Na een tegenvallend optreden op Lowlands vorig jaar had ik het even gehad met British Sea Power, maar ergens halverwege het jaar heb ik dit album weer opnieuw ontdekt. Do You Like Rock Music? Jazeker, en zeker als het zo heerlijk weldadig is geproduceerd is als hier. Theatraal, bombastisch, echoënd — het lijkt op het eerste gezicht alsof British Sea Power propagandamuziek maakt. Maar bij meerdere keren luisteren ontdek je elke keer meer laagjes. Mooie koortjes, subtiele strijkers. Het grote gebaar met brullende gitaren en denderende drums wordt niet geschuwd maar er zit meer achter dan ik dacht.

De productie zorgt ervoor dat de afwisselende plaat desondanks als één geheel overkomt.

Stephen Thomas Erlewine van AllMusic serveert dit album als volgt af: "It's pleasant enough, particularly when the breathy vocals fade away to leave behind cascades of guitars, but even at its best, it's nothing more than an approximation of Smashing Pumpkins at their peak, with all the interesting parts stripped away." Zo, die kunnen de Silversun Pickups in hun zak steken.

Ik ben het zeker eens met Stephen dat de band heel goed heeft geluisterd naar The Smashing Pumpkins, en dan inderdaad vooral Siamese Dream. Aan de andere kant: er zijn ongeveer 3.201.936.274 (*) mindere albums waar je je aan kan spiegelen. Swoon heeft ook dat weldadige warme geluid, die gelaagde gitaartracks en een romantische atmosfeer. Er wordt gespeeld met overdrive dat het een lieve lust is, er zit wat dynamiek in. De songs zijn zorgvuldig opgebouwd, en het album houdt de spanningsboog goed vast.

Het is wellicht wat tammer (meer in de richting van Mintzkov) en je kan je afvragen of er in de 16 jaar sinds Dream niks beters is uitgebracht. Maar de laatste keer dat we iets van de Pumpkins hoorden bleek dat zij het ook niet meer weten, en dat we een album als Siamese Dream al jaren niet meer hoeven te verwachten van hun kant. Swoon voldoen ondertussen in een lovenswaardige manier.

* Ruwe schatting.

Het lijkt de laatste jaren erop alsof er steeds meer comics en graphic novels worden verfilmd, en elke keer weer moet ik bekennen dat mijn opvoeding op dit gebied simpelweg te kort schiet. Watchmen werd meer dan een jaar lang gepromoot, maar ik kende de originele graphic novel uit 1986-1987 van Alan Moore (schrijver), Dave Gibbons (tekeningen) en John Higgins (kleur) niet. Dit manco hoop ik overigens binnenkort te verhelpen.

Wat achtergrond en wat name-dropping: Alan Moore leverde ook de bronnen voor From Hell, The League of Extraordinary Gentlemen, Constantine en V For Vendetta. In hoeverre die verfilmingen geslaagd zijn laat ik in het midden. Het schijnt wel dat Alan Moore het vaak niet eens was met de gang van zaken rond zijn verfilmingen.

Watchmen werd lang onverfilmbaar geacht: het is een verhaal met enorm veel lagen, origineel uitgebracht in een dozijn losse delen. Het wordt niet-lineair verteld en is tegelijkertijd zowel een tijdsdocument over de jaren tachtig als een kritiek op de superhelden-comics. Duhus... ja, om dat allemaal in een film te krijgen...

Zack Snyder ging het proberen. Het feit dat hij het mocht proberen is ook al opmerkelijk, want zo veel had hij nog niet laten zien. Gelukkig gaat het niet altijd om kwantiteit en zo mocht Snyder na de Dawn of the Dead remake en 300... oh wacht. Ah. Duidelijk. 300 was natuurlijk ook een comic-verfilming en daar had hij laten zien dat hij trouw kon zijn aan het bronmateriaal, maar ook zijn eigen ideeën kon toevoegen en tegelijkertijd bakken met geld kon binnenbrengen.

