Bespreking 'Lost In Translation' e.a.

Origineel gepubliceerd op 3 maart 2004.

Lost In Translation

Zaterdag met Jurgen en Jaap naar de Pathe geweest om Lost In Translation te gaan zien. Ik wist er vrij weinig van af, en was vooral geinteresseerd geworden door de Globes en de Oscar nominaties. Het oordeel: geweldig leuke, charmante en integere film met uitstekende acteerprestaties op een terecht Oscar-winnend script van Sophia 'Ik Heb Een Scheve Mond' Coppola.

Korte samenvatting: Bill Murray speelt ongeveer zichzelf: een bekend acteur. Hij moet naar Japan om daar een spotje voor Suntory Wiskey op te nemen waar hij veel geld voor krijgt. Maar hij wil daar helemaal niet zijn, hij wil films maken. De Japanners praten amper Engels, doen allemaal rare dingen, de jet-lag is ontzettend en Bill is totaal niet op zijn plek. Dan ontmoet hij in het hotel waar hij verblijft de charmante Charlotte (Scarlett Johansson), die met haar man (bekend fotograaf) mee is, maar geen enkel idee heeft van wat ze in Japan doet, of met haar leven, wat dat betreft.
Daarna volgen er nog een heleboel mooie, hilarische, charmante, of romantische scenes. Bill Murray is geweldig (ironisch, oude-man-met-midlife-crisis, onderkoeld, charmant -- terechte Oscar-nominatie), Scarlett is geweldig (zoekende, breekbaar, maar ook zelfbewust -- terecht Oscar-nominatie, en ik ben geloof ik verliefd), maar de grootste verdienste is toch het script. Het is erg 'leeg', er gebeurt niet zo heeeeeel veel, er zijn geen special effects, geen actiescenes -- maar wat je ziet raakt je diep. Weinig wordt er 'uitgelegd', maar wordt aan de intelligentie van de kijker overgelaten.

Ga zien deze film.

Bob: "Can you keep a secret? I'm trying to organize a prison break. We have to first get out of this bar, then the hotel, then the city, and then the country. Are you in or you out?"
Charlotte: "I'm in."

Any Way The Wind Blows

Gister ben ik weer DVDs gaan kijken bij Tas (wederom bedankt voor het uitstekende ontvangst!). Hij had de DVD van Any Way The Wind Blows gescoord. De film zelf hebben we niet opgezet, maar op de extras disc stond een steengoede documentaire over Tom Barman van Canvas. Over de opkomst van dEUS (met o.a. commentaar van Stephen DeWaele, waar hij blijkbaar mee op school heeft gezeten, en van Stef Kamiel), over zijn uitstapjes met Magnus, over zijn huidige tour, over de film. Erg goed, alhoewel de toon een beetje te jubelend is. Goede quote:
"Ik heb twee kanten. Dat frivole... [kijkt moeilijk, lacht, kijkt nog eens moeilijk in de camera, lacht... pauzeert, lacht nog eens] ... dat doe ik voor de sex! [lacht]."
Lekker arrogant, dat mag ik wel -- tenminste, als je Tom Barman heet en gewoon multigetalenteerd ben.

Goodfellas

Daarna keken we naar Goodfellas, uit 1990, met Robert DeNiro, Ray Liotta, en Joe Pesci (Oscar voor beste mannelijke bijrol) van Martin Scorsese. Sorry... deze film was een beetje een tegenvaller. Er zitten geweldige scenes in (o.a. Ray Liotta die tussen het drugsdealen en andere mafiapraktijken probeert om een goede tomatensaus te bouwen), maar de thema's en het verhaal kennen we intussen wel. Het deed me erg denken aan andere bekende maffiafilms, waar ik er intussen wel veel van heb gezien, dat klopt. (Het deed me vooral aan Donnie Brasco denken, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die film 7 jaar later werd gemaakt.)

Korte samenvatting: Ray Liotta wil al vanaf zijn jonge jaren gangster worden, en hij wordt het ook. Samen met de paranoide De Niro en de gekke en gevaarlijke Pesci wordt hij belangrijk in de maffia. Hij trouwt, en zijn vrouw wordt er ook in meegezogen. Ze maken fouten, mensen worden voor de meest onzinnige redenen doodgeschoten, ze worden steeds inhumaner, bla bla bla. Je kent het verhaal eigenlijk al. De achteloosheid waarmee ze mensen afmaken is af en toe erg goed verbeeld, het gesloten milieu ook, en ook de rare code van de mob. Maar die kenden we al sinds The Godfather...
Of ben ik nou te negatief?