwe speler voor Dumbledore die het niet lukt om Richard Harris' schoenen te vullen) hebben we drie nieuwe volwassenen: Gary Oldman als Sirius Black, een onherkenbare Emma Thompson als Sybil Trelawney en David Thewlis als professor Lupin. Oldman en vooral Thewlis zijn goed gecast en spelen solide.
De soundtrack is weer in handen van John Williams en die doet zijn ding weer. Lekker bombastisch, maar ook speels of dreigend.
Het plot is niet zo sterk (al ligt dat vooral aan het boek) maar dat is nergens echt storend. Wel laat de regisseur wat steekjes vallen die misschien voor problemen kunnen zorgen in latere films. Zo legt hij nooit uit wie de Padfoot, Moony, Wormtail en Prongs zijn die genoemd zijn op de Marauders Map.

Shrek 2

Shrek was een satire op het standaard 'Disney-achtige sprookje' en een enorm succes. Dit kwam niet alleen door het verhaal (zo scherp was het plot nou ook weer niet) maar vooral door de hyperactieve grappen, oogstrelende animatie en herkenbare stemmen.
Het vervolg is vooral Meer! Groter! Sneller! Het verhaal is eigenlijk nog suffer: Shrek en de Prinses gaan naar de ouders van de Prinses. De Koning en Koningin schrikken eerst nogal van de groene monsters die Shrek en zijn vrouw nu zijn, maar uiteindelijk (na een hele hoop misverstanden en tegenwerking) komt alles goed. Dit wordt allemaal gecompenseerd door meer van hetzelfde van wat de eerste film zo'n succes maakte.

• De geweldige personages en de perfect erbij-passende stemmen -- toegevoegd zijn onder andere de Gelaarsde Kater (Antonio Banderas, mijn favoriet), de Fairy Godmother (Jennifer Saunders), de Koning (John Cleese) en de Koningin (Julie Andrews).
• De vele grappen -- nog meer grappen, nog sneller achter elkaar. En een enorm aantal verwijzingen naar andere films zoals The Matrix, Indiana Jones & The Temple Of Doom, Ghostbusters en The Mask Of Zorro.
• De soundtrack is een aangename mix van vrolijke popsongs en tranentrekkers, zowel origineel als met de stemmen van de cast.

En dan nog...

About A Boy (solide doch voorspelbare rom-kom met Hugh Grant), Spider-Man 2 (over-the-top, teveel humor, maar ijzersterke slechterik), de commentaartrack van Oliver Stone bij The Doors ('wat ben ik goed! geweldig!'), het commentaar van Andy Garcia, Brad Pitt en Matt Damon bij Ocean's Eleven ('we hebben zo veel lol gemaakt met zijn allen!'), La Vita È Bella (prachtige, humoristische film over gruwelijke gebeurtenissen die halverwege opeens van toon verandert) en nog zo wat...