Het verhaal van Watchmen is eigenlijk niet op een manier samen te vatten zonder bijkans alle subtiliteiten te verliezen. Laat ik het er daarom op houden dat Watchmen, naast een zeer capabele actiefilm en thriller zijnde, je ook doet nadenken. Het interessantse personage is volgens mij Rorschach, intens geportretteerd door Jackie Earle Haley. Aan de ene kant is Rorschach een tragisch personage, ingehaald door de tijd. Hij is ook een gruwelijke wreker, een keiharde vechter en een psychopaat. Niet het meest sympathieke personage, maar door Haley's charisma komen we al een heel eind. De rest schrijf ik toe aan het feit dat Rorschach volledig achter zijn opvattingen staat en daar geen centimeter in wijkt. "Never compromise. Not even in the face of Armageddon. That's always been the difference between us, Daniel." Dit is zowel eng als verfrissend, zeker in dit land van poldermodellen.

Oftewel Millenium: Mannen die vrouwen haten. Het verschil in posters spreekt overigens boekdelen. De Zweedse poster (links) is een nogal ouderwets aandoend plaatje waarin niks wijst naar de technothriller inhoud van de film. Wat ze wel al goed doorhadden was dat Michael Nyqvist, de zogenaamde hoofdpersoon, totaal onboeiend is ten opzichte van Lisbeth Salander, gespeeld door Noomi Rapace. De Nederlandse poster (rechts) schrapt ongeveer alles behalve Noomi en dat is wellicht ook weer te veel van het goede.

Feit blijft dat Noomi Rapace een weergaloze prestatie neerzet als Lisbeth Salandar, een biseksuele computerhacker. Ze wordt pas langzaamaan deel van de film, maar haar scenes blijven wel hangen. Ze is kwetsbaar, boos, sterk, slim maar ook emotioneel afgesloten — alles tegelijk. Tegelijkertijd is Lisbeth compromisloos. Als ze op een gegeven moment wraak neemt op iemand op een doet ze dat op een ijskoude, berekenende manier. Wij, als toeschouwers, kunnen haar op dat moment alleen maar toejuichen. We weten dat wat ze doet niet mag — maar stiekem vinden we het gerechtvaardigd. Zie ook: Watchmen.

Genoeg over Noomi. Millenium is een zeer spannende film, zorgvuldig opgebouwd. Hij duurt meer dan twee-en-een-half uur en die tijd vliegt voorbij. Ik ben benieuwd hoe het vervolg, wat al uit is als ik dit schrijf, gaat zijn.

Ik begin een grondige hekel te krijgen aan "Director's Cuts", "Unrated Editions" en "Ultimate Boxed Sets" — waarom breng je niet gewoon maar één versie uit? (Dit is overigens een rethorische vraag.) Maar Kingdom of Heaven (Director's Cut) is niet alleen een betere versie van een al uitstekende film, maar vertelt me ook waarom er een director's cut is. Sterker nog, ik zie nu in waarom de originele versie in de bios is gekomen, en niet deze versie.

Wellicht ga ik te snel, en moet ik u eerst vertellen wat Kingdom of Heaven is. Welnu, het is een historisch epos (niet geheel historisch correct heb ik me laten vertellen) die afspeelt in de twaalfde eeuw. In de hoofdrollen zien we Orlando Bloom (Legolas in de Lord of the Rings trilogie, Will Turner in de Pirates trilogie), Eva Green (tegenwoordig vooral bekend uit Casino Royale), Liam Neeson (Schindler's List, Rob Roy, The Phantom Menace, Batman Begins) , Edward Norton (American History X, Fight Club, The Illusionist) en Jeremy Irons (The Man in the Iron Mask, euh... Dungeons & Dragons, The Merchant of Venice, euh... Eragon. In de bijrollen zien we o.a. David Thewlis (Lupin in de Harry Potters), Kevin McKidd (daarna doorgebroken in Rome) en Michael Sheen (The Queen, Blood Diamond, Frost/Nixon). Ooowkeeej... ik liet me even meeslepen. Laat het in ieder geval gezegd zijn dat de cast indrukwekkend is.

