Steven's reactie

Dit is Steven's reactie op mijn Het Beste Van 2007. De "citaties" komen dan ook daar uit.

Jo Jake, fijn dat er toch iemand de traditie in stand houdt en dat in een mooie layout. Comments? OK.

Led Zeppelin (1969-heden)

Dit jaar stuurde ik een mailtje naar de Zeeuwen met als titel "Led Zeppelin: meer heb je niet nodig". Het doel was om Steven uit zijn tent te lokken maar dat mislukte.

Okay, ik was het er mee eens. Dus reactie was eigenlijk niet nodig :-) Plus dat ik een lamme homo ben natuurlijk.

Na de zoveelste herluistering van de soundtrack van Almost Famous besloot ik om toch maar eens wat meer op te zoeken van Led Zeppelin. Al snel kwam ik er achter dat Led Zep eigenlijk de blauwdruk schreef waarop mijn muziekgoden zich later op baseerden. Zonder Led Zep geen Iron Maiden, Pearl Jam, Smashing Pumpkins of andere rock.

Okay, for old times sake zal ik me toch nog eens uit de tent laten lokken.

Dat van dat invloedrijke bleek pas later. In de jaren 70 waren er natuurlijk miljoenen hardrockbands en vreemd genoeg is Led Zeppelin achteraf de allerinvloedrijkste gebleken. Niet Queen, niet de Stones, niet Cream en zelfs niet Jimi Hendrix (ok, is sixties maar wel al met seventies sound). Als je hardrock zegt, zeg je Led Zep, en de reden vat je hieronder mooi samen:

Alles zat er toen al in! Lang uitgesponnen nummers maar ook korte spitse songs. Veel dynamiek daarbinnen waarbij de gitaren altijd een centrale rol innemen. Gebouwd op een basis van blues maar ook gebruik makend van andere invloeden. Bombastisch wellicht, maar JA! Dit is rock!

Juist. De waarheid is dat in de jaren '70 Led Zeppelin de enige groep was die de fakkel van de oude bluesgoden waardig overnam. Waar anderen, zoals eric clapton, bleven hangen in een puristische en dus saaie interpretatie, vernieuwden zij. Bijna alle groepen uit die tijd, zoals de stones, begonnen als bluesband maar gingen na verloop van tijd over op meer hippe genres: beat (beatles), flowerpower (Jefferson airplane), psychedelica (Grateful Dead), echte pop etc. Led Zeppelin is echter altijd echte blues blijven spelen. En dan is het knap wanneer je fris blijft klinken en nooit saai of clichematig wordt. Blues is namelijk ongeveer het makkelijkste genre dat bestaat. Ik had het basisakkoordenschema na mijn derde gitaarles onder de knie. Weet je wat, ik geef het gewoon:

Twaalfmatenblues:
G7(4x), C7(4x), D7(2x), C7(2x), G7(4x)

That's it. Dit is het schema waar zowel het vroege werk van de stones, de beatles en bijvoorbeeld "Johnny B Goode" van Chuck Berry op gebaseerd is. Op basis van zoiets simpels originele muziek te maken is bijna onmogelijk, maar het is Led Zeppelin gelukt. Het hele aantrekkelijke zit hem in die ongelofelijke (masculiene, erotische) kracht die er in zit, en die komt niet zoals tegenwoordig door supervette effekten, digitale drums, scratches en supergoede gitaarsolo's. (Vooral niet door de gitaarsolo's, eigenlijk. Ik heb Jimmy Page wat soleren betreft altijd een MAVO-leerling gevonden, hij gebruikt standaard bluesschema's en racet daarover ongeinspireerd over de snaren.)

Kijk naar Led Zep op de inlay foto's van hun BBC sessions en je ziet een drumstel, twee gitaren, twee versterkers, een wahwahpedaal en een microfoon. Naar moderne rockband-maatstaven is zoiets lachwekkend, maar bandjes als Linkin' Park of System Of A Down zouden nu nog steeds worden weggeblazen door het geluid dat Led Zeppelin daarmee wist te bereiken. En dat komt (ondermeer) door Page's superieure riffs. Een riff is een laag gespeeld kort ritmisch stukje op gitaar. Een voorbeeld is het hoofdthema van Lenny Kravitz "Always On The Run" of "Are You Gonna Go My Way". De riffs van Page zijn nooit verbeterd. Neem "Whole Lotta Love", hun op een na bekendste nummer. De riff is zo dodelijk simpel en goed en smerig dat je Plant's lyrics ("way, way down inside, I'm gonna give you every inch of my love") niet meer nodig hebt om te weten dat het hier om keiharde neukseks gaat. Alles wat daarna geprobeerd is op het gebied van harde rock kon enkel nog een bleek aftreksel zijn van deze extreme seksuele kracht en wat mij betreft stierf deze dan ook met Led Zeppelin, ergens rond de decenniumwissel '70-'80.

Trouwens, wat betreft rock 'n roll excessen (geweld, drugs en een heleboel seks) zette zeppelin ook een sindsdien niet meer geevenaarde standaard, een leuke verzameling staat op de HUMO site.

knip een heleboel shit die ik moet checken

The Smashing Pumpkins - Zeitgeist (2007)

Min of meer mijn mening en die van alle fans, maar ik moet bekennen, samen met dEUS het enige album dat ik afgelopen jaar kocht.

Knip Nine Inch Nails die ik ga checken dankzij jouw referentie

300 (2006)

Heb de film eergisteren gezien en je analyse klopt. Mission accomplished inderdaad en visueel kan het wat mij betreft niet onrealistisch genoeg zijn als het zo mooi gedaan wordt. Maar ik vind de film wel erg gay met al die digitaal opgepompte, zwetende mannentorso's en in de strekking van het verhaal kan ik me helemaal niet vinden (gezeik over moed). Geef mij maar Sin City.

Verder een heleboel info en tips en waardevolle insights, nice work Jake...

Nog een filmtip van mij:
Apocalypto van Mel Gibson. Okay, zoals altijd clichematige, goedkope, mijn intelligentie beledigende Mel Gibson elementen (de vrouw van de held die zoals altijd niet mag meedoen aan het verhaal en zwanger in een put zit te wachten op de terugkomst van haar held. Jesus, ik wil sterke, mooie, sexy, onafhankelijke vrouwen, niet alleen in mijn bed, maar ook in de cinema). Maar dit klassieke achtervolgingsverhaal was qua visuele explosiviteit en ook wel spanning, de beste film van 2007 wat mij betreft.