The Tragically Hip - “Up To Here”

Jake's Persoonlijke Top Zoveel van Beste MuziekAlbums, deel 4

Canadian Swampy Rock

---

De makkelijke keuzes beginnen alweer op te raken. OK, The Smashing Pumpkins komen er nog aan en ik weet nog wel wat. The Pumpkins bewaar ik even, voor de afwisseling ging ik het over dansbare muziek hebben. Even geen rock of chansons. Aphrodite was de keuze, maar na zaterdag heb ik voorlopig weer even genoeg drum 'n' bass/jungle gehoord. Weet trouwens iemand wat het verschil daartussen is? Of is het een gewoon een andere naam voor het ander? En is The Prodigy ook drum 'n' bass? Maar dit terzijde.

Nee, dan toch maar rock, maar geen Pumpkins, want dat ligt in mijn gedachten toch weer te dicht bij de grunge van Pearl Jam. (Waarschijnlijk is dit heiligschennis en bestempelt een groot deel van de muziekliefhebbende mensheid me nu tot ketter, maar een devoot persoon ben ik dan ook nooit geweest.) Rock it is! The Tragically Hip was de volgende keuze. Ik heb heel wat uurtjes met een walkman op m'n kop gefietst van Breskens naar Oostburg en terug, met een bandje van The T-Hip erin. Op dat bandje, bandje nr 35 om redundant precies te zijn, stonden twee albums: Up To Here en een groot deel van Road Apples. En eigenlijk vindt ik het nu nog steeds moeilijk om te kiezen. De keuze werd niet makkelijker gemaakt door het bestaan van het album Fully, Completely. Een album wat na lange afwezigheid intussen weer in m'n bezit is, nadat het eens van me gejat was door een asociale huisgenoot. Klootzak! Maar ook dit terzijde. Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor Up To Here. Waarom? Omdat Up To Here evenwichtiger en uitgebreider is dan Road Apples, en meer punch heeft dan Fully, Completely. Mijn advies aan degene die Up To Here na het lezen van dit artikel uitprobeert en het OK vindt: probeer de andere twee ook. Luister voorlopig niet naar Phantom Power, Trouble At The Henhouse of een van de latere albums, want die zijn behoorlijk suf.

Wat inleidend gebral: The Tragically Hip komen uit Canada. We won't hold that against them, and we won't blame Canada. Nee nee. Alanis Morisette komt ook uit Canada, toch? En die maakt toch ook heel verteerbare rock. The Tragically Hip timmeren echter al een tijdje langer dan mejuffrouw Morissette aan de weg. En wel in het genre wat door mensen met meer verstand dan mij tot swamprock gedoopt is. Waar die benaming op slaat snap ik eigenlijk niet, en ik heb de OOR Popencyclopedie van m'n broer ook niet bij om het op te zoeken. En m'n internetverbinding doet het even niet. OK, ik was te lui! Oh, volgens m'n ANWB Wereldatlas stikt het in Canada van de moerassen. Dan zal het daar wel door komen.

Jeetje, wat ben ik aan het zeiken. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo weinig kan vertellen over The T-Hip. Sowwy. Dat krijg je ervan als mij een band laat beschrijven die gewoon nooit echt bekend is geweest.

Up To Here is een album vol met recht-toe-recht-aan rocksongs, die behoorlijk makkelijk in het gehoor liggen. Alles wordt gedaan met een stel gitaren, wat percussie, een bas en een zanger. Fijn is dat, die simpelheid. Zelfs Bob Dylan gebruikt meer. (Een mondharmonica!) Over het stemgeluid van de leadzanger kan ik zeggen dat het lekker vol is, een beetje doorleefd, maar niet zo schor als Bruce Springsteen. Mooi aanwezig. Daar waar de hippe lui het nodig vinden krijgt ie wat ondersteuning van wat backing vocals, maar dat is tot een minimum beperkt. De gitaren klinken ook lekker door. Beetje overdrive, maar niet te veel. De naam swamprock doet een moeras van bastonen vermoeden, maar dat is niet het geval. Ook de middel- en hoge tonen zijn aanwezig.

Dan hebben de teksten. Verstaanbaar gezongen, dus meezingbaar. Helaas snap ik ook dit keer niet altijd waarover het allemaal gaat. Volgens mij over het leven, liefde, dromen van de hardwerkende man, en nog wat tragedies. Maar dat weet ik niet zeker. Wel weet ik dat ik de volgende tekst ooit eens in een agenda van me heb geklad omdat ik 'm zo mooi vond:

Pale as a light bulb hanging on a wire
Sucking up to someone just to stoke the fire
Picking out the highlights of the scenery
Saw a little cloud that looked a little like me

I had my hands in the river,
my feet back up on the banks
Looked up to the Lord above,
and said: "Hey man thanks."
Sometimes I feel so good I gotta scream.
She said: "Gordie baby, I know exactly what you mean"
She said, she said, I swear to God she said...