Het verhaal wat aan de oppervlakte ligt is niet zo heel briljant. Baron Godfrey van Ibelin (Neeson) gaat op kruistocht en komt langs het dorpje waar Balian (Bloom) smid is. Balian's vrouw heeft zelfmoord gepleegd en Balian weet dat ze daarom niet in de Hemel kan komen. Godfrey vertelt Balian dat hij z'n bastaardzoon is en hij mee mag op kruistocht naar Jeruzalem. Daar zou hij vergiffenis voor zijn vrouw kunnen vragen.

Balian weigert eerst en Godfrey reist verder. Na het vermoorden van de corrupte priester moet Balian echter vluchten en gaat hij achter Godfrey aan. Die accepteert hem alsnog en geeft 'm wat zwaardvechtlessen. Al snel worden ze echter aangevallen door bandieten en Godfrey wordt dodelijk verwond. Dit gebeurt allemaal zo snel dat je amper door hebt wat er gebeurt. Voor je het weet slaat Godfrey Balian tot ridder en benoemt hem zijn erfgenaam. Huh wat?

Nou ja, dit is het begin, en onze held Balian komt terecht in Jeruzalem. Daar probeert Baldwin IV (Norton) de broze vrede met Saladin te bewaren maar fundamentalistische krachten aan beide kanten proberen een oorlog uit te lokken. Balian raakt al snel verstrikt in het politieke spel. Oh, en hij heeft een affaire met Baldwin's zus Sibylla (Green). Eigenlijk is Balian als personage te goed om waar te zijn, hij kan alles en beleeft alles en op de een of andere manier komt iedereen naar hem voor advies. Kortom, hij is de held van het verhaal waar het bioscooppubliek voor kan juichen. Veel interessanter zijn de politieke spellen en de personages die hierin spelen.

Kingdom of Heaven wordt uitstekend gebracht, met prachtige beelden en sets, mooie dialogen, enorme veldslagen en realistische politiek. Oh, en de prachtige soundtrack van Harry Gregson-Williams, die Westerse en Oosterse invloeden wist te verweven. Regisseur Ridley Scott is nou niet iemand die het grote gebaar schuwt maar hij weet wel hoe je boodschappen in een schijnbaar oppervlakkige avonturenfilm kan stoppen. Kortom, dit is helemaal mijn ding, en ik vond de film al in 2005 een juweeltje. Er zaten me wel nog wat dingen dwars. Wie is die priester en waarom doet hij wat hij doet? Wie zijn die bandieten die Godfrey opeens aanvallen? (En waarom zouden bandieten een zwaarbewapende groep onder leiding van een ridder aanvallen?) Hoe komt het dat Balian zoveel van oorlogvoering en belegeringswapens weet? Wie is Sibylla nou eigenlijk en hoezo vindt ze zichzelf "onberekenbaar"?

De director's cut legt dit, en nog veel meer, beter uit. Er werd in totaal 45 minuten aan de al niet korte film (144 minuten) toegevoegd. U leest het goed, 189 minuten! En weet u wat? Het is het helemaal waard.

Mijn editie heeft in totaal vier DVD's met tientallen extra's. Heerlijk! Uiteindelijk kan ik mede door die extra's ook zeggen dat ik snap waarom de film in de originele versie in de bios terecht kwam. Ik weet nu ook dat die beslissing niet slechts van "de studio" kwam en dat Scott en zijn naasten er zelf ook lang over hebben getwijfeld. De director's cut is echter zonder twijfel de beste versie.

Jaren geleden heb ik wel eens wat van I, Claudius gezien, maar veel wist ik daar niet van. Door Rome en wat geschiedenisboeken kreeg ik weer zin in wat Romeins intrige.

