Het is maar een verzameling demo's, maar het is wel degelijk een geweldig album. Adams produceert zoveel songs, dat zelfs zijn restjes nog erg goed zijn. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik Rock N Roll niet echt vaak heb geluisterd, maar dat album vond ik wat te weinig spannend. Demolition levert kwaliteits-Americana van een eersteklas singer/songwriter.

Het kan best zijn dat Coldplay de wegen bewandelt die Radiohead heeft gebaand. Maar ik vind Coldplay toch echt meer dan een simpele navolger. De liedjes zijn erg sterk, heel gevoelig en hebben een geheel eigen sound. Gevoelige rock zonder dat het te slap wordt. Met de liedjes "Clocks", "Daylight" en "A Rush Of Blood To The Head" hoeven ze zich niet te schamen: stuk voor stuk sterke composities met een enorme hoop emotie. Beter album dan Parachutes, en dat was al niet slecht te noemen, bij welke maatstaf dan ook.

De eerste van de vele soundtracks op deze lijst, en das niet toevallig. Ik ben een enorme fan van soundtracks, zeker als ze meer zijn dan een simpele verzameling van lukraak bijeengezochte nummers die toevallig populair zijn. Paul Oakenfold verzorgt hier de score van Swordfish, een overig aangename film zonder verdere pretenties. De bekende dance-DJ heeft een mengeling van originele score, nieuwe remixes van oude nummers (o.a. N.E.R.D.'s "Lapdance" en Muse's "New Born") en wat stukken monoloog van Travolta bijeengevoegd. Dit alles heeft het gevaar om een onsamenhangend zootje te worden, maar Oakenfold geeft het allemaal hetzelfde sound-sausje zodat dit een ijzersterk geheel wordt waarbij elk nummer naadloos in het volgende overloopt. Persoonlijke favoriet: "Unafraid" van Jan Johnston.

Ah, heerlijk! Rauwe rock 'n' roll zoals rock 'n' roll bedoeld was. Smerige, sexueel getinte teksten over vrouwen, vrouwen en vrouwen op een bedje van de strakste gitaarriffs sinds lange tijd. Voeg daaraan toe de geweldig grote bek van Danko (technisch beperkt, maar wel een goede schreeuwer) en je snapt waarom ik mezelf nog steeds voor de kop sla voor het feit dat ik te laat was voor kaartjes voor het optreden in de Effenaar. Gepresenteerd met het enthousiasme en de integriteit die nodig is omdat je jezelf anders volkomen belachelijk maakt. Volledig pretentieloos. Overigens verkies ik Born A Lion net boven We Sweat Blood omdat de eerste iets funkier en ruwer is. Beiden bevatten genoeg testosteron om Britney alleen al bij eerste beluistering zwanger te maken. (Okay, biologisch gezien is dit erg onmogelijk, maar u snapt het idee.)

De tweede soundtrack, en dit keer vond ik de soundtrack beter dan de film zelf die zwaar overhyped was. Toch ben ik Tarantino dankbaar, want deze soundtrack past perfect in het rijtje van Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Geheel verschillende nummers worden afgewisseld met stukken monoloog en wat score van The RZA, die ook mijn favoriet "Ode To O-Ren Ishii" aflevert. Verder is de opening met Nancy Sinatra's versie van "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" me nu op de lippen bestorven. "Battle Without Honor Or Humanity" is een opzwepend theatraal stuk, wat in vol ornaat gebruikt wordt in de trailer. Helaas staan er ook wat irritante stukken op dit album, zoals "Woo Hoo" van de 5,6,7,8's (goede naam voor band, dat wel) en het "Green Hornet Theme" uit de TV serie.

Grote verrassing voor mij van dit jaar. Ritchie Blackmore (u kent hem van Deep Purple) en zijn 26-jaar-jongere verloofde Candice Night (zangeres, voorheen model en dat kun je zien) vormen samen de basis van de band. Ze spelen geen harde rock, zoals je wellicht zou denken gezien Blackmore's verleden, maar proberen muziek te maken zoals dat in de Renaissance wellicht zou gebeuren. Maar dan wel op een moderne manier, dus ook met electrische gitaar, hoewel deze niet vaak gebruikt wordt. Veel vaker is de gitaar acoustisch, en wordt gecombineerd met mandolien, viool, tamboerijn en meer van dat moois. Samen met de heldere, etherische zang (niet mijn woorden, al ben ik het er wel mee eens) van Night is dit een ijzersterke sound. De liedjes zijn ook nog eens aangenaam. Persoonlijke favoriet is "Cartouche", een opzwepend liedje, maar eigenlijk is geen van de nummers echt veel minder dan dit.