(uit het liedje New Orleans Is Sinking) Ja, dat zit er wel in. Genieten van de natuur, tevreden kunnen zijn met wat je hebt. Liedje schrijven daarover. Maar, zoals gezegd, ook wat drama's. 38 Years Old gaat over een jongen wiens zuster verkracht wordt. De oudere broer van de jongen en het meisje vermoordt dan de dader en wordt veroordeeld tot gevangenisstraf. 18 jaar later ontsnapt de oudere broer en wordt weer opgenomen in het gezin.

My mother cried, "the horror has finally ceased!"
He whispered, "yeah, for the time being at least"
Over her shoulder, on the squad car megaphone
said, "let's go Michael, son, we're taking you home."

De 38 jaar uit de titel is de leeftijd van Michael, een jongen "38 years old, never kissed a girl." Het is een beetje een mengeling van boersheid, of gewoonheid, en real life experiences. Eigenlijk, dare I say it, zoals Nijgh dat soms ook heeft. Hier wederom geen gezwollen taalgebruik maar breekbare, tedere teksten met kwetsbare mensen. De titel van het tweede nummer is I'll Believe In You (Or I'll Be Leaving You Tonight) en getuigt ook van die huiselijkheid. Dat is het woord wat ik zocht. Het liedje zelf gaat over een man die het z'n vrouw moeilijk maakt:

Well her mother said, "kill him slow at your leisure"
Ah, but desperate times call for desperate measures
She went to the closet and she pulled the old gun down
"I'll put a bullet through his heart if he ain't home by sundown"
Yeah, five fifty-five he comes walking in the front door, smiling
He said, "Don't read too much into what I ain't denying"

Zeker geen kleine tragedies, maar ook weer niet het eind van de wereld. Godver, nu ik de teksten eens naga, zit er toch wel heel wat tragedie en bitterheid in. Terwijl je dat niet hoort in de nummers zelf, die redelijk up-beat zijn. Ah, nog een vrolijkere noot (uit Blow At High Dough):

Whoa baby I feel fine
I'm pretty sure it's genuine
It makes no sense, no it makes no sense
But I'll take it free anytime

Maar goed, het zijn dus fijne rock nummers, die goed in het gehoor liggen, en lekker doorleefd zijn. Ja, dat is het woord. Het soort nummers waar truckers uit Alabama en andere country-streken naar luisteren.

Nog een leuk weetje voor het slapengaan: muziek van The Tragically Hip is ook gebruikt in een film. Die film was dan ook een Canadese aangelegenheid. Euhm, even zoeken... damn, Google en IMDB geven niet het gewenste antwoord, ook niet na een half uur zoeken. Behoorlijke feel-good tienerfilm, met een niet al te populaire jongen die een Franse uitwisselings-studente op bezoek krijgt. Eerst kan hij haar niet uitstaan, maar uiteindelijk wordt ie verliefd op haar. En who can blame him, was een lief en lekker ding, als ik het me goed herinner. Veel verwikkelingen later vinden ze toch elkaars armen.

The End

Weinig echt te melden in deze aflevering. Je moet het gewoon eens beluisteren. Als je The Jayhawks - Hollywood Town Hall redelijk vond, dan vind je de Tragische Hippen beter.

Reacties

Steven wist te melden:

"God, wat haat ik dat Alanis-kutwijf, maar dat is voor een andere keer. Er komen trouwens meer 'amerikanen' uit Canada; Leonard Cohen, Bryan Adams, Neil Young... En Celine Dion natuurlijk!, laten we die vooral niet vergeten.

"Over die moeras-muziek, 16 horsepower wordt ook altijd omschreven als swamprock, en ik vind dat wel een goede benaming. Denk aan het zuiden van de V.S., vochtige hitte, muggen, rednecks, hillbillies, de k.k.k. en natuurlijk de allomtegenwoordige genade van 'The Lord', daar kan ik me de muziek goed bij voorstellen. Meeslepende, blanke rock voor rednecks."

Addendum

In 2008 kwam ik er achter dat de film in kwestie Bonjour Timothy heet. Deze speelt zich overigens helemaal niet af in Canada maar in Nieuw-Zeeland.