I, Claudius stamt uit 1976 en werd gemaakt door de BBC. Zowel de tijd als de makers zijn af te zien aan de DVD-editie. Dan heb ik het niet alleen over de belabberde beeldkwaliteit. Rome had een miljoenenbudget, en I, Claudius heel duidelijk niet. Bij vlagen is de enscenering zo eenvoudig dat je bijna naar een toneelstuk aan het kijken ben. Dit en de rustige editing zorgt er voor dat je meer aandacht hebt voor het uitstekende verhaal en het acteerwerk. Oh, de acteurs! Niet alleen Derek Jacobi (Claudius) speelt hier geweldig. Brian Blessed liet ziet zien dat hij meer kan dan alleen schreeuwen. John Hurt doet mee, Siân Phillips, Patrick Stewart, John Rhys-Davies; kortom, wie deed er niet mee?

Je moet wel goed opletten, vooral in het begin. Wie is wie, en wie is op welke manier familie van wie, wie zit in welk kamp? Het vele gekonkel kan behoorlijk vervelend worden: geen enkel personage is echt sympatiek, er lijken slechts slachtoffers en overwinnaars te zijn. De grote sprongen in tijd tussen de verschillende afleveringen helpen ook niet om het overzicht te houden.

Voor een uitgebreidere bespreking verwijs ik u naar deze recensie van I, Claudius op DVDTimes.co.uk.

U weet natuurlijk al dat ik grote fan ben van Joss Whedon, de maker van o.a. Buffy The Vampire Slayer/Fray, Firefly/Serenity, de eerste 24 aflevering van de comic Astonishing X-Men en recenter Dr. Horrible's Sing-Along Blog. En hij maakt weer een goede serie, dit keer Dollhouse. Korte geschiedenis: de fraaie Eliza Dushku kreeg van Fox het groene licht voor een serie. Ze liep met dit aanbod naar Joss, wie ze nog kende uit haar dagen op Buffy en Angel. Joss werd schrijver en uitvoerend producer van de serie, terwijl Eliza hoofdrolspeelster en uitvoerend producent werd.

De premisse van de show is nogal vreemd: er is een methode waarbij een mens een "imprint" kan krijgen. Zo'n imprint overschrijft de persoonlijkheid van de ontvanger met een gefabriceerde persoonlijkheid. Zo kan een "doll" iedereen worden die je zou willen: een onderhandelaar, een crimineel, een fan, een popster, etc. De organisatie die dit mogelijk maakt wordt "Dollhouse" genoemd, en Eliza Dushku speelt "Echo", één van de "dolls".

De premisse maakt het wel mogelijk om elke aflevering in een andere omgeving te laten spelen. De doll kan namelijk ingehuurd worden door elke keer een nieuwe klant, met een nieuwe opdracht en een nieuw soort persoonlijkheid. Om het wat minder "Monster Of The Week" te maken is er natuurlijk ook een interessant overkoepelend plot. Ook leren we niet alleen Echo's achtergrond kennen, maar ook die van de andere hoofdpersonen. Elke losse aflevering op zich is interessant, en er komen interessante (morele) vragen aan bod. Belangrijker is echter het overkoepelende plot, en dat komt wat traag op gang. Pas bij aflevering zes lijkt de show de goede toon te hebben gevonden, en dan zijn we al halverwege het seizoen! Bijt dus even door, de tweede helft van het seizoen maakt het trage begin meer dan goed.

Afgezien van Eliza zitten er eigenlijk geen bekende acteurs in de serie, wat het makkelijker maakt om "in" de serie te komen. (Fans van Whedon zullen wel wat acteurs in (bij)rollen herkennen.) Daarbij moet gezegd worden dat de casting erg goed is, en het acteerwerk is over het algemeen zeer capabel.

Omdat niet zeker was of er een tweede seizoen zou komen, is het eerste seizoen netjes afgesloten met een "mogelijk is dit de toekomst"-aflevering. Hier dus geen gekke Firefly-truken waarbij het einde van de serie de kijker opzadelt met een onbevredigd gevoel. Dat gezegd hebbende: er is een tweede seizoen gemaakt, maar zo ver ben ik nog niet.