Hiervoor verwijs ik u naar Steven's recensie, een stukje proza waar ik het helemaal mee eens ben. Strakke rock 'n' roll met een woestijngeluid, geweldige songs van een blik supermuzikanten.

Derde soundtrack, maar wel de enige die louter uit score bestaat. Herkenbare terugkerende thema's, veel verschillende instrumenten en een weldadige sfeer. De ene keer is de muziek robuust en aards, de andere keer breekbaar en etherisch, maar Zimmer en Gerrard (de laatste was zangeres bij Dead Can Dance) brengen het allemaal met evenveel overtuiging. Iets minder overtuigend was de melkkoe Gladiator: More Music From The Motion Picture.

Twijfelde ik er voor dit album nog aan de titel van Dido's debuutalbum No Angel, nu weet ik het zeker: Dido is wel een engel. Deze sympathieke jongere zus van Faithless' Rollo is intussen geheel volwassen. Dit betekent niet dat dit album veel nieuws bevat: het is eigenlijk gewoon No Angel, maar dan subtiel beter. Prachtig gearrangeerde songs waar Dido's stem-waar-je-spontaan-verliefd-op-wordt een duidelijke plek heeft. Iets meer avontuur had gemogen, maar ach, dit is eigenlijk ook niet nodig met emotie-druipende liedjes als "White Flag". Easy-listening pop, maar dan wel goed.

Kent u ze nog? Kosheen werd bekend met het drum 'n' bass nummer "Hide U", maar verdween daarna van iedereen's radar. Nu zijn ze terug met het dit album, en het was het wachten waard. Kokopelli is een heerlijke mix van pop en dance, aangevuld met een vleugje gitaren. Het belangrijkste is echter de stem van zangeres Sian Evans, die een prominente plaats heeft gekregen. Dit geeft de songs een warme, soul-volle insteek die je vaak mist bij dance-producties. Lekkere ritmes doen de rest.

De zangeres van Portishead gaat (bijna) solo en dit levert een heel warm album op. Helaas is het allemaal wat te tam om me een heel album te bekoren. "Slaapverwekkend" is een te groot woord, maar je moet wel goed op blijven letten. Voor als je een meiske op bezoek hebt ;-)

Dit album is dan weer het tegenovergestelde van 'tam'. Schreeuwerige, strakke 'nu-metal'. Ik zou het bijna in de top 10 zetten, mede omdat ik het vorig jaar 'net iets minder' vond dan Linkin Park. Nu ligt Linkin Park wel makkelijker in het gehoor, maar Lost Prophets zijn wel strakker en eigenlijk gewoon ook beter. Dit album mist alleen wat echte catchy nummers, en wat afwisseling.

Een heerlijke verzameling van rap, allemaal verzorgd door Eminem en zijn groep vrienden en vriendinnen. Eminem is zelf in topvorm, net als Obie Trice en 50 Cent. Helaas komen Nas en die verschrikkelijke Macy Gray ook nog langs, en dat haalt het allemaal teveel naar beneden om in de top 10 te komen. Het begin van het album is ijzersterk, maar het zakt wat in.

Ha! Vlaamse rap! Ik snap nog steeds niks van de meeste teksten, maar dat is eigenlijk ook niet nodig om dit album te kunnen waarderen. Je kan namelijk wel horen dat dit uitstekend in elkaar zittende rap en hip-hop is. Inventieve riedeltjes, koele beats en over het algemeen goede rap. Petje af! Jammer dat er ook wat zeiknummers in zitten. Wel hele leuke titels: "Kom Mor Ip", "'t Beste Moe Nog Komn" en "Lat Mie Zin En Grust"

Dit album kostte veel te veel herluisteringen om het uiteindelijk "goed" te vinden. Maar nu vind ik het uiteindelijk wel "heel erg goed". Het is Smashing Pumpkins voordat ze de soep in gingen met Machina - The Machines Of God, het is Corgan met zijn beste popsongs in lange tijd, het zijn de lagen gitaren die we van hem kennen opeengestapeld, en toch miste er iets. En Corgan's stem komt hier wel erg veel naar voren, en dat is niet de meest zoet-gevooisde.

Heerlijke swashbuckling film, en de muziek ademt dezelfde sfeer. Lekkere, enorm bombastische muziek met een paar goed herkenbare thema's.