The Guild is een serie van web-filmpjes, geschreven en geregisseerd door Felicia Day. U kent Felicia wellicht uit het laatste seizoen van Buffy of Dr. Horrible's Sing-along Blog.

Naast schrijven en regie neemt ze ook gelijk de hoofdrol voor haar rekening. The Guild gaat over, euh, een gilde: een groepje mensen wat samen een computerspel spelen. In de serie wordt het spel nooit met naam genoemd maar Felicia schreef het met haar eigen tijdelijke World of Warcraft-verslaving in het achterhoofd. Dit zorgt ervoor dat het allemaal echt aandoet. De dialogen zijn scherp en geloofwaardig, en doorspekt met het soort taal dat je "gamers" echt hoort (en ziet) bezigen.

Het plot van de verschillende seizoenen (drie tot nu toe) is niet erg verrassend. De "production values" zijn, vooral in seizoen 1, belabberd. Dit maakt het bewonderenswaardig dat The Guild wereldberoemd onder gamers is, maar bovendien ook een deal met Microsoft heeft. Hoe komt dit? Naast de levensechte, humoristische weergave van "gamers" en de al genoemde scherpe dialogen is het acteerwerk bij vlagen erg goed. Daarnaast weet Felicia heel goed hoe het internet werkt. Ze heeft een interessant blog, twittert zich een slag in de rondte en komt langs in technologie/game-gerelateerde webshows. The Guild is dan ook een succes geworden vanwege "word of mouth" en haar aanwezigheid op het web.

Jammer genoeg is één van de running gags het feit dat een moeder haar huwelijk en kleine kinderen negeert om het spel te kunnen spelen. Dit is slechts één verhaallijn tussen velen, en één grap tussen al de andere dingen die op de hak worden genomen, maar op de één of andere manier gaat dit me dan weer te ver.

De afleveringen zijn te bewonderen op http://www.watchtheguild.com/.

Als bonus heb ik hier "Do You Wanna Date My Avatar", een liedje met daarin Felicia als haar personage "Codex", samen met de rest van de hoofdrolspelers. Let op die tekst!

Ik had nooit lang nagedacht over de vraag wat de beste boekverfilming is. (Eén ding wist ik zeker: Dune, hoe charmant ook, was het niet.) Ik had de verfilming van High Fidelity al jaren geleden gezien, maar nooit de moeite genomen om het boek te lezen. Maar na nog een keer herkijken bij Wichard op de bank heb ik toch maar het boek aangeschaft en in een mooi zonnig weekend uitgelezen. Sindsdien heeft High Fidelity voor mij de titel "Beste Boekverfilming."

Omdat ik het boek dus pas las nadat ik de film heb gezien is het moeilijk te zeggen wat ik van de film had gevonden als ik het boek eerst had gelezen. Tja. Feit blijft dat zowel het boek als de film ware juweeltjes zijn.

Het boek leest lekker weg maar heeft wel degelijk scherpe momenten, en warme inzichten. Het verhaalt over Rob Fleming, een dertiger die gedumpt wordt door zijn vriendin Laura en pardoes in een midlife crisis terecht komt. Plaats van actie is het Londen van begin jaren '90. Rob gaat op zoek naar zijn oude vriendinnen uit de "Top Five most Memorable Split-ups (chronological order)", in het decor van Championship Vinyl, zijn snobbistische platenzaak.

De film pakt alle essentiële stukken uit het boek. De weinige hoofdstukken en elementen die geschrapt worden hebben ook echt geen plek in de film en zouden de boel hebben opgehouden. (In het boek zitten ze overigens niet in de weg, maar daar hebben we meer tijd.) De actie verplaatst zich van Londen naar Chicago maar dat zit nergens echt in de weg. (Het is wellicht wel een erg klein minpunt aan de film: het mist het typische Britse wat het boek wel heeft.)

De film heeft daarnaast een misschien wel perfecte casting. Ik kan me niet voorstellen wie de verschillende rollen beter had kunnen vertolken dan de acteurs die gekozen zijn. John Cusack als de klootzakkerige-maar-toch-sympathieke Rob, de charmante Iben Hjelje als zijn vriendin Laura, Todd Louiso als de bedeesde Dick en Jack Black in zijn doorbraakrol als de vuilbekkende Barry.

Vroeger onthield ik vooral Jack Black's rol en het neurotische gedrag van Rob, Dick en Barry, met hun eeuwige top vijf's zoals "Top Five Bands" of "Musicians Who Will Have To Be Shot Come the Musical Revolution." Pas toen ik de film voor de tweede keer zag viel me op wat een ontzettende klootzak Rob eigenlijk is. Na het boek te lezen viel me op hoe scherp sommige inzichten wel niet zijn.

Iedereen die me een beetje kent weet dat ik soms ontzettend moeilijk kan doen over onbelangrijke keuzes. The Paradox of Choice kon me uitleggen waarom we zoveel keuzes hebben. Treffender nog was de uitleg waarom meer keuze zeker niet altijd leidt tot groter geluk, iets wat ons wel altijd wordt voorgehouden. Meer keuze is toch goed? Anders zit je vast aan die ene auto die in "er in elke kleur is, zolang het maar zwart is". Met meer keuze kun je precies dat ding kiezen wat bij jou past!

Maar met meer keuze komt er ook een stapel nadelen, zoals twijfel. Was je gelukkiger geweest als je het andere model had aangeschaft? OK, dat gebeurt me niet nog een keer, bij m'n volgende aankoop ga ik me beter voorbereiden. Dus spendeer je uren aan het afspeuren van het internet naar informatie en meningen. Maar zorgt al die tijd ervoor dat je een betere keuze maakt? En dan maak je een keuze, maar lees je een maand later dat het opvolgende model nog net wat beter is. Of dat er een nog betere aanbieding was.

Dit boek gaat op dit soort problemen in. Waarom zijn we nu niet ontzettend gelukkig, in deze maatschappij met honderden keuzes? Waar ligt dat aan? Welke psychologische processen spelen rond het maken van keuzes? Wat zijn belangrijke keuzes, en wat niet? Ben je een satisficer of een maximizer? En waarom worden we dus niet gelukkiger van al die keuze?

The Paradox of Choice heeft een sterke opbouw en is helder geschreven. Verwacht echter geen zelfhulp-boek: Schwartz vertelt niet hoe je je leven moet leiden maar geeft goede inzichten en soms wat advies.

Barack Obama - The Audacity of Hope (2006)

Meerdere auteurs - The Horus Heresy (2006 - heden)

(Net) niet

Peter F. Hamilton - The Reality Dysfunction (1996)

Science fiction is nooit helemaal mijn ding maar dit is een zeer interessant begin van een serie. Probleem voor mij was echter dat ik het net niet goed genoeg vond om de rest van de serie te gaan lezen.

Jack Yeovil / Kim Newman - The Vampire Genevieve (deze omnibus 2005)

Lijvige omnibus van vier los samenhangende boeken. Zou een goede introductie tot de wereld van Warhammer zijn aangezien het de gotische Renaissance-sfeer uitstekend weergeeft. Hoofdpersonage is een "goede" vampier, maar verfrissend genoeg draait niet alles om haar.

Glen Cook - Chronicles of The Black Company (1984-1985)

Vlot, bijna bruusk geschreven "militaire fantasy" die me was aanbevolen na Steven Erikson's The Malazan Book of the Fallen serie. De grote truuk hier is dat de hoofdpersonen (de titulaire "Black Company") de slechterikken zijn.

Mike Lee & Dan Abnett - The Chronicles of Malus Darkblade (Volume 1) (deze omnibus 2008)

Ook hier is de hoofdpersoon een slechterik. Jammer genoeg is hij niet sympathiek en benadert het schrijven van mijn Warhammer-held Abnett nooit zijn Warhammer 40,000 boeken.

George R.R. Martin - A Game of Thrones (1996)

Zeer zorgvuldig opgebouwde epos. Wat betekent dat je na 825 pagina's nog steeds het gevoel hebt dat je alleen maar de inleiding hebt gelezen.

Guy Gavriel Kay - The Summer Tree (1985)

Fijne samensmelting van modern-mens-komt-in-fantasiewereld, orks-en-elfjes-fantasy en Keltische mythologie. Voelt op een goede manier onbevangen aan terwijl het uit 1985 stamt.

Malcolm Gladwell - Outliers: The Story of Success (2008)

Vertelt dat sommige successen veel minder een gevolg van eigen kunnen is als wel van toeval en op het goede moment op de goede plaats zijn. Niet altijd even overtuigend onderbouwd maar zeer interessant omdat het het beeld van de wereld enigszins verstoort.

Stephen King - Duma (2008)

King is uitstekend in het neerzetten van een sfeer, maar het duurt me uiteindelijk allemaal te lang. Er gebeurt te weinig, het is allemaal te doorzichtig en het wordt nergens echt spannend.

H.P. Lovecraft - The Dreams in the Witch House and Other Weird Stories (2005)

Alweer de derde Penguin omnibus van Lovecraft's werk, wederom met notities door S.T. Joshi. Heeft enkele erg interessante verhalen, o.a. over de Dreamlands.

---

Spellen

Sinds februari 2005 heb ik, met wat tussenpauzes, World of Warcraft gespeeld. (Een ietswat verjaarde bespreking van WoW voor Spel! kunt u hier vinden.) Tijdens mijn WoW periode speelde ik amper andere computerspellen aangezien Warcraft mijn computerspel-aandacht bijna volledig opslokte. Ik ben in mei gestopt met het spelen van WoW en toen kwam ik er achter dat ik wat game-tijd "over" had. Een spel-console werd opeens erg aantrekkelijk — onder andere door spellen zoals Guitar Hero. Door mijn verhuizing had ik eindelijk de plek voor een goede zithoek. Een HD TV stond ook op mijn verlanglijstje, en daarmee een mediacenter. Na lang wikken en wegen besloot ik een PlayStation 3 aan te schaffen.

Na zo lang maar één spel gespeeld te hebben was het aanbod op de PS3 heerlijk verfrissend. Het risico is dat ik daardoor niet alles op waarde kan schatten en alles beter leek dan dat het is. Desondanks wil ik toch de volgende spellen vermelden:

Uncharted: Drake's Fortune (2007)

Portal (2007)

LittleBigPlanet (2008)

Guitar Hero: World Tour (2008) / Metallica (2009) / 5 (2009)

En naast deze PlayStation spellen toch ook nog één PC spel:

Warhammer 40,000: Dawn of War II (2009)

Ook gespeeld

• Flower
• Resistance: Fall of Man
• Soul Calibur IV
• Torchlight
• Warhammer Online: Age of Reckoning

Backlog/toekomst

Oftewel de spellen die me erg interessant lijken:

• Assassin's Creed 1 en/of 2
• Brütal Legend (wel al gekocht, nog amper gespeeld)
• Fallout 3
• Final Fantasy XIII
• God of War I, II en/of III
• PixelJunk Monsters
• Starcraft II (zou hij dan eindelijk uitkomen?)
• Uncharted 2: Among Thieves

Nawoord

Fwiew, dat was het weer voor dit jaar! Ik hoop dat u er wat aan heeft. Wellicht krijgt u wat inspiratie voor luisteren naar een nieuw album, het kijken van een film, het lezen van een boek of het spelen van een spel? Als dat het geval is, dan hoor ik het graag van u. Commentaar en vragen is natuurlijk altijd welkom.

Persoonlijk vond ik het weer erg leuk om te schrijven, maar ik merkte ook dat dit een enorm lang artikel is geworden. Ik ging terug naar de eerdere afleveringen van "Het Beste Van" en deze aflevering is meer dan drie keer zo lang als de die uit 2006 of 2007, en ruim twee keer zo lang als in 2008. Ik vraag me dan ook of dit nog steeds leuk was om te lezen, of was het te veel in één keer?